"Σκότος επί γης Αιγύπτου... Ζούμε την εποχή των παχειών αγελάδων".
Μάριος Μαρκίδης
"Είναι επιτακτική ανάγκη ο καταναλωτής να ξεπεράσει τους ενδοιασμούς που του έχουν υποβάλλει οι φήμες περί κατάρρευσης της παγκόσμιας οικονομίας και να επιστρέψει στις καταναλωτικές του συνήθειες. Μόνον έτσι θα κινηθεί η αγορά... τα αγαθά θα πωλούνται, οι επιχειρήσεις θα είναι υγιείς, οι εργαζόμενοι θα έχουν εξασφαλισμένη την εργασία τους και όλοι θα ευημερούν".
Απόσπασμα από άρθρο οικονομικής εφημερίδας , Ιανουάριος 2009
Ίταλο Καλβίνο (Αόρατες πόλεις)
Κώστας Γαβράς (από συνέντευξη)
"Και χωρίς αμφιβολία η εποχή μας... προτιμά την εικόνα από το αντικείμενο, το αντίγραφο από το πρωτότυπο, την αναπαράσταση της πραγματικότητας απ' την ίδια την πραγματικότητα, το φαίνεσθαι από το είναι".
Φόυερμπαχ
"Από την πρώτη φάση της κυριαρχίας της οικονομίας στην κοινωνία μας, που χαρακτηριζόταν από τον έκδηλο υποβιβασμό του είναι σε έχειν οδηγηθήκαμε σε μια γενικευμένη διολίσθηση από το έχειν στο φαίνεσθαι".
Γκυ Ντεμπόρ
"Και στην αρχή κάηκε η boutique
χωρίς boutique πώς θα προαυλιστούμε;
...
Κάηκε κι η aspis bank.
Χωρίς τη τράπεζα πώς θα τραπεζωθούμε;
...
Ώστε γινήκαν πλιάτσικο τα μενταγιόν.
Και δίχως μενταγιόν πώς θα ερωτευθούμε;
...
Και τότε κάηκε κι η μαύρη Benz Mercedes.
Χωρίς τη μαύρη Benz Mercedes πώς θα φανερωθούμε;"
Σαμσών Ρακάς (Δεκέμβριος 2008)
Σημειώσεις:Η πρώτη φωτογραφία είναι των Robert & Shana Parkeharrison με τίτλο: After the feast.
Το απόσπασμα του Μαρκίδη είναι μότο στο ποίημα του "Ο Λύκος" από τη συλλογή του "Μεταξύ Σινά και Αιλείμ".
Το απόσπασμα του Φόυερμπαχ είναι από την εισαγωγή στην δεύτερη έκδοση της "Ουσίας του χριστιανισμού" 1848, σε μετάφραση Ναυτίλου και χρησιμοποιήθηκε ως μότο στην "Κοινωνία του θεάματος" από τον Ντεμπόρ.
Το απόσπασμα από το ίδιο βιβλίο του Ντεμπόρ είναι η 17η θέση, ελαφρώς διασκευασμένη. Αξίζει όμως να παραθέσω εδώ και τη διάσημη 1η θέση: "Όλη η ζωή των κοινωνιών στις οποίες κυριαρχούν οι σύγχρονες συνθήκες παραγωγής εκδηλώνεται σαν μια τεράστια συσσώρευση θεαμάτων. Ό,τι είχε άμεσα βιωθεί απομακρύνθηκε σε μια αναπαράσταση".(εκδ. Ελεύθερος Τύπος).
Το ποίημα του Σαμσών Ρακά είναι απόσπασμα μεγαλύτερου ποιήματος "Η Αλτερνατίβα" και έχει δημοσιευτεί στο blog του "Ανάσκελα" (βλ. και το blog του "Το πορτατίφ").
21 σχόλια:
Ο Γκυ Ντεμπόρ ήταν κάποτε για μένα αγαπημένο σημείο αναφοράς. Θέλει προσπάθεια να μπεις στο πνεύμα του, επίσης δεν ξερω τι γίνεται με τις μεταφράσεις.
