Άλβαρο ντε Κάμπος

Φερνάντο Πεσσόα , εκδ. Εξάντας , μτφ. Μαρία Παπαδήμα.



Ένα μπαούλο , 72 πρόσωπα και η Λισαβόνα ...

Άλβαρο ντε Κάμπος , ο εκκεντρικός μηχανικός ,ο επίσημος ερευνητής ασήμαντων πραγμάτων που υποστηρίζει πως ο καλύτερος τρόπος να ταξιδεύεις είναι να αισθάνεσαι , να αισθάνεσαι τα πάντα με όλους τους τρόπους , να αισθάνεσαι τα πάντα υπερβολικά ...

Άλβαρο ντε Κάμπος ή Φερνάντο Νογκέιρα Πεσσόα ή Λισαβόνα ...

Πάλι σε ξαναβλέπω ,

πόλη των παιδικών μου χρόνων φοβερά χαμένη ...

πόλη θλιμμένη και εύθυμη , πάλι ονειρεύομαι εδώ ...

Εγώ ; Είμαι άραγε ο ίδιος εγώ που εδώ έζησα , κι εδώ γύρισα ,

κι εδώ ξαναγύρισα και ξαναγύρισα ;

Κι εδώ πάλι ξαναγύρισα ;

Ή είμαστε , όλα τα Εγώ που υπήρξα εδώ ή υπήρξαν ,

μια σειρά από χάντρες - όντα δεμένα μ' ένα νήμα-μνήμη ,

μια σειρά ονείρων του εαυτού μου που τα ονειρεύτηκε

κάποιος άλλος πέρα από μένα ;

Αναρωτιέμαι αν θα κατάφερνα ποτέ να μάθω τόσο καλά πορτογαλικά ώστε να μπορώ να γευτώ με όλες τις αισθήσεις μου ποιήματα σαν το "Κατάστημα ψιλικών" .

Δεν είμαι τίποτα.

Ποτέ δεν θα είμαι τίποτα.

Δεν μπορώ να θέλω να είμαι τίποτα .

Πέραν αυτού , έχω μέσα μου όλα τα όνειρα του κόσμου.

Παράθυρα της κάμαρής μου,

της κάμαρής μου , μιας από τις χιλιάδες του κόσμου που κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι

(και να 'ξεραν ποια είναι , τι θα 'ξεραν;)

βλέπετε στο μυστήριο ενός δρόμου όπου περνούν ασταμάτητα άνθρωποι,

σ' ένα δρόμο απρόσιτο σ' όλες τις σκέψεις,

πραγματικό , συγκεκριμένο , αγνώστως συγκεκριμένο ,

με το μυστήριο των πραγμάτων κάτω από τις πέτρες και τα όντα ,

με το θάνατο να προσθέτει υγρασία στους τοίχους και άσπρα μαλλιά στους ανθρώπους,

με το πεπρωμένο να οδηγεί την άμαξα του παντός στην οδό του τίποτα.

Αλλά ο μαγαζάτορας φάνηκε στην πόρτα και στάθηκε στο κατώφλι .
Τον κοιτάζω με τη δυσφορία του κεφαλιού που δυσκολεύεται να γυρίσει
και τη δυσφορία της ψυχής που δυσκολεύεται να καταλάβει.
Θα πεθάνει και θα πεθάνω .
Θ' αφήσει πίσω την ταμπέλα του , κι εγώ τους στίχους μου.
Κάποτε θα πεθάνει κι η ταμπέλα , θα πεθάνουν κι οι στίχοι.
Μετά θα πεθάνει ο δρόμος όπου υπήρξε η ταμπέλα ,
και η γλώσσα όπου γράφτηκαν οι στίχοι.
Έπειτα θα πεθάνει ο περιστρεφόμενος πλανήτης όπου συνέβησαν όλα αυτά.
Σ' άλλους δορυφόρους άλλων ηλιακών συστημάτων κάτι
που θα μοιάζει με ανθρώπους
θα εξακολουθεί να κάνει πράγματα που μοιάζουν με στίχους
και να ζει κάτω από πράγματα που μοιάζουν με ταμπέλες,
πάντα ένα πράγμα απέναντι από ένα άλλο,
πάντα ένα πράγμα τόσο ανώφελο όσο και το άλλο,
πάντα το αδύνατο τόσο ανόητο όσο και το πραγματικό,
πάντα το μυστήριο του βάθους τόσο βέβαιο
όσο και ο ύπνος του μυστηρίου της επιφανείας,
πάντα αυτό ή πάντα κάτι άλλο ή μήτε το ένα μήτε το άλλο.

Ποίηση της ηττοπάθειας , της εξύμνησης της αποτυχίας αλλά και του νόστου όχι μόνο σε τόπους αλλά και στο χρόνο.

Ποιος έκανε καυσόξυλα την κούνια των παιδικών μου χρόνων;

Ποιος έφτιαξε σφουγγαρόπανα απ' τα παιδικά μου σεντονάκια;

Ποιος με πούλησε στη Μοίρα;

Ποιος με άλλαξε μ' εμένα;

Σημείωση:Οι φωτογραφίες είναι από την Λισαβόνα ,τα αποσπάσματα είναι από τα ποιήματα "Lisbon revisited (1926)" , "Κατάστημα ψιλικών" και το τελευταίο από ένα άτιτλο του 1930.Υπό την επίδραση του Πεσσόα , ο Ναυτίλος θα βρεθεί στις αρχές του άλλου μήνα για 10 μέρες στην Λισαβόνα.