Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Οι Ξεριζωμένοι - 1

Μαξ Ζέμπαλντ, εκδ. Άγρα, μτφ. Γιάννης Καλιφατίδης.


"Είναι φορές, που μου φαίνεται πως οι αναμνήσεις είναι εντελώς ανώφελες. Βαραίνουν το κεφάλι φέρνοντας ίλιγγο, σαν να μην ατενίζαμε το παρελθόν μέσα από την αλληλουχία του χρόνου, αλλά σαν να στέκαμε σ' έναν πύργο που χάνεται μες στα σύννεφα, κοιτώντας από μεγάλο ύψος τη γη".

W. G. Sebald






Στα 1874, ο νεαρός Νίτσε έγραφε σε ένα δοκίμιό του:

"Δες την αγέλη που περνάει μπροστά σου βόσκοντας: δεν ξέρει τι πάει να πει χθες, τι σήμερα, πετάγετ' εδώ κι εκεί, τρώει, ξαπλώνει, χωνεύει, ξαναπετάγεται, κι αυτό από το πρωί ως το βράδυ κι από μέρα σε μέρα... Ρωτάει, έτσι, καμιά φορά ο άνθρωπος το ζώο: γιατί δε μου μιλάς για την ευτυχία σου αλλά μονάχα με κοιτάς; Το ζώο θέλει κι αυτό να του απαντήσει και να του πει ότι "εγώ πάντοτε ξεχνώ αμέσως τι ήθελα να πω" -ωστόσο την ξέχασε κιόλας αυτή την απάντηση και δεν είπε τίποτα, έτσι ώστε ο άνθρωπος έμεινε με την απορία.
Απόρησε όμως και με τον ίδιο του τον εαυτό που δεν μπορεί να ξεχνά και που κρέμεται διαρκώς από το παρελθόν. Όσο μακριά, όσο γρήγορα κι αν τρέξει, τρέχει μαζί του κι η αλυσίδα. Είναι εκπληκτικό: η στιγμή, που στο άψε-σβήσε είν' εδώ και στο άψε-σβήσε φευγάτη, πρωτύτερα ένα τίποτα κι ύστερα πάλι ένα τίποτα, ξανάρχεται πραγματικά σαν φάντασμα και ταράζει τη γαλήνη κάποιας κατοπινής στιγμής..."


"... Για τούτο τον κυριεύει κάποια συγκίνηση, λες κι αναλογίζεται έναν χαμένο Παράδεισο, όταν βλέπει την αγέλη που βόσκει ή -κάτι πιο κοντινό του- όταν βλέπει το παιδί το οποίο δεν έχει ακόμη κανένα παρελθόν ν' απαρνηθεί και παίζει ανάμεσα στους φράχτες του παρελθόντος και του μέλλοντος σε κατάσταση τρισμακάριας τυφλότητας. Κι όμως το παιχνίδι θα του το χαλάσουν... Μαθαίνει τότε να εννοεί τη λέξη "ήταν", εκείνη τη συνθηματική λέξη με την οποία ο αγώνας, ο πόνος κι ο κόρος αγγίζουν τον άνθρωπο για να του θυμίσουν τι είναι κατά βάθος η ύπαρξή του -ένας ες αεί ανολοκλήρωτος παρατατικός. Κι όταν ο θάνατος φέρνει επιτέλους την ποθητή λησμονιά, ταυτόχρονα υπεξαιρεί το παρόν και την ύπαρξη επισφραγίζοντας έτσι τη διαπίστωση ότι η ύπαρξη δεν είναι παρά ένα συνεχές τετελεσμένο παρελθόν (Gewesensein), ένα πράγμα που ζει αρνούμενο και κατατρώγοντας τον εαυτό του, αντιφάσκοντας προς τον ίδιο του τον εαυτό".





"... Ένα πράγμα κάνει πάντοτε την ευτυχία να είναι ευτυχία: το να μπορεί κανείς να ξεχνάει ή, διατυπωμένο λογιότερα, η ικανότητα να αισθάνεται κανείς, όσο διαρκεί αυτή η ευτυχία, ανιστορικά. Όποιος δεν μπορεί να καθήσει στο κατώφλι της στιγμής, ξεχνώντας όλα τα περασμένα, όποιος δεν μπορεί να σταθεί επάνω σε ένα σημείο, σαν μια θεά της νίκης, δίχως να νιώθει ίλιγγο και φόβο, αυτός δεν θα μάθει ποτέ τι είναι ευτυχία..."