"Η κοινωνία του θεάματος" στηρίζεται ακριβώς στην πρόσταση που παραθέτεις με ψιλά γράμματα. ΟΛΑ στη σύγχρονη κοινωνία είναι θέαμα, λόγω των σχέσεων παραγωγής, αυτό που με μερξιστική ορολογία θα λέγαμε "αλλοτρίωση", μα ο ντεμπόρ το βλέπει πιο "υπαρξιακά", αν μπορώ να το πω. Το ψωμί πχ που τρώμε δεν είναι ψωμί, είναι η αναπαράσταση του ψωμιού. Και γιατι, αντικειμενικά, ό,τι περιέχει δεν είναι αυτό που κανονικά αποτελέι το ψωμί και γιατί "ψωμί" κανονικά σημάινει όλη την εμπειρία παραγωγής του και τη σημασία του στη ζωή, εμπειρίες που ο ΄συγχρονος άνθρωπος έχει χάσει και στη θεση τους έχει μια εικόνα. Αυτό ισχύει σε όλο το εύρος της ζωής μας και στις ανθρώπινες σχέσεις. Η αξία του Ντεμπόρ είναι ότι εφτιαξε ένα ολόκληρο σύστημα συνολικής εμηνείας κι ακομη ότι πρότεινε λύσεις. Ανέφικτες (προς το παρον!), αλλά λύσεις.
Το εργο του περιλαμβάνει και πολλά άλλα (ήταν ο ηγέτης των λεγόμενων ¨καταστασιακών), καθώς και μια κινηματογραφική ταινία (που δεν δείχνει τίποτα!)
Για τους ροκάδες, ενδιαφέρουσα και η σχέση Γκυ Ντεμπόρ -Τζιμ Μόρισον.
Συγνώμη για το βιαστικό του σχολίου.Ήθελα να θυμηθώ μια παλιά αγάπη μου, αλλ΄ίσως οι πληροφορίες μου να είναι ανακριβείς. Είναι πολλά χρόνια που εχω να σσχοληθώ! Αλλά εσείς αξίζει να ασχοληθείτε!
Μιλούν για τα οικονομικά, γιατί η Γαλλική επανάσταση ήταν η μεγάλη νίκη των Εμπόρων και του Ορθολογισμού.
Ίσως όταν κερδίσει η Φαντασία, το χρήμα να καταργηθεί...
Σχόλιο εκτός (;) Ντεμπόρ, εντός Μπάρουακ (!)
Η νίκη των Εμπόρων και του Ορθολογισμού ήταν η νίκη της αστικής τάξης. Με τη νίκη αυτή η Φαντασία (δηλαδή ο Καλλιτέχνης) έχασε την προνομιούχα θέση που είχε στο πλευρό (ή απέναντι, πάντως στο ίδιο ύψος και ΕΞΩ από τη σφαίρα παραγωγής) της εξουσίας, σε όλες τις προγενέστερες, αρχαϊκές κοινωνίες των πριγκίπων, βασιλέων, Πάπα και γαιοκτημόνων. Δεν είναι πια ο Μάγος, ο προστατευόμενος βάρδος ή ζωγράφος, ο κρατικοδίαιτος τραγωδός,ο ευνοημένος ποιητής (που ίσως κινδυνεύει να καρατομηθεί). Ανακατεύεται μέσα στην αστική τάξη και πρέπει να βγάλει το ψωμί του στη σφαίρα του φιλελεύθερου ανταγωνισμού, για πρω΄τη φορά στην ιστορία. Του μένει ακόμα, για λίγο, η ιδεολογική δύναμη, που συχνά ενσαρκώνεται σε ιδεολογίες ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ προς τον αστικό φιλελευθερισμό (φασισμό, κομμουνισμό) απηχώντας έτσι υποσυνείδητα την εξέγερση απέναντι στην παραπάνω έκπτωση. Με τα χρόνια η κατάσταση στο δυτικό κόσμο εξελίσσεται χειρότερα, γιατί ο καλλιτέχνης, μετά την κοινωνική-οικονομική του δύναμη και ταυτότητα χάνει ΚΑΙ την ιδεολογική: στον μονοπωλιακό καπιταλισμό οι ιδεολογίες δεν έχουν αυτόνομη αξία πια, η διακίνησή τους υποτάσσεται πλήρως στο κέρδος. Αυτός ο ευνουχισμός του καλλιτέχνη, μιας μορφής που επί αιώνες υπάρχει στη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας ως κάτι αυθύπαρκτο, σχεδόν ιερό και ξαφνικά, μέσα σε