Εγώ που περηφανεύομαι πως αγκαλιάζω τόσο ενδελεχώς και τόσο αποφασιστικά τις ηδονές της ζωής, όταν τις κοιτάξω με τόση λεπτολογία, σχεδόν δε βρίσκω μέσα τους άλλο από αέρα. Και τι έγινε; Τότε και εμείς δεν είμαστε άλλο από αέρας. Και ο αέρας (φρονιμότερος απ' ότι εμείς) αρέσκεται να θροΐζει και να πηγαινοέρχεται και αρκείται στον δικό του ρόλο, δίχως να επιθυμεί τη σταθερότητα και τη στερεότητα, ιδιότητες που δεν του ανήκουν.
Σημειώσεις: Ο πίνακας είναι του Ματίς με τίτλο: Luxe, calme et volupté (1905) - Χλιδή, γαλήνη και ηδονή: (πρόκειται για αναφορά σε στίχο του Μπωντλαίρ από το ποίημά του: "Πρόσκληση σε ταξίδι"). Το απόσπασμα περιέχεται στον τρίτο τόμο των εξαιρετικών Δοκιμίων του Μονταίνι, εκδ. Εστίας σε μετάφραση του Φ. Δρακονταϊδή. Όσο για τον τίτλο του έργου του Ματίς θα έλεγα ότι ταιριάζει γάντι στις εικοσαήμερες διακοπές μου στη Σκόπελο...
1 σχόλιο:
οι ηδονές της ζωής έχουν να κάνουν με το αισθαντικό και το φαντασιακό. Τα του αέρος περί ορέξεως, λόγος ουδείς.
Ο αέρας είναι μια κινητήριος δύναμη. Είναι κι αυτό το ακίνητο π ανασαίνουμε. Είναι ταξιδευτής και κλέφτης και χουβαρντάς μεγάλος' μας φέρνει αρώματα, μας ξυπνά αισθήματα, μας παρασέρνει αλλά μας παίρνει και την φωνή και πότε πότε ξεριζώνει και θερίζει.
Στην ηδονή, κλείνεις τα μάτια στη θύμησή της, κι όταν τι ζεις, ότι λογιών και να ναι τ ανοίγεις, και τα ρουθούνια, και τ αυτιά, τη γεύεσαι, τη χαϊδεύεις και την αφήνεις αφήνεις να πέσει μέσα σου βαθιά στον νου ή την καρδιά.
Επειδή είμαστε έμβια, ζούμε με τον αέρα κι όλα εν δυνάμει αέρας είναι και πνοή, αλλά γω πιστεύω πως στην ηδονή υπάρχει κι επιλογή.
καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου