"Φανταστείτε έναν άνθρωπο που διαθέτει όλη τη μέρα και, αν θέλει, όλη τη νύχτα. Και χρήματα για να αγοράζει τα βιβλία που επιθυμεί. Δεν έχει όρια. Είναι στο έλεος του πάθους του. Και τι θέλει το πάθος; Αν μου επιτρέπετε την παρατήρηση... Να φτάσει στα όριά του", έγραφε ο Ντομίνγκες στο "Χάρτινο σπίτι" του.
Κι όμως, χωρίς να διαθέτω παρά ελάχιστο χρόνο καθημερινά για διάβασμα και βέβαια ούτε τόσα χρήματα για να αγοράζω όσα βιβλία επιθυμώ, είμαι στο έλεος του πάθους μου, που ενίοτε ξεπερνά και τα όριά του... Πριν λίγες μέρες μέρες ο ταχυδρόμος μου παρέδωσε ένα δέμα βάρους περίπου οκτώ κιλών που περιείχε ένα μόνο βιβλίο, το περίφημο "Zettel's Traum" (Το όνειρο του Μπότομ) του Γερμανού συγγραφέα Άρνο Σμιτ(1914-1979). Το σημαντικότερο μυθιστόρημά του, που μόλις τώρα έγινε εφικτό να εκδoθεί σε μορφή "κανονικού" βιβλίου, από τον Suhrkamp, μετά από χρόνιες προσπάθειες ειδικευμένου τυπογράφου (Friedrich Forssman). Ως τώρα είχε κυκλοφορήσει μόνο σε φωτογραφική ανατύπωση του χειρόγραφου, από τον Fischer σε περιορισμένα αντίτυπα.
Για ποιο όμως λόγο, το πάθος μου ξεπερνά τα όριά του; Όχι βέβαια γιατί πρόκειται για ένα πανάκριβο βιβλίο ούτε γιατί οι 1513 πυκνογραμμένες σελίδες μεγάλου σχήματος (35 x 27 cm) απαιτούν, απ' ότι λένε, τουλάχιστον 700 ώρες ανάγνωσης, αλλά γιατί τα γερμανικά του είναι τόσο δύσκολα και τόσο απαιτητικά (κάτι σαν τα αγγλικά του Finnegans wake) που κάνουν μάλλον αδύνατη την ανάγνωση του από εμένα. Και φυσικά αυτό το γνώριζα πριν το παραγγείλω...
Ο Arno Schmidt είναι ένας πολύ ιδιόμορφος συγγραφέας. Η γραφή του χαρακτηρίζεται από τη μοναδική και πνευματώδη χρήση της καθομιλουμένης γλώσσας. Επιπλέον, υιοθέτησε μια ορθογραφία, η οποία υποστήριζε ότι αποκαλύπτει την πραγματική σημασία των λέξεων και τους συσχετισμούς των (Roh=Μann=Τick αντί Romantik). Ενώ στα τελευταία χρόνια του ανέπτυξε τη θεωρία των Ετύμων επηρεασμένος από τον Φρόυντ, τον Τζόις και τον Λιούις Κάρολ. Σύμφωνα με αυτήν κάθε άτομο έχει στη διάθεσή του δύο γλώσσες: Η μία αποτελείται από "Hoch=Worte", κανονικές λέξεις που ανήκουν στο συνειδητό και η άλλη από τα έτυμα (Etyms) που αποτελούν τη γλώσσα του ασυνειδήτου. Τα έτυμα βασίζονται κυρίως στους ήχους και στα σύμβολα. Πρόκειται για μορφώματα ή ρίζες λέξεων άγνωστων στη συνείδηση ή για να το πω αλλιώς, προκύπτουν από τη διαδικασία ώσμωσης που λαμβάνει χώρα μεταξύ του ασυνειδήτου και της γλώσσας του συνειδητού. Η γλώσσα των ετύμων είναι μια μισοονειρική γλώσσα (HalbTraumSprache) που μιμείται τους μηχανισμούς του ασυνειδήτου και τελικά γίνεται ένα καλλιτεχνικό μέσον που φανερώνει τις δραστηριότητές του.