δυο αιώνες, χάνει κάθε αξία, αντικαπτοπτρίζεται σε πάμπολλα σύγχρονα έργα κάθε μορφής τέχνης και λογοτεχνίας. Η (αστική)ψυχανάλυση αποδίδει στενά τις αγωνίες των δημιουργών σε ατομικό ευνουχισμό, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για τη θεμελιώδη ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ του καλλιτέχνη, τον κοινωνικό και υπαρξιακό ευνουχισμό του. Η κοινωνία του θεάματος έχει αλλάξει τη μορφή της τέχνης για πάντα (δεν λεώ την έχει καταστρέψει, γιατί δεν το πιστεύω, είμαστε στην αναζήτηση μιας νέας σχέσης)
Οι παραπάνω αμπελοφιλοσοφίες δεν είναι αποκλειστικά δικές μου, δική μου είναι η ανάπτυξη. Τη βάση του συλλογισμού βρήκα σε ένα καταπληκτικό δοκίμιο (που δεν θυμάμαι τους συγγραφείς του), που συνοδεύει την έκδοση του "Η μουσική του Έριχ Ζαν" του Λάβκραφτ στις εκδόσεις Αιγόκερως. Σας παραπέμπω. Με αφορμή το "¨εμποροι vs. φαντασία", ας φιλοσοφήσουμε λιγάκι!! Στη μνήμη του Ντεμπόρ!
Προς πελεγκρίνα... η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με το έργο του Ντεμπόρ. Είχα διαβάσει πολύ παλιά την κοινωνία του θεάματος αλλά τίποτα περισσότερο. Κάποια στιγμή θα ασχοληθώ πιο σοβαρά. Για τή μετάφραση έχεις δίκιο. Κατέβασα το γαλλικό κείμενο από το διαδίκτυο και διαπίστωσα ότι υπάρχουν αποχρώσεις στις διατυπώσεις του, που δεν αποδίδονται και μάλλον δεν μπορούν να αποδοθούν. Παρά το φαινομενικά απλό ύφος των θέσεων η γραφή του είναι πυκνή και λογοτεχνική. Αυτό που χρειάζεται είναι μια πλούσια σχολιασμένη έκδοση. Απορώ που μέχρι τώρα δεν έχει ασχοληθεί κάποιος εκδότης με ένα τόσο δημοφιλές κείμενο.
Όσον αφορά στις "αμπελοφιλοσοφίες" σου τις βρήκα άκρως ενδιαφέρουσες και θα ανατρέξω και στο βιβλίο που παραπέμπεις.
Pelegrina…
+ στη μνήμη του Μπρετόν και του Καστοριάδη!
κι εκεί που γινόταν η σύναξη των τάξεων οι συντηρητικοί είπαν μωρέ γιατί δε γυρίζουμε πίσω και οι φιλελεύθεροι είπαν μωρέ δίχως πολίτες κοινωνία δεν γίνεται και αν το άτομο τα καταφέρει θα πάμε μπροστά όχι πίσω και ήρθαν και οι σοσιαλιστές και είπαν έτσι θα περιμένουμε αιώνες η κοινωνία θέλει ριζοσπατικές αλλαγές και μάζες για τις αλλαγές πάτε πολύ αργά
(κάπως έτσι περιέγραφε - και όχι στην αργκό αυτή - ο Immanuel Wallerstein τα περί και μετά της Γαλλικής Επαναστάσεως σύμφωνα με την οποία το nation σημαίνει την Γαλλική Εθνοσυνέλευση των εκπροσώπων των κοινωνικών τάξεων κάτι ανάλογα λέγει και ο Θούριος του Ρήγα Φεραίου)
Αλλά φευ όχι των εμπόρων...μήτε των μικροπωλητών η επανάσταση δεν έφτασε κατά τα μέρη μας...περί Κομμούνας του Παρισιού και περί Μάη (θα αστειεύεσθε βέβαια)
Πάντως επιβιώσαμε...
τώρα να δούμε...τι θα κάνουμε δίχως την κατανάλωση...τώρα στην επιδιόρθωση μέχρι την τελική ανάλωση...τα παπουτσάκια και στον συμπολίτη μου από την Πόλη τον κυρ Αποστόλη, τον τσαγκάρη μας, και στη γυναίκα του, την κυρία Εριφύλη, τα παντελόνια και τα σακκάκια προς επιδιόρθωση...