Θα ήταν ποτέ δυνατόν να υπάρξουν ευτυχισμένοι οι ήρωες του Ζέμπαλντ; Τη στιγμή που ολόκληρο το βάρος της ευρωπαϊκής ιστορίας του αιώνα "των άκρων" πέφτει πάνω στους ώμους τους; Ξεριζωμένοι από την πατρίδα τους και σημαδεμένοι ανεξίτηλα από τους διωγμούς και την απώλεια, βιώνουν τη μνήμη ως ασθένεια! Με πιο ακραία την περίπτωση του Άμπροζ Άντελβαρτ, που κλείστηκε με τη θέλησή του σε ψυχιατρικό ίδρυμα ζητώντας επίμονα να υποβάλλεται σε συνεχή θεραπεία με ηλεκτροσόκ για να εξαλείψει όσο πιο ριζικά και αμετάκλητα γινόταν όχι μόνο τη διανοητική του ικανότητα, αλλά και την ίδια του τη μνήμη.

"Ήταν τόσο απίστευτη η ακρίβεια με την οποία μιλούσε για τα περασμένα, ανασύροντας αργά αργά ακόμα και τις πιο ασήμαντες αναμνήσεις από σαφώς ανεξιχνίαστα βάθη, ώστε, ακούγοντάς τον να μιλά, άρχισα λίγο λίγο να πείθομαι για το αλάθητο μνημονικό του, συνειδητοποιώντας όμως ταυτόχρονα πόσο δυσκολευόταν να θυμηθεί τι ακριβώς τον συνέδεε με αυτές τις μνήμες. Να γιατί οι διηγήσεις του ήταν γι' αυτόν πραγματικό μαρτύριο και συνάμα μια προσπάθεια να λυτρωθεί, να γιατί ήταν ένα είδος σωτηρίας και μαζί ο κατήφορος προς την ανελέητη αυτοκαταστροφή".






"Υπάρχει ένας βαθμός αγρύπνιας, μηρυκασμού, ιστορικής αίσθησης, κατά τον οποίο το ζωντανό ον υφίσταται βλάβη και τελικά καταστρέφεται, είτε για άνθρωπο πρόκειται, είτε για λαό, είτε για πολιτισμό".







Σημειώσεις: Η πρώτη εικόνα είναι το πορτρέτο του Ζέμπαλντ από τον φίλο του, Τριπ. Όλες οι υπόλοιπες είναι φωτογραφίες από το βιβλίο του. Ανάμεσά τους είναι η καύση βιβλίων στο Βύρτσμπουργκ το 1933 και στην τελευταία το γκέτο του Λίτσμαννσταντ στο Λοτζ το 1940. Τα αποσπάσματα με μπλε χαρακτήρες είναι από το βιβλίο του Νίτσε: Ιστορία και Ζωή, εκδ. Γνώση, μτφ. Ν.Μ.Σκουτερόπουλος. Με τους κόκκινους είναι από το βιβλίο του Ζέμπαλντ.

24 σχόλια:

Johnny Panic είπε...

Aναμένοντας το δεύτερο μέρος,θα σταθώ στο δεύτερο κατά σειρά απόσπασμα αυτού του ιδανικού υποστρώματος που δημιούργησες για να δεξιωθείς τον Ζέμπαλντ.
"Για τούτο τον κυριεύει κάποια συγκίνηση...όταν βλέπει το παιδί το οποίο δεν έχει ακόμη κανένα παρελθόν ν' απαρνηθεί και παίζει ανάμεσα στους φράχτες του παρελθόντος και του μέλλοντος σε κατάσταση τρισμακάριας τυφλότητας."

Το παραπάνω με οδήγησε σχεδόν αυτόματα στους στίχους του Πεσσόα-Κάμπος από το εξαίσιο "Κατάστημα Ψιλικών" :

(Φάε σοκολάτα,κοριτσάκι,
φάε σοκολάτα!

...

Φάε,βρομοκόριτσο,φάε!
Αχ να μπορούσα να 'τρωγα σοκολάτα με την ίδια αλήθεια
που εσύ την τρως!
Αλλά εγώ σκέφτομαι και,βγάζοντας το ασημόχαρτο,που
είναι από φύλλο κασσίτερου,
τα πετάω όλα στο πάτωμα,όπως πέταξα τη ζωή μου)

Ανακατώνοντας τα δυο χωρία στο συνειρμικό μαγειρείο μου,αντικαθιστώ το ρήμα "σκέφτομαι" με το ρήμα "θυμάμαι". Και να που ο Νίτσε συναντάει τον Πεσσόα και οι δυο μαζί υποδέχονται τον Ζέμπαλντ για να περιπλανηθούν όλοι μαζί και ο καθένας μόνος στα σοκάκια της μνήμης.