Στο μυθιστόρημα αυτό ένας συγγραφέας, ο Ντάνιελ, μαζί με ένα ζευγάρι φίλων συζητούν κατά τη διάρκεια μιας καλοκαιρινής μέρας στην εξοχή τα προβλήματα που προκύπτουν κατά τη μετάφραση του Πόε που επιχειρεί το ζευγάρι. Παράλληλα η δεκαεξάχρονη κόρη τους πιστεύει ότι είναι ερωτευμένη με τον κατά πολύ μεγαλύτερό της Ντάνιελ... Ο Σμιτ υιοθετεί μια γραφή σε τρεις στήλες: Στην κεντρική παρακολουθούμε τις συζητήσεις τους αλλά και μια εισαγωγή στα κείμενα του Πόε, στην αριστερή την ανάπτυξη από τον Ντάνιελ της θεωρίας των ετύμων και την εφαρμογή της στον Πόε ενώ στη δεξιά υπάρχουν υποσημειώσεις, σχόλια και αναφορές σε άλλους συγγραφείς. Το μυθιστόρημα είναι διανθισμένο με κείμενα από διάφορους τομείς των επιστημών και των τεχνών, όπως αρχιτεκτονική, αστρονομία, κοσμολογία, μαθηματικά, ψυχολογία, μουσική, λογοτεχνία (Προυστ, Τζόις, Ντέμπλιν, Ραμπελαί, Νοβάλις, Θερβάντες, κ.α) αλλά και με σκίτσα του συγγραφέα, φωτογραφίες ή κομμάτια από εφημερίδες με πλήθος αναφορών σε γεγονότα που έλαβαν χώρα μεταξύ 1965 και 1969. Όλα αυτά αριστοτεχνικά ενσωματωμένα στο κυρίως κείμενο.
Ο Σμιτ μετά από ταλαιπωρίες πολλών χρόνων με συνεχείς μετακινήσεις λόγω πολέμου και στη συνέχεια διώξεων(!) από την Καθολική εκκλησία εξαιτίας ενός έργου του, εγκαταστάθηκε το 1958 στο Bargfeld, ένα χωριουδάκι της Κάτω Σαξονίας, όπου κι έζησε ως το θάνατό του. Καθώς τα βιβλία του δεν πουλούσαν παρά ελάχιστα αντίτυπα, ζούσε με τη σύζυγό του σε συνθήκες απόλυτης ένδειας. Μπόρεσε τελικά να συνεχίσει το έργο του χάρη στην οικονομική υποστήριξη του θαυμαστή του, Jan Reetsma, συγγραφέα και κληρονόμου της γνωστής βιομηχανίας τσιγάρων.