ΕΥΤΥΧΩΣ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΚΑΙ ΤΣΑΓΚΑΡΗ ΚΑΙ ΡΑΦΤΡΑ... ΚΑΙ ΧΡΥΣΟΧΕΡΗΔΕΣ ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ
!!!
Β.
Αγαπητέ vita mi barouak... στη μνήμη και του Ντεμπόρ και του Καστοριάδη και του Μπρετόν αλλά και του Φουκώ. Αυτοί που έφυγαν έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ περισσότεροι απ' αυτούς που έμειναν...
Φίλε Βαγγέλη, διάβασε το παρακάτω άρθρο της Mαριαννας Tζιαντζη από μια Κυριακάτικη Καθημερινή:
Πριν από πέντε χρόνια ήρθε στην Αθήνα ένας Κουβανός, ο Ρεϊνάλντο, που μαζί με μια Ελληνίδα φίλη του οργάνωσαν μια μάλλον ανεπίσημη έκθεση ζωγραφικής με έργα νεαρών Κουβανών καλλιτεχνών.
Τρία πράγματα είχαν εντυπωσιάσει τον Ρεϊνάλντο στην Αθήνα.
Πρώτον, η... ησυχία της πολυκατοικίας. Στην Αβάνα, στα παλιά αρχοντικά της αποικιακής περιόδου που έχουν μετατραπεί σε λαϊκές πολυκατοικίες, ολημερίς ακούς φωνές παιδιών και ενηλίκων, στεναγμούς, γέλια και καβγάδες και, πάνω από όλα, μουσική. Τα πατώματα χοροπηδούν, οι τοίχοι πάλλονται, τα κατσαρολικά τραγουδούν. Την έλλειψη «ιδιωτικότητας» αναπληρώνει ένα ισχυρό αίσθημα αλληλεγγύης. Ευχαρίστως η μια γυναίκα θα ανέβει στην ταράτσα για να απλώσει τα ρούχα μιας άλλης, εύκολα κάποιος γείτονας θα φροντίσει τα παιδιά ή τη γιαγιά ή τοn σκύλο κάποιου άλλου που θα αναγκαστεί να απουσιάσει για λίγες ημέρες από την πόλη.
Το δεύτερο που του είχε κάνει εντύπωση ήταν τα φώτα των δρόμων, των διαφημίσεων, των επιγραφών, των καταστημάτων. Στην πατρίδα του, λόγω του εμπάργκο, η κατανάλωση ρεύματος είναι μετρημένη. Ετσι, η νυχτερινή Αβάνα δεν θυμίζει την πάμφωτη πόλη - καζίνο της εποχής του Μπατίστα, αλλά είναι τυλιγμένη στο σκοτάδι, με μοναδική εξαίρεση μια τεράστια φωτεινή επιγραφή σε έναν κοντινό λόφο που με κεφαλαία γράμματα γράφει «Revoluciόn» - το καντηλάκι της επανάστασης που η φλόγα του πια τρεμοσβήνει.
Και το τρίτο είναι αυτό που τελευταία μάς έχει πνίξει: τα σκουπίδια. Σοκ και δέος τού προκαλούσε όχι μόνον ο επιβλητικός όγκος των απορριμμάτων του ελληνικού σπιτιού, αλλά και το είδος τους. Τρελαινόταν όταν έβλεπε μια τηλεόραση, έναν ανεμιστήρα ή έναν παλιό καναπέ στο πεζοδρόμιο. Αν γινόταν να κουβαλήσει ένα ηλεκτρικό ψυγείο στην Κούβα, να το επιδιορθώσει και να το χαρίσει στη γιαγιά του ή στη θεία στο χωριό! «Μα πώς είναι δυνατό να πετάτε τόσα πολλά πράγματα; Δεν πιάνει το χέρι σας;». Εκεί που εμείς βλέπαμε ένα τραπέζι με τρία πόδια, εκείνος αντίκριζε προικιά για χαρούμενες μελαψές κορασίδες (ίσως γι’ αυτό ήταν ικανός να απαγγέλλει Λόρκα με τις ώρες).