"Η μνήμη,η μνήμη,η μνήμη"
...

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένε φίλε Ναυτίλε (επίτρεψε μου να σε αποκαλώ έτσι γιατί αν και σου γράφω σχόλιο για πρώτη φορά παρακολουθώ εδώ και καιρό φανατικά το μπλογκ σου και το έχω λατρέψει) υποκλίνομαι στο σημερινό σου ποστ με τον ίδιο τρόπο που θα υποκλινόμουν και στον Ζέμπαλντ. Παρόλο που είχα κατά καιρούς διαβάσει εξαιρετικές κριτικές για τα βιβλία του δεν είχα αγοράσει ακόμα κανένα. Την προηγούμενη εβδομάδα όμως καθώς περιπλανιόμουν σε ένα βιβλιοπωλείο στο Άμστερνταμ είδα το «Άουστερλιτσ» (στα αγγλικά) και αφού διάβασα τις 2-3 πρώτες σελίδες αισθάνθηκα μαγεμένη! Σήμερα λοιπόν μαγεύτηκα με τα αποσπάσματα που παραθέτεις από το Νίτσε και μετά με αποτελείωσε και ο καλός σου φίλος Ετερώνυμος με τον Πεσόα!!! Και θα εξηγήσω αμέσως γιατί συγκινήθηκα :
Την Κυριακή που μας πέρασε καθώς καθόμουν και χάζευα από το παράθυρο την βροχή και τα κιτρινισμένα φύλλα που σήκωνε ο αέρας είδα κάποια στιγμή 3-4 πιτσιρίκια να περνούν με τα ποδήλατα τους γελώντας και φωνάζοντας το ένα στο άλλο αγνοώντας εντελώς την βροχή! Γύρισα λοιπόν εκείνη τη στιγμή και είπα στον άνδρα μου: Θέλω να γίνω πάλι 6 χρονών, να γυρίσω στην πόλη που μεγάλωσα και να πάω με τη μητέρα μου να αγοράσω τετράδια, μολύβια και μια ξύλινη κασετίνα για την νέα σχολική χρονιά στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο που μύριζε φρεσκοτυπωμένο βιβλίο…και το απόγευμα θέλω να κάτσω στην αυλή με την γιαγιά μου να περιμένουμε να περάσει ο καστανάς με το καροτσάκι του, να πάρουμε κάστανα , η γιαγιά να τα καθαρίζει και να μου διηγείται τα πιο όμορφα παραμύθια της! Και αυτές είναι οι ωραίες μνήμες φυσικά που είναι ευχάριστο να τις ανακαλείς… υπάρχουν όμως κι εκείνες που ορισμένοι άνθρωποι όπως ο Άμπροζ Άντελβαρτ του Ζέμπαλντ θα ήθελαν να τις απομακρύνουν μια για πάντα από την σκέψη τους. Αναρωτιέμαι αν κάποτε η επιστήμη επιτρέψει τη χρήση της επιλεκτικής λοβοτομής

Πριν από 2 εβδομάδες βρέθηκα σε ένα φεστιβάλ βιβλίου στο Άμστερνταμ http://www.manuscripta.nl/ και μια από τις συζητήσεις που παρακολούθησα ήταν μια εξαιρετική συνάντηση μεταξύ του γερμανού Μπέρναρντ Σλινκ (βιβλία στα ελληνικά: Διαβάζοντας στη Χαννα κ.λ.π ) και του ολλανδού Χέιρτ Μακ (βιβλία στα ελληνικά: Στη γέφυρα του Γαλατά, Στην Ευρώπη, ταξίδια στον 20ο αιώνα) για το παρελθόν και τις μνήμες των δύο χωρών από τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Μου άρεσε πολύ κάτι που είπε ο συμπαθέστατος Μακ στον εξίσου απολαυστικό Σλινκ : “Germans are full of their guilty and Dutch are full of their innocence!” Ο λόγος για τον οποίο το είπε αυτό, όπως μας εξήγησε, ήταν ότι είχε διαβάσει πρόσφατα ένα ολλανδικό βιβλίο 600 σελίδων για τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο που περιείχε μαρτυρίες ολλανδικών οικογενειών για τις τραγικές στιγμές που πέρασαν.. αλλά στο βιβλίο υπήρχαν μόνο 21 σελίδες για τις τραγικές στιγμές των Εβραίων!