Ο Σμιτ μετά από ταλαιπωρίες πολλών χρόνων με συνεχείς μετακινήσεις λόγω πολέμου και στη συνέχεια διώξεων(!) από την Καθολική εκκλησία εξαιτίας ενός έργου του, εγκαταστάθηκε το 1958 στο Bargfeld, ένα χωριουδάκι της Κάτω Σαξονίας, όπου κι έζησε ως το θάνατό του. Καθώς τα βιβλία του δεν πουλούσαν παρά ελάχιστα αντίτυπα, ζούσε με τη σύζυγό του σε συνθήκες απόλυτης ένδειας. Μπόρεσε τελικά να συνεχίσει το έργο του χάρη στην οικονομική υποστήριξη του θαυμαστή του, Jan Reetsma, συγγραφέα και κληρονόμου της γνωστής βιομηχανίας τσιγάρων.Μετά το θάνατό του άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστό το έργο του και σήμερα πια θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς της μεταπολεμικής Γερμανίας κι ένας από το πιο πρωτοποριακούς του εικοστού αιώνα. Ο John Woods έχει μεταφράσει στα αγγλικά το μεγαλύτερο μέρος του έργου του ενώ εδώ και πολλά χρόνια πασχίζει να αποδώσει στη γλώσσα του το Zettel's Traum. Ο ίδιος δηλώνει ότι μέχρι το 2012 θα το έχει ολοκληρώσει (νά ποια είναι η ελπίδα μου για να καταφέρω να το διαβάσω κινούμενος παράλληλα αλλά και διαγωνίως μεταξύ αγγλικών και γερμανικών). Δυστυχώς ο Claude Riehl, που ήταν σχεδόν ο αποκλειστικός μεταφραστής του στα γαλλικά, πέθανε πρίν από λίγα χρόνια... Στα ελληνικά, πριν από είκοσι περίπου χρόνια, είχε κάνει πραγματικά φιλότιμες προσπάθειες να μεταφράσει μερικά από τα πρώτα του έργα, ο Γιάννης Κοιλής. Κυκλοφόρησαν τελικά τα εξής: "Από τη ζωή ενός φαύνου", εκδ. Κριτική 1992, "Λεβιάθαν" (μαζί με τα "Γάδειρα" & "Ενθυμήσεις") εκδ. Οδυσσέας 1993 και "Το ρουμάνι του Μπραντ" πάλι από τον Οδυσσέα, 1994. Ο ίδιος μου είχε πει ότι είχε μεταφράσει κι άλλο ένα έργο του ("Μαύροι καθρέφτες") αλλά δεν είχε βρει εκδότη...
"Κάθε συγγραφέας πρέπει να πιάσει γερά την τσουκνίδα Πραγματικότητα και να μας τα δείξει όλα: τη μαύρη γλοιώδη ρίζα, τον ιοπράσινο εχιδνοκαυλό, την καυχησιάρα ανθο(δόχη). Κι οι πυροσβέστες, οι πνευματικοί χαμάληδες, οι κριτικοί, καλά θα έκαμαν να πάψουν να βασκάνουν τους ποιητές και να κάτσουν να βγάλουν κι αυτοί καμιά φορά τίποτε "βαθυστόχαστο": τότε να δεις χαρές που θα έκαμε ο κόσμος! Η ποίηση φυσικά, όπως και κάθε άλλη μεγάλη καλλονή, περιβάλλεται από τον αντίστοιχο αριθμό ευνούχων, αλλά: αυτοί είναι στην πραγματικότητα οι αραπάδες, που χαίρονται επειδή ο ήλιος έχει μαύρες κηλίδες!"
Σημειώσεις: Πάνω αριστερά, η φωτογραφία του οκτάκιλου νεογνού. Δεξιά, η προηγούμενη έκδοση Fischer. Πιο κάτω δείγμα μιας σελίδας από το βιβλίο. Και στο τέλος η φωτογραφία του σπιτιού που έζησε ο Σμιτ, στο Μπάργκφελντ. Το απόσπασμα στο τέλος, είναι "από τη ζωή ενός Φαύνου", σε μετάφραση Γ. Κοιλή. Ως Zettel έχει μεταφραστεί στα γερμανικά ένα ήρωας του Σαίξπηρ από το "Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας", ο Νικ Μπότομ, ο υφαντής. Πάρα πολλοί σύγχρονοι Γερμανοί συγγραφείς δηλώνουν επηρεασμένοι από το στυλ του Σμιτ. Η απήχηση του έργου του έστω και post mortem είναι εντυπωσιακή. Τα βιβλία του τότε, όχι μόνο απορρίπτονταν συνήθως από τους εκδότες αλλά συναντούσαν και τις αντιδράσεις της Καθολικής εκκλησίας, που εκείνη την εποχή σε κάποια κρατίδια της Δ. Γερμανίας είχε μεγάλη ισχύ. Γι' αυτό τελικά κι εγκαταστάθηκε στην προτεσταντική Κάτω Σαξονία. Σήμερα υπάρχουν 4 περιοδικά με αποκλειστικό τους αντικείμενο το έργο του, ένας σύλλογος Φίλων και ένα ίδρυμα με το όνομά του. Πρόσφατα ανακάλυψα κι έναν ιστολόγιο όπου γίνεται μεθοδική "ανάγνωση" του "Zettel's Traum".