Δεν πιάνει το χέρι μας, αγαπητέ Ρεϊνάλντο, και το μυαλό μας διαγράφει κούφιους κύκλους και, επιπλέον, έχουμε ανάγκη από ηχηρές συσκευασίες για να τυλίγουν και να κρύβουν το άδειο μέσα μας. Τώρα που τόσο νέος βρίσκεσαι ψηλά στον ουρανό, ίσως να φτερουγίζεις πάνω από την Ελλάδα της απεργίας και να χορταίνει το μάτι σου έπιπλα, συσκευές, φωτιστικά, στρώματα, βαλίτσες, παπούτσια, χαρτικά, όλα πεταμένα πλάι σε βουνά από πολύχρωμες πλαστικές σακούλες, ξεκοιλιασμένες και μη.
Cubanismo, σύμφωνα με τον Ρεϊνάλντο, πάει να πει να ετοιμάζεις πέντε χρόνια τα χαρτιά σου για να μεταναστεύσεις στο εξωτερικό και, όταν σπάει ο διάβολος το ποδάρι του και επιτέλους έρχεται η άδεια, εσύ να παίρνεις το χαρτί και να το σχίζεις, γιατί δεν αντέχεις να αποχωριστείς τη φωνακλάδικη, μισοσκότεινη και αγαπημένη σου πατρίδα, με τα λιγοστά φτωχά σκουπίδια της.
Καλημέρα. Εδώ Βαγγέλη προτίμησαν τους κοτσαμπάσηδες. Αφού εχουμε άγαλμα στους ..δολοφόνους του Καποδίστρια!
Εδώ (κάτω) Ρεϋνάλντο έχουμε "ησυχία" (χμ!), ιδιωτικότητα ΔΕΝ έχουμε. Το χειρότερο με τα σκουπίδια είναι ότι το τραπέζι (όχι μόνο με τρία, συχνά και με τέσσερα πόδια) υπάρχουν κι εδώ πολλές κορασίδες, να το χαρούν ως προικιό. Αλλά πού να τις ψάχνουμε τώρα!
Φίλοι Ναυτίλοι
μετά από ολονύκτια βάσανο
Αγαπητές και αγαπητοί
φίλες και φίλοι του Ναυτίλου
σας προσκαλώ στο ποιητικό ξόρκι για προστασία από τη μαύρη γούνα της αντιποίησης
"Ding an sich: το ποίημα που διάβασε τον εαυτό του στο δωμάτιο του Ιμμάνουελ Καντ"
Είσοδος από το metissage [http://vintzidis.blogspot.com] δεξιά στήλη στο [substratum]κλικάρετε επάνω (ή και από απευθείας σύνθεση από τούτο το μπλογκ (substratum)
Βαγγέλης Ιντζίδης
Καλησπέρα,
Πολύ εύστοχη και επίκαιρη ανάρτηση, όπως και πολύ εύστοχες οι παρατηρήσεις και οι αναφορές των σχολιαστών.
Τι να πει κανείς; Οι σχέσεις μεταξύ ιδιοκτήτη και αντικειμένου δεν είναι ούτε καν χρηστικές. Είναι μόνο φαινομενικές. Κάποτε η σχέση αυτή ήταν τόσο προσωπική, που το αντικείμενο έπαυε να έχει την "καθαρά" χρηστική αξία, αλλά ήταν σαν η προέκταση της ίδιας της ύπαρξης του κατόχου, μέσω της βαθύτερης σύνδεσης υποκειμένου-αντικειμένου.(Όπως αναφέρεις και στις εντυπώσεις του Ρεινάλντο). Πλέον ο άνθρωπος μοιάζει να καταναλώνει από βίτσιο, σαν να υπάρχει για να καταναλώνει. Έχοντας μετατρέψει σε αγαπημενέστερη των ασχολιών το άνοιγμα πολύχρωμων συσκευασιών. Γιατί στον μονοπωλιακό καπιταλισμό τα πάντα φθίνουν και περισσότερο απ' όλα πλήγετται ο ουμανισμός, ανοίγοντας τεράστιες τρύπες στο υποκείμενο. Το οποίο υποκείμενο προσπαθεί να της μπαλώσει με μια ακμάζουσα καταναλωτική συμπεριφορά. Ένα φαινόμενο που μοιάζει πολύ με αυτό του domino. Καθώς ό,τι (εξωτερικό) προορίζεται για να καλύψει τις εσώτερες πληγές - κενά μας, έχει σαν μοναδικό αποτέλεσμα, ως άλλος τυφλοπόντικας, να σκαλίζει μεγαλύτερες τρύπες μέσα μας. Οι οποίες θα επιζητήσουν ακόμα πιο ακμάζουσα καταναλωτική συμπεριφορά. Οδηγόντας σταδιακά στον οριστικό και αμετάκλητο εκφυλλισμό της ύπαρξης...