(Και σε περίπτωση που θα σε ενδιέφερε: Στο φεστιβάλ είδα ακόμα τον Tobias Wolff που παρουσίαζε το βιβλίο του «Our Story Begins» και μου άρεσε πολύ κι αυτός . Ανακάλυψα ακόμα ένα ολλανδό συγγραφέα, τον Gerbrand Bakker o οποίος κέρδισε το International IMPAC Dublin Literary Award in 2010 for the English translation για το βιβλίο του “The Twin”. Ακόμα μου κίνησε το ενδιαφέρον και ο γάλλος Stéphane Audeguy με το βιβλίο του « The only Son”)


Sorry για την πολυλογία μου..μάλλον αυτή τη φορά σου έγραψα και για όλες εκείνες τις φορές που σε διάβαζα χωρίς να αφήσω σχόλιο.
Περιμένω με ανυπομονησία την τελική σου κριτική για τον Ζέμπαλντ.

Καλό βράδυ

Βίκυ Iωαννίδη από Αρνεμ Ολλανδίας

ναυτίλος είπε...

Αυτός κι αν είναι διακειμενικός διασκελισμός, αγαπητέ Ετερώνυμε !!!

ναυτίλος είπε...

Αγαπητή Βίκυ, με συγκίνησες με όσα γράφεις.
Τις ξύλινες κασετίνες τις πρόλαβα κι εγώ αλλά τον καστανά με το καροτσάκι του να περνάει στους δρόμους δυστυχώς δεν τον έχω δει ποτέ μου, τουλάχιστον στις γειτονιές του Πειραιά που μεγάλωσα.
Αυτά που γράφεις για τους Ολλανδούς μου θύμισαν λίγο την Απόπειρα του Μούλις...
Και φυσικά όσα βιβλία αναφέρεις, έχω ήδη αρχίσει να τα ψάχνω στο διαδίκτυο. Τι σόι βιβλιοπόντικας θα ήμουν αν δεν τόκανα!
Και τώρα για το Άρνεμ. 'Ηδη το έψαξα στους χάρτες μου (μια από τις μανίες μου είναι και οι χάρτες) και στο διαδίκτυο. Βλέπεις για να ταξιδέψω, μερικές φορές, μου αρκεί ένας καλός χάρτης, λίγες εικόνες και αρκετή φαντασία. Δεν έχω προς το παρόν (αισιοδοξώ για το μέλλον) την ευχέρεια να είμαι ταξιδευτής σαν τον Ζέμπαλντ. Με ενθουσίασε βέβαια και η ιδέα ότι κάποιος άγνωστός μου με παρόμοια ενδιαφέροντα, από την άλλη άκρη της Ευρώπης, επικοινωνεί μαζί μου. Καλό σου βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Ναυτίλε χαίρομαι που σε άγγιξε το σχόλιο μου. Τώρα τελευταία διάβασα τα "Στοιχεία" του Μούλις (εκδ. Καστανιώτη) και ήταν εξαιρετικό. Μια νουβέλα του όμως που με "έστειλε" εντελώς και μόλις την τελείωσα δεν ήξερα τι να κάνω: να δακρύσω, να χειροκροτήσω...ήταν "Το Σύνορο" που περιέχεται σε μια ανθολογία Ολλανδικού διηγήματος από τον Καστανιώτη κι αυτό. Γραμμένο το 1976, αποτελεί μια φοβερή κριτική της Ολλανδικής κοινωνίας και της γραφειοκρατίας της που δυστυχώς είναι ακόμα παρούσα! Ψάξτο αν θες, θα ήθελα να μάθω την γνώμη σου.

Οσο για τους χάρτες που ανέφερες..έχω την ίδια τρέλα αλλά και λόγω επαγγέλματος είμαι ικανή να ψάχνω στο Google Earth με τις ώρες..

Αν θες να μάθεις και λίγα ιστορικά στοιχεία για το Αρνεμ πήγαινε στο παρακάτω link: http://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Market_Garden
και θα δεις για το memorial που γιορτάζεται αυτές τις μέρες με διάφορες εκδηλώσεις όπως πτώση αλεξιπτωτιστών. Τώρα τελευταία συναντάω στο δρόμο Βρετανούς παλαίμαχους με παράσημα και στρατιωτικές στολές που έχουν έρθει να πάρουν μέρος στο memorial.

