Μανταντάγιο

Χρειάζεται ένας βίος ολάκερος

για ν' αγαπήσει κανείς τη ζωή

Edgar Lee Masters

Όχι, δεν ειμ' ακόμη έτοιμος
δε θα 'μαι ίσως ποτέ

όσο υπάρχει το άρωμα
του γιασεμιού έξω στον κήπο
τα χελιδόνια στα σύρματα του τηλεφώνου.
Όσο θα πέφτει η βροχή λοξά στο τζάμι
και θ' αφρίζει το κύμα της θάλασσας.
Όσο το πορτοκάλι θα μιμείται
τη σφαιρικότητα της γης κι η μέλισσα
θ' ασπάζεται όλα τα λουλούδια στη σειρά.

Όσο η ματιά θ' ανακαλύπτει άγνωστη γη
στις σελίδες ενός άκοπου βιβλίου
κι η ακοή θ' ακολουθεί εκστατική
τις τρίλιες κάποιου αθώρητου βιολιού.

Όσο θα παίρνω καθημερινά
το μερτικό μου από τους θησαυρούς του κόσμου.

Σημειώσεις: Το ποίημα είναι του Γιώργη Μανουσάκη από τη συλλογή του: "Στ' ακρωτήρια της ύπαρξης", εκδ. Γαβριηλίδης και αναφέρεται, βέβαια, στην ταινία του Ακίρα Κουροσάβα. Από την ταινία είναι και οι δύο φωτογραφίες ενώ η τελευταία εικόνα είναι σχέδιο του σκηνοθέτη. Το Μανταντάγιο (1993) είναι η τελευταία ταινία του Ιάπωνα δημιουργού, μια από τις πιο αγαπημένες μας και βασίζεται στη ζωή του συγγραφέα και καθηγητή γερμανικών Hyakken Uchida (1889-1971). Μετά τη συνταξιοδότησή του, λίγο πριν τον πόλεμο, οι μαθητές του έκαναν κάθε χρόνο, στα γενέθλιά του, ένα πάρτυ προς τιμήν του και τον ρωτούσαν: "Ma adha kai?" (Είσαι έτοιμος;) κι αυτός αφού έπινε μονορούφι ένα τεράστιο ποτήρι μπύρα, απαντούσε: "Mada dayo" (Όχι ακόμη). Ο χρόνος περνούσε, η Ιαπωνία κι ο κόσμος ολόκληρος άλλαζε, οι μαθητές του έκαναν οικογένειες, ακόμα και και το ποτήρι της μπύρας άλλαζε μέγεθος αλλά ο δάσκαλος πάντα το άδειαζε λέγοντας: "Μανταντάγιο"!