Το πόστ σου ναυτίλε μου θύμισε τον Μάριο Χάκκα,όταν σαρκάζοντας το νεοπλουτισμό έγραφε:
"Με είχανε βάλει στο ζυγό είκοσι ολόκληρα χρόνια με τη θέλησή μου(αυτό είναι το χειρότερο),για να καταλήξω εδώ μπροστά σε μια σειρά άχρηστα πράγματα,κατά τη γνώμη μου,ή που κι αν είναι χρήσιμα,πανάθεμάτα,δεν αξίζουν όσο αυτή η υπόθεση που λέγεται ζωή και νιάτα.Τα καλύτερα χρόνια τα σπατάλησα σαν το μυρμήγκι κουβαλώντας και σιάχνοντας αυτό το κωλόσπιτο,οικοδομώντας τελικά αυτόν τον μπιντέ,είκοσι χρόνια μου κατάπιε η καταβόθρα του,κι εγώ έχω μείνει στυμμένο λεμόνι,σταφιδιασμένο πρόσωπο,για έναν μπιντέ.Με τέτοιες σκέψεις τράβηξα το καζανάκι και μετά πήγα στο παράθυρο ν΄αναπνεύσω λιγάκι,ν΄ακούσω τον ήχο της πόλης(...)Εστησα αυτί και κατάλαβα.Ολο το λεκανοπέδιο της Αττικής είχε μεταβληθεί σ΄έναν απέραντο μπιντέ κι είχαμε καθίσει όλοι επάνω και πλενόμασταν,πλενόμασταν,πλενόμασταν,ενώ εκατοντάδες χιλιάδες καζανάκια χύνοντας καταρράκτες νερού,χαιρετούσαν την πρόοδό μας."
...αλλά και...
"Δεν μου αρέσουνε οι τέλειες κοινωνίες,οι αισθητικές κι οι αρμονίες.Ολα να πάσχουνε κάπου,σύμπαν κι ομάδες κατά γκρεμού,κι επιπλέον καμμιά όρεξη για νέο στήσιμο.Αντίθετα,μανία για περισσότερα χαλάσματα γύρω.Ετσι κι αλλιώς κι αυτοί που λένε πως σιάχνουνε,κυβερνήσεις,παπάδες,μυστήρια,περισσότερο όλεθρο σκορπίζουν τριγύρω τους".
Για τον Δεκέμβρη που πέρασε,
αλλά και για τον Δεκέμβρη που θα΄ρθει...
Καληνύχτα!
Ναυτίλε καλό μήνα,
διάβασα πρόσφατα σε μια συνέντευξη του Νίκου Δήμου ότι με το χρήμα δεν μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, μπορείς όμως να αποφύγεις το να κάνεις αυτό που δεν θέλεις. Εκείνος αφιέρωσε 18 χρόνια από τη ζωή του στη διαφήμιση, το απέκτησε και έτσι μπορεί και δεν κάνει ότι δεν θέλει.
Εμείς όμως...
Τα λέω αυτά γιατί σήμερα, είμαι μπροστά στον υπολογιστή μου και πληρώνω παλιές αμαρτίες...
Εν τούτοις, η ιστορία που μας αφηγήθηκες για το Ρεινάλντο - αυτό το μας κοιτάζει από ψηλά τι είναι πάλι δεν το κατάλαβα - μου έφερε στο μυαλό ότι τα πράγματα κι εδώ δεν ήταν πάντα έτσι.
