"Λέγεται πως όταν αφήνουμε δύο συγγενή βιβλία πλάι πλάι, τη νύχτα, σε ορισμένα ιδιαιτέρως ατμοσφαιρικά τμήματα της βιβλιοθήκης του Ναυτίλου, το πρωί έχουν γίνει τρία..."
Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό της βιβλιοθήκης του Ναυτίλου που επεκτείνεται με ρυθμούς ανεξέλεγκτους ξεπερνώντας πια κι αυτήν, την ομώνυμή της, του κάπτεν Νέμο που αριθμούσε 12.000 τόμους... Έχει κατακυριεύσει τους τοίχους του σπιτιού, έχει σκαρφαλώσει μέχρι το ταβάνι, έχει καταλάβει όλα τα δωμάτια εξοβελίζοντας στο διάβα της ό,τι την ενοχλούσε. Εξορίζει τους πίνακες που κρέμονταν στους τοίχους και τα αντικείμενα που εμπόδιζαν την πρόσβαση στα ράφια της. Μετακινείται και μαζί της μετακινούνται κι οι μπελαλίδικοι ακόλουθοί της που είναι τα σκαμπώ και οι σκαλίτσες ενώ επιβάλλει συνεχείς ανακατατάξεις γιατί η ανάπτυξή της δεν είναι γραμμική και απαιτεί ολοένα νέες κατανομές...
Σημείωση: Η ρήση με πλαγιότιτλους ανήκει στον Alberto Ruy Sanchez ενώ τα υπόλοιπα στον Ζακ Μπονέ (Βιβλιοθήκες γεμάτες φαντάσματα). Όλα βέβαια κατάλληλα προσαρμοσμένα...
6 σχόλια:
και τους πίνακες;! ε, όχι :-))
Δεν ξέρω αν φταίει που είμαι home alone,αλλά αγριεύτηκα λιγάκι! Πολύ φυτική και αδηφάγα ακούγεται η βιβλιοθήκη σου...Στο τέλος θα καταπιεί εσένα τον ίδιο και η οικογένειά σου θα αναζητά ίχνη σου σε παλιούς,ξεχασμένους τόμους...
Και ποιος δεν θα ήθελε να γίνονται τα δύο βιβλία τρία εν μια νυκτί!
Σίγουρα έχεις αγαπήσει πολύ πάντως το βιβλιαράκι του Ζακ Μπονέ!
Με βάζεις σε σκέψεις μήπως πρέπει να το ξαναδιαβάσω προσεχτικότερα!
Ερμία, πάντα μένουν κάποιες γωνίτσες για τους πίνακες αλλά υπάρχουν και φίλοι για να τους χαρίσεις, τουλάχιστον μερικούς απ αυτούς που ζωγραφίζει η Χρυσάνθη.
Johnny, αυτό είναι αλήθεια... ήδη νιώθω ένα μέρος μου να το έχει καταπιεί... και σίγουρα θα υπάρχουν ίχνη μου στη Λισαβώνα του '20, στο Δουβλίνο του 1904, στο Κομπρέ του τέλους του 19ου αιώνα, στον αμερικάνικο νότο του Γιοκναπατώφα, στην Πράγα των αρχών του 20ου αιώνα, στις αόρατες πόλεις του Ίταλο-Μάρκο-Πόλο, σε ένα σανατόριο στο Νταβός των Άλπεων ή ακόμη και στο Bargfeld...
Ευτυχώς την κατάλληλη στιγμή, πριν δηλαδή εξαφανιστώ εντελώς, η οικογένειά μου με έπεισε να μεταφέρω ένα μεγάλο μέρος της βιβλιοθήκης μου και μάλιστα τα πιο επικίνδυνα κομμάτια της μερικά χιλιόμετρα μακρύτερα... Έκτοτε νιώθω και γω σαν τον Διχασμένο υποκόμη του Καλβίνο...
librarian... όσο για την γνωριμία μου με τον Μπονέ, θα έλεγα ότι "βρήκε ο γύφτος τη γενιά του κι αναγάλιασε η καρδιά του".
Δημοσίευση σχολίου