21 σχόλια:
Με συγκίνησε η αναφορά στον Γιάννη Κοιλή. Υπήρξε ο (επαγγελματίας) αναγνώστης του πρώτου βιβλίου μου, του "Μαχαίρι στην μπότα", από τον Οδυσσέα. Νομίζω ότι είχε ζήσει στη Γερμανία και ειχε ερθει στην Ελλάδα με φιλοδοξίες που ξεπερνούσαν την ελληνική μιζέρια και περιλάμβαναν όνειρα για υποστήριξη της ποιοτικής λογοτεχνίας, ελληνικής και ξένης. Δεν ξερω τι απόγινε, είχα ακούσει ότι μπούχτισε και τα παράτησε. Ό,τι και να κάνεις, να είσαι καλά φίλε Γιάννη.
(εχει μεταφράσει και Γκύντερ Γκράς,νομίζω)
Είναι πάνω από 10 χρόνια που είχα μιλήσει μαζί του. Πολύ απλά, αφού είχα αρχίσει να γνωρίζω το έργο του Σμιτ, αναζήτησα στις Πληροφορίες το τηλέφωνό του. Ανακάλυψα το τηλέφωνο του πατέρα του κι από κει το δικό του. Μιλήσαμε κάμποση ώρα για τον Σμιτ... Είχε κάποια σχέση με τη διαχείριση του κοπυράιτ του Σμιτ αλλά δεν θυμάμαι ποια ακριβώς. Μου είχε μιλήσει για τις δυσκολίες της μετάφρασης και για το ότι θα ήθελε ένα από τα 3 αυτά βιβλία να το ξαναμεταφράσει. Επίσης ότι έχει μεταφράσει τους Μαύρους καθρέφτες και ότι θα ήθελε πολύ να μεταφράσει ένα από τα τελευταία έργα του, το ογκώδες και ιδιόρρυθμο "Δειλινό μέσα σε χρυσό πλαίσιο". Είχε προσφερθεί μάλιστα να μου στείλει σε e-mail τη μετάφραση των Μαύρων καθρεφτών, πράγμα το οποίο και αμέλησε αλλά και γω δεν τον ξαναενόχλησα.
Έχει πάντως μεταφράσει μερικές νουβέλες του Τόμας Μαν, ένα έργο του Γκρας και ένα του Βίλχελμ Χάουφ από τις εκδ. Οξύ.
Διάβασα ό,τι γράφεις με πολύ ενδιαφέρον - παραδόξως την ανάρτηση μου την έστειλε με email ένας φίλος που με γνωρίζει τόσο καλά ώστε να σκφτεί ότι θα με ενδιαφέρει!
Το πιο ενδιαφέρον για μένα είναι ο μοναδικός τρόπος γραφής σε 3 στήλες! Θαυμάζω τους συγγραφείς που επιχειρούν νέους τρόπους και γλώσσες - δεν είναι εύκολη υπόθεση και θέλει αρκετό ταλέντο και εξυπνάδα για ένα τέτοιο εγχείρημα.
Τα βιβλία που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά τα έχεις διαβάσει; Ποιο απ΄αυτά θα πρότεινες σε κάποιον που δεν τον έχει ξαναδιαβάσει;
Εγώ,αντιθέτως,σε όλα αυτά τα άκρως ενδιαφέροντα,βλέπω κι αισθάνομαι ένα κυκλώπειο,τερατώδες,υπερτροφικό Εγώ που ενστικτωδώς με απωθεί.Σαν να θέλησε να παραδώσει μια Βίβλο στην ανθρωπότητα,μια πνευματική πυραμίδα!!! Είμαι σίγουρος πως ο λαβυρινθώδης Πύργος του θα κρύβει εξαιρετικές γωνιές,αλλά ομολογώ ότι,και μεταφρασμένο να το είχα αυτό το "τερατούργημα",μάλλον δε θα το διάβαζα,τουλάχιστον όχι ολόκληρο.Τώρα όμως θέλω κι εγώ να πάρω κάτι δικό του,από τα μικρά.Ποιος θα μας προτείνει και τι;;;
Α,στην αρχή γράφεις "που διαθέτει που διαθέτει"
Τα έχω διαβάσει πριν από πολλά χρόνια, καμιά δεκαριά, κι από τότε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι... Τώρα πια τα έχω και στα γερμανικά και σκοπεύω λίαν συντόμως (όταν πρόκειται για βιβλία ο χρόνος μετριέται σε σύστημα μονάδων προσωπικών: S.P) να τα ξαναδιαβάσω μαζί με το πρωτότυπο. Ωστόσο, θυμάμαι ότι ο Φαύνος είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας πολέμου και εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια του Β παγκοσμίου ενώ το Ρουμάνι αμέσως μετά (οι Μαύροι καθρέφτες είναι το τρίτο μέρος). Το Ρουμάνι του Μπραντ μου άρεσε πάντως περισσότερο κι έχω την αίσθηση ότι η μετάφραση είναι καλύτερη.
Όμως μη φανταστείς ότι χρησιμοποιεί κι εδώ τρεις στήλες ή εικόνες. Αυτό το στυλ γραφής το υιοθετεί στα 4 τελευταία του έργα.
Johnny,ευχαριστώ για τη διόρθωση.
"Σαν να θέλησε να παραδώσει μια Βίβλο στην ανθρωπότητα,μια πνευματική πυραμίδα".
Αυτό δεν είναι κατά βάθος το ιδανικό πολλών μεγάλων συγγραφέων, τουλάχιστον απ' τον Γκαίτε και μετά; Να μπορέσουν να συμπτύξουν όλο τον "πολιτισμό" της εποχής τους (που πάντα περιέχει κι αυτόν του παρελθόντος) στο έργο τους. Σκέψου το εγχείρημα του Μπαλζάκ στην Ανθρώπινη κωμωδία του ή του Ζολά στους Ρουγκόν Μακάρ. Τα μεγάλα μυθιστορήματα του Τόμας Μαν ή αυτό του Μούζιλ και του Προυστ. Δεν νομίζω να είναι τυχαίος ο όγκος του έργου τους. Βέβαια από τη μια μεριά της πλάστιγγας υπάρχουν όλοι αυτοί με χιλιάδες σελίδες και στην άλλη τα ολιγοσέλιδα έργα του Κάφκα ή τα ακόμη πιο μικρά, μικρούλικα συχνά και μικροσκοπικά του Ρόμπερτ Βάλζερ... και ω του θαύματος! Η πλάστιγγα ισορροπεί έξοχα!
Ναυτίλε,έχεις δίκιο,δε διαφωνώ σε τίποτα,αλλά και οι συγγραφείς που ανέφερες μου προκαλούν παρόμοια άπωση.Για να εξηγούμαι...Λάτρεψα τον "Μπαρμπα-Γκοριό" του Μπαλζάκ,ενθουσιάστηκα με την "Ταβέρνα" του Ζολά,αλλά με τρομάζουν η Ανθρώπινη Κωμωδία και οι Ρουγκόν Μακάρ.Είναι τόσο τιτάνια η σύλληψη,τόσο ασύλληπτη η φιλοδοξία,που νιώθω σχεδόν το χοντρό δάχτυλο του Δημιουργού να με συντρίβει,παγώνω μπροστά σε αυτή την παράφορη επιθυμία κυριαρχίας.Βέβαια,ως γνωστόν,η ίδια η φύση της λογοτεχνίας,της γλώσσας πρωτίστως,είναι ανελέητα κυριαρχική,ακόμα και σ’ ένα μικρό κείμενο μπορεί κάλλιστα να διαφανεί αυτό.Ωστόσο...αυτά τα θεόρατα μεγέθη...τέλος πάντων.