Θυμάμαι τη βαθύτατα οικολογική και μη καταναλωτική - από ανάγκη - αντίληψη που είχαν οι νοικοκυρές παλιά - στην επαρχία που μεγάλωσα -που είχαν αναπτύξει σχέσεις στοργής με την κουζίνα τους (τη γκαζιέρα τους) με τα κατσαρολικά τους που τις χαρακτήριζαν προσωπικά (το τάδε της τάδε), που τα επιδιώρθωναν και τα πρόσεχαν. Είχα ακούσει την έκφραση από μια γυναίκα εκείνης της εποχής που δεν ήθελε να αλλάξει το ψυγείο της με το καινούργιο που ήθελε να της πάρει ο γιος της: "τα πράγματα δεν τα αφήνεις, σε αφήνουν".
Έχουμε κρατήσει τον περσινό αετό και τον βλέπουμε. Του χρόνου, αν έχει αέρα, ίσως τα καταφέρουμε.
Προς kioy... πολύ εύστοχες και οι δικές σου παρατηρήσεις...
Προς ουτοπία... εξαιρετικός ο Χάκκας και από τους αγαπημένους μου. Είναι εντυπωσιακό πόσα κατάφερε να χωρέσει στα τόσα λίγα που έγραψε! Διαβάζοντας τα τόσο καίρια αποσπάσματα που αναφέρεις μου άνοιξες την όρεξη να τον ξαναδιαβάσω.
Προς Πόλυ... ¨"Στο τέλος, κι όταν ακόμα καταφέρουμε να πετύχουμε όλα όσα φιλοδοξήσαμε, βλέπουμε πως αμελήσαμε τις μεταβολές που φέρνει σε μας τους ίδιους ο χρόνος: δεν σκεφτήκαμε πως οι ικανότητές μας για να δημιουργήσουμε ή για να απολαύσουμε δεν μένουν αμετάβλητες σε ολόκληρη τη ζωή".(δε θυμάμαι σε ποιον ανήκει, ίσως Σοπενάουερ, ίσως Νίτσε).
Θα συμπλήρωνα ότι πιστεύω πως η απόκτηση ή μάλλον η προσπάθεια απόκτησής του χρήματος διαφθείρει. Νομίζω ότι μετά από χρόνια ενασχόλησης με αυτή την προσπάθεια λίγοι θα κατάφερναν να παραμείνουν αλώβητοι, ειδικά μάλιστα αν αυτή προσπάθεια σε αναγκάσει να ξεπουλήσεις και την ψυχή (ήθος) σου στον διάολο. Όσο για τον πραγματικά ευφυή Δήμου δεν μπορώ να έχω άποψη...
ΥΓ. Φαντάζομαι ότι μας βλέπει από ψηλά γιατί έχει πεθάνει.
ΥΓ. Μόλις γυρίσαμε από το Σούνιο, όπου πετάξαμε τον αητό μας (καινούριο αυτή τη φορά).
"Ό,τι μπόρεσα ν' αποχτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους, επομένως να κερδίσω την ίδια διαφάνεια, το χρωστώ σ' ένα είδος ειδικού θάρρους που μου 'δωκεν η ποίηση: ΝΑ ΓΙΝΟΜΑΙ ΑΝΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΡΤΑΕΤΟ ΚΑΙ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ, ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει. Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη Στιγμή όταν καταφέρνει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια."
(Οδυσσέας Ελύτης: Απόσπασμα από το έργο "Ο Μικρός Ναυτίλος")
στο ναυτίλο απ' τη Σκόπελο,με τη χαρά μιας μελλοντικής συνάντησης σε τόπους που μυρίζουν Ελύτη.
Προς νυχτερινό... σ' ευχαριστώ για το ποίημα. Αναμφίβολα το καλοκαίρι στο νησί θα λάβει χώρα διαμπλογκική συνάντηση.
Αγαπητoί Ναυτίλοι
προστρέχω στη βοήθειά σας
Δεν γνωρίζω διόλου πιστέψτε με πώς να αντιμετωπίσω την Ανια που βάλθηκε να μου στέλνει επιστολές (Letters of Dulness from the Dunciad) δες στο metissage .
Συγγνώμη για την αναστάτωση αλλά τέτοιες ώρες προστρέχει κανείς σε συνοδοιπόρους
Σε ευχαριστώ
Βαγγέλης Ι.
Μπράβο Αλέξη, πώς τα μάζεψες και τα ταίριαξες όλα αυτά!!!!
Προς Μπάμπη... Πού νάξερες πόσα ακόμη είχα μαζεμένα...
Δημοσίευση σχολίου