ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ
Κάθε μέρα που περνά
μαζεύω και περισσότερο.
Λιγοστεύω, λιγοστεύω
ώσπου θα γίνω
η μαύρη κουκκίδα
κλείνοντας τη μικρή μου πρόταση.
Σημείωση: Το ποίημα προέρχεται από τη συλλογή: Δωμάτιο για έναν, εκδ. Γαβριηλίδης. Ο πίνακας είναι του Χουάν Μιρό (Blue II).
8 σχόλια:
"κύριε, μη μας πάρεις άλλο τις απώλειές μας, δεν έχουμε πού αλλού να μείνουμε"Δημουλά,
αυθόρμητος-ίσως και παράταιρος-αλλά πάντως συνειρμός..
σας φιλώ και τους δυο σας!!
Χρυσάνθη, καλή δύναμη!!!(περιμένω μέιλ και φωτό!!)
Ναυτίλε,μου επέφερες τραύμα νυχτιάτικα...
Με γοητεύει αυτός ο "ψιθυριστός" ποιητής,με τις μικρές φόρμες ολιγόστιχης απόγνωσης.Σαν σταγόνες φθινοπωρινής βροχής πέφτουν οι στίχοι του.Φυλλοποντή,που θα 'λεγε κι η Δημουλά(αυτό για σένα,nyxterino)
Ανταποδίδω την επίθεση στέλνοντας ένα ακόμα "ποίημα καμικάζι" του Λάσκαρη...
Χωρίς τίτλο
Μέρες πάνω στις μέρες,
κι από κάτω να στενάζει πλακωμένη
μια ζωή.
Α,θαυμάσιος ζωγράφος ο Miro κι επίκαιρος,(εγώ ως βόρειος θα τον χαρώ πριν από σας!)αλλά ο συγκεκριμένος πίνακας μου τη δίνει λίγο,διότι αν ας πούμε τον είχα κάνει εγώ,θα έτρωγα ντομάτα με το κιλό!
Προς νυχτερινό... σ' ευχαριστώ για το αντίδωρο...
Στα στέλνω λίαν συντόμως.
Προς ετερώνυμο... και να σκεφτείς ότι έκανα την ανάρτηση υπό φθινοπωρινή βροχή. Έξοχος ο χαρακτηρισμός σου για τον Λάσκαρη.
έτσι ακριβώς νοιώθω!
έτσι ακριβώς νοιώθω!
έτσι ακριβώς νοιώθω!
Δημοσίευση σχολίου