Αν θες μπορώ να σου στείλω και εμαιλ με περισσότερες προσωπικές λεπτομέρειες και πού ξέρεις κάποια στιγμή όταν θα είμαστε Αθήνα με τον άνδρα μου μπορούμε να τα πούμε κι από κοντά.

See you soon!

Βίκυ

ναυτίλος είπε...

Σ΄ ευχαριστώ για τις πληροφορίες θα τις αξιοποιήσω. Την ανθολογία του ολλανδόφωνου διηγήματος θα την παραγγείλω μάλιστα εντός της ημέρας...
Θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά. Το e-mail μας θα το βρεις στην προβολή του πλήρους προφίλ.

Johnny Panic είπε...

Εγώ το "Σύνορο" το έχω σε μια συλλογή διηγημάτων του Μούλις με γενικό τίτλο "Ο προστατευόμενος",επίσης από τον Καστανιώτη και είναι πράγματι ένα κείμενο απολαυστικά σατιρικό και μάλιστα...συνοριακό,αφού ακροβατεί ανάμεσα στο ρεαλισμό και στο Παράλογο.Ωραίος ο Μούλις ΚΑΙ ως διηγηματογράφος,πάντως...

ναυτίλος είπε...

Ετερώνυμε σ¨ευχαριστώ για την πληροφορία. Αυτή η συλλογή διηγημάτων μου ήταν άγνωστη!

Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης είπε...

Για δες που δεν σας προλαβαίνω πια. Εχθές-προχθές διάβασα την ανάρτηση, σήμερα έχετε ήδη φύγει από τον Ζέμπαλντ! Άτιμος χρόνος!
Μιας, όμως, και μιλήσατε για το blog σας:
Μου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω για βιβλία. Τα μόνα βιβλία που μπορώ να σχολιάσω είναι αυτά που σημαίνουν ελάχιστα για μένα. Τα άλλα, τα σημαντικά, δεν μπορώ. Αλλά και σπάνια τα προτείνω σε άλλους. Είμαι πολύ ζηλιάρης μαζί τους και τα θέλω δικά μου. Είμαι κακός, λοιπόν.
Αυτή, ακριβώς, η κακία λείπει από το blog σας. Αυτό το κάνει και γοητευτικό. Αυτό που κάνετε δε θα μπορούσα να το διανοηθώ για τον εαυτό μου. Ίσως, για τον Σ.Π.Ρ. των δεκατριών ή δεκατεσσάρων χρόνων. Από εκεί και έπειτα, βυθίστηκα στην κτητικότητα. Άσχημο πράγμα.
Να, λοιπόν, που βρήκα κατι να πω κι εγώ!

Johnny Panic είπε...

Με κίνδυνο να γίνω γραφικός προβάλλοντας για νιοστή φορά την αδυναμία που έχω στον Τόμας Μπέρνχαρντ,ας μου επιτραπεί,Ναυτίλε,να παραθέσω εδώ αυτό το σχοινοτενές απόσπασμα,διότι δένει εξαίσια με το τελευταίο σχόλιο του Σ.Π.Ρ. και πιστεύω ότι εκφράζει πολυ εύστοχα ένα καρκίνωμα(συγνώμη,Σούζαν Σόνταγκ) ευρέως διαδεδομένο στον κύκλο των βιβλιόφιλων και φιλότεχνων...




