Αν ποτέ βρεθείς
στης σιωπής τα μεγάλα διαστήματα,
τότε που τα μάτια γεμίζουν με κύματα.
Περίμενε.
Μετά τον δυτικό άνεμο
θα έλθει στον επόμενο γύρο,
μια μικρή σγουρή γοργόνα
ελπίζοντας
πως έχεις βράγχια κι εσύ.
Σημείωση: Το ποίημα είναι από τη συλλογή "Ανέμου" (εκδ. Πλανόδιον) ενώ ο πίνακας είναι του Frederick Leighton "the fisherman and the syren" (1858) .
21 σχόλια:
Λιτό αλλά όμορφο.
Ο πίνακας δένει, είναι σχεδόν σα να γράφτηκε γι' αυτόν.
Καθόλου ακουστά δεν έχω την ποιήτρια.
Να έχεις μια καλή εβδομάδα.
Πραγματικά όμορφο
Δίνει μια νότα αισιοδοξίας κι ελπίδας.
Όταν τα αδιέξοδα κι η απελπισία
σε πνίγουν...
Κι ο πίνακας που διάλεξες εξαιρετικός!
Καλή σου μέρα
τα μεγάλα διαστήματα της σιωπής..και η γοργόνα που ελπίζει...το θέμα είναι εμείς τότε σε τι θα ελπίζουμε..
δεν έχω λόγια για το τελικό αποτέλεσμα της ανάρτησης,το αισθητικό..είναι άψογο!
καλή μας μέρα!
Προς librarian... καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα ! Η Ηρώ Νικοπούλου είναι ζωγράφος , έχει γράψει ποίηση (έχω τη συλλογή της από τις εκδ. Πλανόδιον) και το πιο πρόσφατο βιβλίο της είναι μια συλλογή διηγημάτων "Ομελέτα με μανιτάρια" (εκδ.Νεφέλη - 2007).
σύντομο μα περιεκτικό
όπως όλα τα πολύτιμα....
Πραγματικά υπέροχο.
Και ότι καλύτερο θα μπορούσα να διαβάσω το αποψινό βράδυ..
Να'σαι καλά!
Πως να μη συμφωνήσω με τους προλέγοντες;
Πολύ όμορφο...
θαυμάσιο ποίημα. Λιτό και περιεκτικό. Αλλά εμένα γιατί μου φέρνει κάτι σε απόγνωση;
Θα ψάξω την ποιήτρια - ζωγράφο.
Καλή χρονιά αγαπητέ Ναυτίλε, μπορεί να μη σχολιάζω, ωστόσο σας διαβάζω πάντα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
Μου αρέσει πάρα πολύ,αν και είναι σχετικά μικρό!
Καλό απόγευμα...
Επειδή ένα ποίημα προσφέρεται για πολλές αναγνώσεις-αναδημιουργίες του, διάβασα το ποίημα κυκλικά και με τρόμαξε έως και συγκίνησε (αποφεύγω επιμελώς το καταναλωτικό ρήμα μου άρεσε).
Για δείτε πώς το διάβασα. Μετά την πρώτη ανάγνωση, η δεύτερη ξεκίνησε από τους δύο τελευταίους στίχους και μετά σταμάτησε στο στίχο που καταληκτική του λέξη είναι η φράση σγουρή γοργόνα.
Τρο-μα-κτι-κό, σπα-ρα-κτι-κό!
Τόσο στην πρώτη όσο και στη δεύτερη ανάγνωση εκείνη η τόσο μικρή λεξούλα κι στο κι εσύ μεταμορφώνει όλο το ποίημα και το κάνει ταυτόχρονα όμορφο αλλά και εφιαλτικά υπαρξιακό (όπως οι πίνακες των ραφαηλιτών).
Αίτιο ενός οριστικού τέλους ή μιας οριστικής αρχής το αν έχεις βράγχια κι εσύ.
Εξαιρετικά πολύπλοκο και για αυτό πάρα πολύ ενδιαφέρον ποιητικό κείμενο. Διόλου λιτό και διόλου απλό. Αντίθετα εκτενέστατο. Εκτενέστατο! ΄Οπως αρμόζει στην ποίηση που μας αρπάζει και μας κάνει όργανά της για να πούμε το δικό της ποίημε.
Κι εσύ;
Βαγγέλης Ι.
Προς Νίκο, librarian, nyxterino...
Πράγματι, όταν είδα τον πίνακα, κατάλαβα πως θα ήταν απόλυτα ταιριαστός με το ποίημα.
Προς Καλλιόπη, Κωνσταντίνα,roadartist, Kioy, ...
Χαίρομαι πολύ που σας άρεσε. Καλό σας βράδυ!
Προς Κυριακή...
Πράγματι το ποίημα θα μπορούσε να είναι ζοφερό όπως άλλωστε και ο πίνακας. Χαίρομαι που το μπλογκ σας έγινε και πάλι ενεργό.Ανυπομονώ να διαβάσω τα σχόλιά σας για το βιβλίο του Ατζακά.
Προς Βαγγέλη...
Θα συμφωνήσω μαζί σου όσον αφορά στην αμφισημία του ποιήματος. Το το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το έργο του προραφαηλίτη ζωγράφου Frederic Leighton, το οποίο είναι μάλλον ζοφερό (όμορφο βέβαια αλλά κι εφιαλτικό).Εξάλλου η ίδια η μορφή της γοργόνας από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας είναι περισσότερο δυσοίωνη και σκοτεινή.
σωστά προραφαηλιτών
βλέπεις μερικές φορές θες να μιλήσεις και όχι να πληκτρολογήσεις...
Συχνά σκέφτομαι πως η ποίηση είναι μια τέχνη της ακοής...
Σε ευχαριστώ για τη δουλειά που κάνεις(-ετε) σε αυτό το εδώ το μπλογκ όπως και για τα μπλογκ που μέσω αυτού γνωρίζουμε. Αλλά τα πρωτεία ανήκουν στην Πόλυ που εξαιτίας της σε(σας) ανακάλυψα.
Το συστήνω μαζί και με άλλα και στους φοιτητές.
Ευχαριστώ
Βαγγέλης Ι.
Γειά σου,ναυτίλε!
...μεγάλα της σιωπής τα διαστήματα,
μπορεί να μη σχολιάζω συχνά,αλλά σε διαβάζω πάντα!
Να΄σαι καλά.
Όμορφο το ποιήμα και όπως όλα τα όμορφα,λιτό!
Καλό σου βράδυ!
Προς utopia ... κι εγώ σε διαβάζω ανελλιπώς . Σ' ευχαριστώ , καλό Σαββατοκύριακο να έχεις .
Άσε, Αλέξη, μ' έχει στο περίμενε.
Προς Μπάμπη ... δεν είσαι ο μόνος Μπάμπη μου ...
Η αισθητική της λιτότητας και η αισθητική της πολυπλοκότητας συνορεύουν λόγω της αντιφατικότητάς τους.
Η λογοτεχνία δεν είναι μια παθολογική ανάγνωση. Είναι η ανάγνωση της παθολογίας μας και μετέρχεται και παθολογικών τρόπων όπως εξίσου είναι και η λιτότητα και η πολυπλοκότητα. Αυτή η αντίφαση είναι η ζωή και η άρση κάθε αντίφασης είναι ο καταναγκασμός κάθε ολοκληρωτισμού.
Γνωστά και μη εξαιρετέα. Τέτοια θα λέω τώρα.
Σταματώ
Βαγγέλης Ι.
Δημοσίευση σχολίου