64"Γνώθι σαυτόν". Ωραία.
Και μετά πώς θ' αντέξουμε τον εαυτό μας;
160
Η κόλαση είναι ο τόπος όπου
ο καθένας ξέρει για τον άλλο τι είναι.
195
Οι άνθρωποι δεν ξεχωρίζουν
τόσο απ' τους θεούς που λατρεύουν
όσο απ' τους ημίθεους που προσκυνούν.
251
Εάν, όπως είπε κάποτε ο Χάιζενμπερκ,
για διαρκώς περισσότερα
γνωρίζουμε διαρκώς λιγότερα,
χτίζουμε αναπότρεπτα έναν κόσμο
σαν ένα asylum ignorantiae.
253
Απ' τη μεγαλοφυΐα
διδασκόμαστε την ερώτηση,
απ' το ταλέντο την απάντηση.
277
Οι αλήθειες είναι οδοδείκτες, όχι πανδοχεία.
Σημείωση: Το εικαστικό θέμα είναι της Ευαγγελίας Πίτσου (άτιτλο) και οι αφορισμοί από τις εκδόσεις Στιγμή σε μετάφραση Νίκου Δοντά.
6 σχόλια:
Γεια σου,Ναυτίλε!
Τα δύο πρώτα μού άρεσαν πολύ και μάλιστα με εκφράζουν απολύτως. Ορισμένοι άνθρωποι μιλούν για την ενδοσκόπησή τους με τον πυρετώδη ενθουσιασμό ενός χρυσοθήρα,ούτε που υποψιάζονται αυτοί οι θορυβώδεις σκαπανείς της αυτεπίγνωσης ότι...άνθρακες ο θησαυρός!
Η κατά Κούντσους κόλαση υπάρχει,αλλα εν τέλει,ίσως να μην είναι μια πραγματική κόλαση,αλλά ένα καθαρτήριο.Έχω βαρεθεί λιγάκι όλη αυτή την ιστορία με τον δέοντα σεβασμό στην άπιαστη,ρέουσα και φασματική μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου,την ενός λεπτού σιγή -σχεδόν θρησκευτική- μπροστά στο ανέφικτο της κατανόησης του Άλλου.Ας το ομολογήσουμε,το παρδαλό παραπέτασμα του μυστηρίου δεν κρύβει κανένα μυστικό,αρκεί να το σηκώσεις ελαφρά για να διακρίνεις το τετριμμένο,το δυσώδες,το γκροτέσκο και το γελοίο.Κι ίσως αυτό αποβαίνει θετικό.Η απομυθοποίηση απελευθερώνει.
Συμφωνώ απόλυτα με ό,τι λες! Άλλωστε με πολλούς αφορισμούς του ο Κούντσους (που μου ήταν παντελώς άγνωστος) εκεί στοχεύει... στην απομυθοποίηση του κάθε Εαυτού. Επίσης πρόσεξε πόσο ταιριάζει ο δεύτερος αφορισμός του με το "Κεκλεισμένων των θυρών" του Σαρτρ. (Το συγκεκριμένο θεατρικό ήταν σε cd στην Ραδιοτηλεόραση της προηγούμενης εβδομάδας - λατρεύω το θέατρο στο ραδιόφωνο)
Να πάρει,δεν το πήρα χαμπάρι και το έχασα! Αφού σου αρέσει το θέατρο στο ραδιόφωνο,σίγουρα θα λατρεύεις τα ραδιοφωνικά του Μπέκετ.Δεν γνωρίζω αν τα έγραψε για βιοπορισμό,από υπακοή σε μια "παράδοση" ή από φιλέρευνο ενδιαφέρον για τα άκρα της δραματουργίας.Πιθανόν και τα τρία.Το βέβαιο είναι πως τα μινιμαλιστικά(ο ίδιος αντιπαθούσε αυτή τη λέξη) έργα του για το ραδιόφωνο είναι έργα αυστηρώς φωνητικά,ακουστικά,γραμμένα όχι για να σαρκωθούν στη σκηνή ούτε για να διαβαστούν(αμφιβάλλω και αν ακόμη τα μεγάλα έργα του μπορούν να διαβαστούν) αλλά ακριβώς για να εκφωνηθούν.O Mπέκετ εργάστηκε όσο λίγοι πάνω στην ομιλητική οντότητα του ανθρώπου με όρους υπαρξιακούς,καταδεικνύοντας τους τριγμούς στη σπασμένη μηχανή της ομιλίας,την μοναξιά της φωνής που πολιορκείται απ'τη σιωπή.Στην "Αναπνοή",το συντομότερο έργο του-το οποίο εντούτοις έγραψε για τη σκηνή αν δεν απαττώμαι- το Παν συστέλλεται και συμπυκνώνεται στους εξής ήχους: Κλάμα γέννησης,εισπνοή,εκπνοή.Κι αυτό είναι όλο.Τόσο στο έργο όσο και στη ζωή.
Πράγματι τα "ραδιοφωνικά" του Μπέκετ είναι εξαιρετικά. Είναι εντυπωσιακό πώς κάποιοι ερμηνευτές μέσω της φωνής τους απέδιδαν κάποιους ρόλους... Η Παξινού στους Βρυκόλακες, η Μερκούρη ως Μπλανς Ντυμπουά, ο Τζόγιας στους περισσότερους ρόλους του. Τα έργα αποκτούσαν άλλη διάσταση! Από πολύ νέος καθόμουν είτε στο θέατρο της Κυριακής είτε της Τετάρτης και τα ηχογραφούσα. Τώρα μόνο κάθε Κυριακή βράδυ στο Τρίτο Πρόγραμμα έχει Θέατρο. Την προηγούμενη Κυριακή είχε Έντα Γκάμπλερ.
Εγώ ταυτίζομαι απόλυτα με τον τελευταίο αφορισμό.
Συμφωνώ επίσης για τον Becket.
Aκούστε αυτό:
us.share.geocities.com/lyfeform/APieceOfMonologue.mp3
Από το πολύ καλό site:
http://www.samuel-beckett.net/
Beckett
Δημήτρη, σ' ευχαριστώ για την παραπομπή.
Δημοσίευση σχολίου