"Πιθανόν πάσχω απ'αυτό που ονομάζω τεχνοεγωισμό,θέλω όσον αφορά την τέχνη να τα έχω όλα δικά μου,θέλω να κατέχω μόνο εγώ τον Σοπενάουέρ μου,τον Πασκάλ μου,τον Νοβάλις μου και τον Γκόγκολ μου που τον αγαπώ από βάθους καρδίας,θέλω να κατέχω μόνο εγώ αυτά τα προϊόντα της τέχνης,αυτά τα ξεχειλίσματα καλλιτεχνικότητας,θέλω να κατέχω μόνο εγώ τον Μιχαήλ Άγγελο,τον Ρενουάρ,τον Γκόγια,είπε,δεν ανέχομαι να κατέχει και να καρπώνεται και άλλος εκτός από μένα τα προϊόντα αυτού του καλλιτέχνη,αυτής της μεγαλοφυΐας,μου είναι ανυπόφορη και μόνο η σκέψη ότι εκτός από μένα αρέσει και σ'έναν δεύτερο ο Γιάνασεκ,ο Μαρτινού ή ο Σοπενάουερ ή ο Ντεκάρτ,αυτό μου είναι σχεδόν ανυπόφορο,θέλω να είμαι ο μοναδικός,αυτή είναι φυσικά ελεεινή άποψη,είπε τότε ο Ρέγκερ.Είμαι κτητικός στοχαστής,είπε ο Ρέγκερ τότε στην κατοικία του.Θα χαιρόμουν να πιστεύω ότι ο Γκόγια ζωγράφισε μόνο για μένα,ο Γκόγκολ και ο Γκαίτε έγραψαν μόνο για μένα,ο Μπαχ συνέθεσε μόνο για μένα.Αφού αυτό είναι μια αυταπάτη και επιπλέον μια αβυσσαλέα χυδαιότητα,είμαι ουσιαστικά πάντοτε δυστυχισμένος,αυτό οπωσδήποτε το καταλαβαίνετε,είπε τότε ο Ρέγκερ.Κι αν ακόμη αυτό είναι ανοησία,είπε τότε ο Ρέγκερ,όταν διαβάζω ένα βιβλίο,αισθάνομαι και σκέφτομαι ότι το βιβλίο το έγραψαν μόνο για μένα,όταν κοιτάζω έναν πίνακα,αισθάνομαι και σκέφτομαι ότι τον ζωγράφισαν μόνο για μένα,τη μουσική σύνθεση που ακούω ότι τη συνέθεσαν μόνο για μένα.Διαβάζω τότε και ακούω τότε και βλέπω τότε,φυσικά όντας σε μεγάλη πλάνη,μα ωστόσο με πολύ μεγάλη ικανοποίηση,είπε τότε ο Ρέγκερ."


Από το "Παλιοί Δάσκαλοι"(1985)
σε μετάφραση Βασίλη Τομανά


Σ.Π.Ρ., σε μένα λειτούργησε αντίστροφα όλο αυτό.Από την ναρκισσευόμενη κτητικότητα πέρασα στη χαρά του μοιράσματος!

Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης είπε...

Πφφ! Πολύ καλό-όπως πάντα-, αλλά δεν με εκφράζει. Αυτό το mine only δεν περιγράφει καθόλου τη δική μου ασθένεια. Αντιθέτως, μάλιστα, έχω μισήσει πολύ το mine only.
''Ι'm so tired of being alone, I'm so tired of on my own'', όπως λέει και το τραγούδι.
Διευκρινίζω, λοιπόν:
Δεν μπορώ να μιλήσω για βιβλία σε ένα ευρύ και άγνωστο κοινό. Οι πληροφορίες αυτές είναι άκρως απόρρητες, μάλλον. Τις εκμυστηρεύομαι μόνο σε όσους εκτιμώ και ξέρω ότι θα τις αγαπήσουν. Είναι, όμως, κάτι αμοιβαίο. Και επ'ουδενί δεν θα το χαρακτήριζα καρκίνωμα. Βρίσκω γοητευτική τη σιωπηλή αναζήτηση των ''άλλων'' μας. Όμως, βρίσκω εξίσου μάταιη και την αναζήτηση των ομοίων μας.

Johnny Panic είπε...

Ααα,τώρα αλλιώς μας τα λες ρε φίλε...........! Ούτε ψήγμα αμοιβαιότητας δεν οσμίστηκα στο πρώτο σου σχόλιο! Ούτως εχόντων των πραγμάτων,δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σου.

Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης είπε...

Δε νομίζω. Απλώς, στο πρώτο σχόλιο μίλησα για τα blog. Ένα blog το επισκέπτονται άνθρωποι που δεν γνωρίζεις. Σε αυτούς, λοιπόν, δυσκολεύομαι να μιλήσω για βιβλία.
Τελοσπάντων, η ανάρτηση για τον Ζέμπλαντ έχει καεί εντελώς πια. Περάσατε στους Ολλανδούς και από κει... στο κόλλημά μου! Καημένε Ζέμπαλντ χαχα

Johnny Panic είπε...

Το "σπάνια τα προτείνω σε άλλους. Είμαι πολύ ζηλιάρης μαζί τους και τα θέλω δικά μου" στα blog ανφερότανε; Όπου "άλλοι",οι άγνωστοι μπλογκοαναγνώστες;;; Τέλος πάντων,μην τον θρηνολογείς τον Ζέμπαλντ,θα αναδυθεί από τις στάχτες του στην επερχόμενη ανάρτηση...!

Ανώνυμος είπε...

