Ξαναγυρίζουμε...

Ξαναγυρίζουμε στην εποχή του χαλκού

και του λίθου.

Κυκλοφορούμε ανάμεσα στα τελευταία μαμούθ,

με ξύλινα ρόπαλα και δέρματα ζώων,

ανάβοντας δαδιά και λυχνάρια, για να φωτίσουμε

τις τρώγλες μας,

πασχίζοντας πάνω σε κέρατα και κόκαλα

να ιστορήσουμε τη ζωή μας.

Ξαναγυρίζουμε στην εποχή των παγετώνων,

στη μεγάλη αδράνεια.

Ο ήλιος δε μπορεί να λιώσει τους πάγους μας,

δε μπαίνει απ' τα παράθυρά μας.

Ξάφνου, φουντώνει σα σβηστή φωτιά,

μας καίει τα βλέφαρα,

κι ώσπου να λάμψει,

βυθίζεται ξανά στο υπερπόντιο χάος.

Αποτραβιόμαστε στα σκοτεινά σπήλαια

βουλιάζουμε στην προϊστορική νύχτα.

Ζώα θηριόμορφα, που μόλις σέρνονται στη γη

βγαίνοντας απ' το τέλμα τους,

ιπτάμενα ερπετά,

υδρόβια σαρκοφάγα, πτεροδάκτυλα

μαρτυρούνε το πέρασμά μας.

Ξαναγυρίζουμε στην εποχή των θαλασσίων τεράτων.

Κώστας Στεργιόπουλος

Σημείωση: Το ποίημα προέρχεται από τη σύνθεση "Γη του Πυρός" (7 δείγματα γραφής), της συλλογής "Τα τοπία του ήλιου" (1971) και βρίσκεται στα "Ποιήματα" Β' τόμος (1965-1983), εκδ. Νεφέλη. Τα αποσιωπητικά του τίτλου είναι επιλογή του Ναυτίλου. Το εικαστικό θέμα είναι του A.R Penck.