ΥΓ: Πες μου ότι έχεις διαβάσει Ρόμπερτ Βάλζερ στα ελληνικά,να αυτοπυρποληθώ! Πρέπει να έχουν κυκλοφορήσει ορισμένα,αλλά εγώ δεν έχω βρει τίποτα δικό του στην αγορά!
Όσον αφορά στον Ρόμπερτ Βάλζερ είχαν κυκλοφορήσει για λίγο καιρό δύο ολιγοσέλιδες συλλογές πεζών από τον Πατάκη (τώρα πρέπει να είναι εξαντλημένες). Επίσης ένα μυθιστόρημα, "Ο παραγιός" από τον Ηριδανό (αυτό πρέπει ακόμα να κυκλοφορεί). Δυστυχώς τίποτε άλλο δικό του.
Σύντομα θα κάνω κάποιο αφιέρωμα γι' αυτόν αντίστοιχο με αυτό του Άρνο Σμιτ.
Μήπως θα ήταν πιο δόκιμο να μεταφράσουμε το Zittelstraum ως δελταριόνειρο ή όνειρο δελταρίων;
Παρ' ημίν ο Χειμωνάς, θαρρώ, είχε γράψει σε δύο στήλες.
To Zettel αναφέρεται σε πάμπολλες καρτελίτσες που διατηρούσε ο Σμιτ σε μια μεγάλη καρτελοθήκη και σημείωνε κομμάτια του έργου ενώ το Traum είναι αναφορά στο όνειρο που είδε ο υφαντής Μπότομ στο έργο του Σαίξπηρ "Όνειρο θερινής νύχτας". Πάντως δεν είμαι ούτε κι εγώ βέβαιος για την κατάλληλη μετάφραση. Κι ο Αμερικανός μεταφραστής απ' ό,τι ξέρω προβληματίζεται και πιθανόν να το μεταφράσει ως "Το όνειρο του Μπότομ".
Όσο για τον Χειμωνά ίσως να εννοείς τον Αδελφό αλλά δεν το έχω διαβάσει.
Το παιχνίδι με τη γλώσσα άρχεται εκ του τίτλου λοιπόν!
Εμένα πάλι αυτή η ενδεικτική σελίδα μου θυμίζει το (μεταγενέστερο) House of Leaves του Ντανιελέφσκι. :-)
Ναυτίλε, να υποθέσω ότι η ανάρτησή σου σχετίζεται με το καινούργιο, επηρεασμένο από το Zettel's Traum βιβλίο του Κρητιώτη, τις Εικονικές Αντιγραφές;
Α, και επειδή ξεχάστηκα στο προηγούμενο σχόλιο. Ο Χειμωνάς έχει όντως χρησιμοποιήσει δύο στήλες σε ορισμένες σελίδες του Αδελφού, λίγες όμως.
M, σ ευχαριστώ για τα σχόλια. Το βιβλίο του Ντανιελέφσκι δεν το έχω διαβάσει. Το βιβλίο του Κρητιώτη το ανακάλυψα ενώ ετοίμαζα την ανάρτηση για τον Σμιτ και καθώς έψαχνα στο ελληνικό διαδίκτυο να δω αν υπάρχει άλλος που να έχει κάνει αναφορά στον Σμιτ. Όταν πάω στο βιβλιοπωλείο θα του ρίξω μια ματιά... δηλαδή θα το φλερτάρω.
Το δεύτερο βιντεάκι δείχνει το ξεφύλλισμα της δακτυλογραφημένης, με χειρόγραφες διορθώσεις, έκδοσης του Fischer.
Το βιβλίο του Κρητιώτη το ξεφύλλισα την προηγούμενη εβδομάδα και πρέπει να πω ότι εντυπωσιάστηκα πολύ. Μια και είχα βρει πολύ ενδιαφέρον και το προηγούμενό του βιβλίο, σκοπεύω να το αγοράσω άμεσα.