Ετερώνυμε

σας αρέσει τόσο πολύ ο Μπέρνχαρτ που τον χρησιμοποιείτε για προσωπικές επιθέσεις;

Johnny Panic είπε...

Καμιά επίθεση,ανώνυμε,σε διαβεβαιώ! Απλώς θέλησα να ανασύρω στην επιφάνεια ένα ωραίο λογοτεχνικό χωρίο με αφορμή το πρώτο σχόλιο του Σ.Π.Ρ.,όπως εγώ το (παρ)ερμήνευσα.Χωρίο που εκφράζει άλλωστε μια ιδιότυπη "εκτροπή" που πρώτα απ'όλους έχω παρατηρήσει στον εαυτό μου.Τώρα,αν ο Μπέρνχαρντ σε έτσουξε προσωπικά,καλό δικό σου είναι! Πάει να πει πως υπάρχει ακόμα περιθώριο να ματώσει κάτι...!


ΥΓ:Καλά ε,ο Ζέμπαλντ δεν κάηκε απλώς,ξεροτηγανίστηκε κανονικά!

ναυτίλος είπε...

Αγαπητέ ΣΠΡ, μπορεί εσύ να μην προτείνεις βιβλία λόγω ΅κτητικότητας¨΄ αλλά κι εγώ δεν δανείζω κανένα βιβλίο από τα
12000, ίσως και περισσότερα, που έχω... Εδώ λοιπόν να μιλήσουμε για κτητικότητα, στην κυριολεξία. Ο πιο ανώδυνος τρόπος για να εκτονώσω το πάθος μου είναι να το μοιραστώ με άλλους μέσα από τα μπλογκς... Άλλωστε η μεγαλύτερη ηδονή πέρα από το να έχω πολλά βιβλία στην κατοχή μου, είναι να μιλάω γι΄αυτά (C. Nodier)
Και τέλος, μπορεί να επισκέπτονται το Ναυτίλο 50 με 100 άτομα την ημέρα αλλά κατά κάποιο τρόπο έχω καταφέρει να γνωρίσω αρκετά απ΄αυτά είτε προσωπικά, έχουμε βρεθεί ανάμεσα σε βιβλία μιλώντας γι αυτά, τσιμπώντας και πίνοντας, είτε ανταλλάσσοντας προσωπικότερες απόψεις και μέσω μέιλ. Σε τελευταία ανάλυση όλοι αυτοί που ασχολούνται ερασιτεχνικά με τα ιστολόγια κατά βάθος εκεί αποσκοπούν, στην επικοινωνία.
Την καλημέρα μου...

Johnny Panic είπε...

Ναυτίλε,έχεις 12.000+ και δε δανείζεις ΚΑΝΕΝΑ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Και να φανταστείς ότι πίστευα πως εγώ είμαι ιδιότροπος με τα βιβλία μου........!

nikolakisdiaselos είπε...

Παρακολουθώ εδώ και καιρό το blog και πιστεύω ότι αποτελεί ένα βιβλιοφιλικό κομψοτέχνημα με μεράκι και μπόλικη αγάπη. Το μεγάλο αρνητικό του (χε,χε) είναι ότι επιτείνει και γιγαντώνει περισσότερο την ανάγκη για απόκτηση και ανάγνωση βιβλίων, μιας και δεν αντιμετωπίζει το διάβασμα, απλώς, ως μια ανάγκη, αλλά ως τρόπο ζωής, ως κουλτούρα, ως ατμόσφαιρα. τα συγχαρητήριά μου. Κλείνοντας, δύο ερωτήσεις: ισχύει ότι θα κυκλοφορήσει φέτος από Άγρα το 2666 του Μπολάνιο; επίσης, αυτή η περιβόητη ιστορία με τον Ανευλαβή και το Finnegans Wake σε ποια φάση βρίσκεται;

ναυτίλος είπε...

Ετερώνυμε, να πω και μια κακία: οι μεγαλύτεροι εχθροί του βιβλίου είναι η υγρασία, τα βιβλιόφιλα ζωύφια, ο ήλιος και αυτοί που τα δανείζονται! Όσο για ιδιοτροπίες τι να σου λέω... Χθες πχ πάνω που ετοιμαζόμουνα να κάνω τη δεύτερη ανάρτηση για τον Ζέμπαλντ, πέφτω πάνω σε έναν τρομερό Κροάτη, που έχει βέβαια αποδημήσει εδώ και 30 χρόνια και τα καλύτερα βιβλία του τα έγραφε πριν από 70 χρόνια. Και τ΄όνομα αυτού Miroslav Krleza (άντε τώρα να το προφέρεις αυτό!). Πέρασα όλο μου το βράδυ μαζί του. Αποσπάσματα, βιογραφίες, κριτικές... και στη συνέχεια αμερικάνικο και γαλλικό abebooks καθώς τα περισσότερά του είναι εξαντλημένα... τελικά ξενύχτησα... αλλά πλήρως ικανοποιημένος! Αυτά είναι βίτσια... Η δεύτερη ικανοποίηση θάρθει όταν πάρω τα βιβλία στα χέρια μου, κάποια μάλιστα θα είναι και πρώην αντίτυπα κάποιων βιβλιοθηκών ξεχασμένων κι απ΄τον θεό, και η τρίτη όταν τα διαβάσω...

