Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Τίτος Πατρίκιος




Στίχοι που κραυγάζουν
στίχοι που ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες
στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη
και μέσα στους λίγους πόδες τους
κάνουν ή ανατρέπουν την επανάσταση,
άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,
γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα
κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες.
(Ποιες μάζες; Μεταξύ μας τώρα-
ποιοι σκέφτονται τις μάζες;
Το πολύ μια λύτρωση ατομική, αν όχι ανάδειξη.)
Γι' αυτό κι εγώ δε γράφω πια
για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια
όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια.
Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω
να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή.
Όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω.






Σημειώσεις: Το ποίημα με τίτλο: Στίχοι,2 (1957), ανήκει στη συλλογή "Το δάσος και τα δέντρα", που περιέχεται στον τόμο: "Μαθητεία ξανά", εκδ. Διάττων, 1991. Το εικαστικό θέμα είναι του Νίκου Κεσσανλή.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

υπέροχος Τίτος Πατρίκιος

μου άρεσε πολύ πολύ!

καλημέρα και καλό μήνα

ναυτίλος είπε...

Silena, χαίρομαι!
Οι δύο στίχοι του ποιήματος που αρχίζουν με "γιατί κανένας στίχος..." είναι ιδιαίτερα γνωστοί κι από τον Αναγνωστάκη που τους είχε χρησιμοποιήσει σε ένα ποίημά του γράφοντας... "όπως έλεγε κι ο φίλος μου ο Τίτος".

Avenida con Poemas είπε...

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΤΙΧΟΣ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΞΕΣΗΚΩΝΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ . ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΕΙ .

Ανώνυμος είπε...

Λατρεύω τον Τίτο Πατρίκιο για τη σεμνότητά του, τη νηφαλιότητά του, την τρυφερότητά του, τους στίχους του. Και για τα μύρια όσα αυτός ο άνθρωπος είναι...
Ήρεμη δύναμη!

ΡΟΔΑ ΑΕΙΘΑΛΗ
Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας
βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις
δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια
όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.
Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν
στα λόγια που έφτασαν έστω αργά
στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας
στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια
στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.
Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή
μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι` αυτές
ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμα τους
ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.

κ.κ.