Για το βιβλίο του Ντανιελέφσκι είχα γράψει το καλοκαίρι. Από ό,τι γνωρίζω η ελληνική μετάφραση έχει δυστυχώς εξαντληθεί.
Καλημέρα! :-)
Αγαπητή Μ, το ότι δεν το έχω διαβάσει δεν σημαίνει ότι δεν το έχω στη βιβλιοθήκη μου...
Το είχα πάρει μόνο και μόνο γιατί με είχε εντυπωσιάσει η μορφή του. Διάβασα την ανάρτησή σου και θα έλεγα ότι είναι μία από τις πιο ωραίες που έχεις κάνει και το πιο σημαντικό, ότι δικαιώνει την επιλογή μου...
Ευκαιρία να δω λοιπόν και τον Κρητιώτη... Να ελπίζω και σε μια ανάρτησή σου;
Ω, ευχαριστώ για τα καλά λόγια! :-) Για το βιβλίο του Κρητιώτη φαντάζομαι μόλις το διαβάσω κάτι θα γράψω. Περιττό να πω ότι τώρα θέλω να ψάξω λίγο παραπάνω και για τον Σμιτ.
Τελικά πάντως όλοι οι βιβλιόφιλοι την έχουμε τη μανία να αγοράζουμε συνέχεια βιβλία, κι ας μην πρόκειται να τα διαβάσουμε άμεσα. Εγώ δικαιολογούμαι λέγοντας ότι στοκάρω για δύσκολους καιρούς (για την περίπτωση που, χτύπα ξύλο, μείνω άνεργη). :ο)
Θυμάμαι ένα τηλεφώνημα πριν από 7-8 χρόνια. Όχι, δεν ήταν εφικτό να στείλω βέβαια το επειδή δεν το έχω σε ηλεκτρονική μορφή. Ανέκδοτες μεταφράσεις είναι τα , , , και κάτι σκόρπια ακόμη. Το κείμενο που δεν έχω μεταφράσει καλά είναι ο . Σχετικά με όποιες απορίες έχετε πάνω στον Arno Schmidt, μη διστάσετε. Ο τίτλος του Zettels Traum δεν είναι απλή υπόθεση. Του κειμένου προτάσσεται ένα μικρό απόσπασμα από το Όνειρο Θερινής Νυκτός που ίσως βοηθήσει τον αναγνώστη. Zettel μεταφράστηκε στα Γερμανικά το όνομα του Bottom. Σημαντικό θέμα του βιβλίου είναι ο Poe. Είπαμε... αν ενδιαφέρεστε.
Γιάννης Κοιλής
Υ.Γ. Θυμάμαι καλά το βιβλίο σου Νιόβη και χαίρομαι που επέμεινα στην έκδοσή του.
Χμ, δεν εμφανίζει ό,τι είναι σε εισαγωγικά! Έχει καλώς. Τον ΦΑΥΝΟ μετέφρασα χάλια. Ανέκδοτες μεταφράσεις έχω 5-6 από το πρώιμο έργο του Schmidt.
Αγαπητέ Γιάννη Κοιλή, χαίρομαι που η ανάρτησή μου έγινε αφορμή για επικοινωνία. Και χαίρομαι ιδιαίτερα που έχεις μεταφράσει κι άλλα έργα του. Εύχομαι με όλη την καρδιά μου να τα δω κάποτε στα βιβλιοπωλεία. Μακάρι να ενδιαφερθεί κάποιος εκδότης!
Ιδιαίτερα διαφωτιστική η παρατήρησή σου για τον τίτλο του βιβλίου και σ' ευχαριστώ.
Το e-mail μου πάντως είναι alexandros.damigos@ontelecoms.gr
Αν μπορείς επικοινώνησε μαζί μου προκειμένου να σε ρωτήσω κάποια πράγματα για τον Σμιτ.
(Δυστυχώς το τηλέφωνό σου δεν το είχα κρατήσει)
Δημοσίευση σχολίου