ναυτίλος είπε...

Νικολάκη, το 2666 το έχει αναγγείλει η Άγρα στον τελευταίο κατάλογό της αλλά αν κρίνω από τις συνήθειές της και από το μέγεθος του έργου μάλλον θα περάσει πολύ καιρός μέχρι να το δούμε.
Ο Φίνεγκαν έχει αναγγελθεί πριν από λίγα χρόνια από τον Κάκτο!!!!!!, σε μετάφραση Ελευθέριου Ανευλαβή , που το είχα θεωρήσει βέβαια ψευδώνυμο και μάλιστα πολύ πετυχημένο αλλά όλα δείχνουν ότι πρόκειται για έναν γνωστό γιατρό, που στα αποσπάσματα που δημοσιεύτηκαν δείχνει να κάνει πολύ φιλότιμη προσπάθεια. Τώρα αν θα βγει ποτέ δεν γνωρίζω. Ελπίζω όμως να λάβει υπόψη της και τη νέα έκδοση από τον Μάρτη του 2010, με 9000 μικροαλλαγές, από τα χειρόγραφα του Τζόυς, από τον Houyhnhnm Press !!!! σε συλλεκτική έκδοση. Το 2012 θα βγει από τον Penguin σε έκδοση του εμπορίου...

nikolakisdiaselos είπε...

σ' ευχαριστώ, καλό απόγευμα

Johnny Panic είπε...

Καλέ μου Ναυτίλε,δε μου γλιτώνεις έτσι εύκολα! Κι εγώ βέβαια φρίττω στην ιδέα ότι τα ωραία μου βιβλία θα μπορούσαν να πέσουν στα χέρια θειάδων,γειτόνων,γνωστών,συναδέλφων κ.α.,αλλά ΓΙΑΤΙ να μη δώσω ένα βιβλίο μου σε έναν καλό φίλο,που ξέρω ότι θα θα το προσέξει ως κόρη οφθαλμού και δε θα μου το επιστρέψει με τσακίσματα,υπογραμμίσεις,λαδιές και σημάδι από πιατάκι; (στο παρελθόν μου είχαν συμβεί όλα αυτά σε ένα!!!) Αγαπώ τα βιβλία μου ΚΑΙ ως αντικείμενα,με σαγηνεύει η υλική τους υπόσταση και ως εκ τούτου κατανοώ εν μέρει την διστακτικότητά σου,αλλά στην περίπτωσή σου έχουμε να κάνουμε με κανονική φετιχοποίηση!!! Έχεις ιεροποιήσει το Αντικείμενο και μάλιστα έφτιαξες και άβατο,αλίμονό σου!

ναυτίλος είπε...

Ετερώνυμε, κάποτε δάνειζα και όταν δεν μου τα επέστρεφαν πολύ απλά τα ξαναγόραζα (άλλωστε τότε δεν ήταν και τόσο ακριβά τα βιβλία). Μου είχε μάλιστα συμβεί να ζητήσω βιβλίο πίσω και να μου πουν ότι το δάνεισαν κι αυτοί αλλού και ότι δεν ξέρουν τι απέγινε. Πριν από πολλά χρόνια είχα δανείσει κάποια εξαντλημένα τεύχη ενός σπάνιου περιοδικού σε πολύ φίλο και μετά από 1 χρόνο όταν τα ζήτησα πίσω παρεξηγήθηκε και σχεδόν χάλασε η φιλία μας. Έκτοτε όταν θέλω κάποιος φίλος να διαβάσει κάτι, του το αγοράζω και το προσφέρω ως δώρο.
Ωστόσο θα παραδεχτώ τα περί φετιχοποίησης και μάλιστα αυτά που λες για Άβατο (Sanctuary κατά Faulkner) ισχύουν απόλυτα!