Οι λογοτεχνικοί ιστότοποι

Ο Γιάννης Πατίλης , ποιητής , εκδότης του περιοδικού Πλανόδιον και φίλος του Ναυτίλου , μας έστειλε το παρακάτω κείμενο.

Ως υπερεικοσαετής εκδότης λογοτεχνικού περιοδικού , φθονώ τους λογοτεχνικούς ιστότοπους και τους εκδότες τους ! Ως δυνατότητα εκφράζουν εγγενώς την ελεύθερη αυτοέκφραση προσώπων που θεσμίζουν τα ίδια τους όρους παραγωγής και δημιουργίας τους . Η εκφραστική αναρχία του διαδικτύου είναι για μένα η πνευματική ουτοπία της ώριμης ανθρωπότητας .

Για μένα η ποιότητα (μορφής και περιεχομένου) των μη εμπορικών λογοτεχνικών περιοδικών είναι δευτερεύον ζήτημα.Το πρωτεύον, από κοινωνικής πλευράς επειδή ακριβώς πρόκειται για δραστηριότητες κατ' εξοχήν αντιεμπορικές, είναι οι υλικοί όροι παραγωγής τους. Αν έχουμε ελευθερία και πρόσβαση στις μορφές παραγωγής και αυτοοργάνωσης τότε μπορούμε και πρέπει να συζητήσουμε και το θέμα της ποιότητας. Και αυτή τη δυνατότητα μας την έδωσαν αφειδώς οι νέες τεχνολογίες και το διαδίκτυο.Το δίκτυο είναι ο μοναδικός δημόσιος χώρος στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπου μπορεί κανείς να παραμείνει σε πολύ μεγάλο βαθμό ο εαυτός του. Βεβαίως ο κάθε εαυτός, ως ψυχική και πνευματική οντότητα περιέχει και πολλά αρνητικά στοιχεία και αυτά δεν κρύβονται στο διαδίκτυο. Ο χρόνος όμως κυλά υπέρ του. Η άναρχη φύση του συγχωρεί την υπερβολή ευνοεί την κριτική και αποθαρρύνει την αστυνομία.

Στο χώρο τώρα των έντυπων λογοτεχνικών περιοδικών , αυτά ως εκφράσεις στο μέλλον θα κατατείνουν ολοένα και περισσότερο στη γουτεμβεργιανή γραφικότητα. Προς το παρόν , το συγκριτικό τους πλεονέκτημα , ως προς τα διαδικτυακά , είναι το βάρος μιας παράδοσης που δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην επιλογή , στο δεύτερο κοίταγμα , άρα στο καλύτερο ξεδιάλεγμα και στην ποιοτικότερη έκφραση ...

Όμως τα έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά , ως μορφή έκφρασης έχουν , για τέτοια εποχή , δυσανάλογο υλικό μόχθο και επιπλέον κοστίζουν ! Και κάτι ακόμη , όπως είπε ο Ιησούς και ο Μαρξ επανέλαβε : δεν πίνουμε το καινούριο κρασί από το παλιό ποτήρι !

Όταν το 1995 αγόρασα μια δεκαεφτάρα οθόνη της Sony που με απάλλαξε από τη μονταζιέρα και τα τρεξίματα στα ατελιέ , σηκωνόμουν από υπερδιέγερση τη νύχτα για να τη θαυμάσω ! Σήμερα 12 χρόνια μετά , όταν ύστερα από μια δίμηνη αέρινη χορογραφία δύο δακτύλων μπροστά στην οθόνη του φορητού μου , έχω έτοιμο το τελευταίο τεύχος του Πλανόδιου χωρίς να έχω πιάσει στα χέρια μου ούτε ένα φύλλο χαρτιού , ξέρω ότι κάνω το μοιραίο λάθος : αντί να πατήσω enter και να το στείλω με μια απλή κίνηση στο παγκόσμιο χωριό , το στέλνω για εκτύπωση στο Μενίδι για να πάρω έπειτα από δέκα μέρες 417 κιλά χαρτί , ασήκωτο πια για τα γόνατά μου !