Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Μανταντάγιο



Χρειάζεται ένας βίος ολάκερος
για ν' αγαπήσει κανείς τη ζωή

Edgar Lee Masters



Όχι, δεν ειμ' ακόμη έτοιμος
δε θα 'μαι ίσως ποτέ

όσο υπάρχει το άρωμα
του γιασεμιού έξω στον κήπο
τα χελιδόνια στα σύρματα του τηλεφώνου.
Όσο θα πέφτει η βροχή λοξά στο τζάμι
και θ' αφρίζει το κύμα της θάλασσας.
Όσο το πορτοκάλι θα μιμείται
τη σφαιρικότητα της γης κι η μέλισσα
θ' ασπάζεται όλα τα λουλούδια στη σειρά.

Όσο η ματιά θ' ανακαλύπτει άγνωστη γη
στις σελίδες ενός άκοπου βιβλίου
κι η ακοή θ' ακολουθεί εκστατική
τις τρίλιες κάποιου αθώρητου βιολιού.

Όσο θα παίρνω καθημερινά
το μερτικό μου από τους θησαυρούς του κόσμου.













Σημειώσεις: Το ποίημα είναι του Γιώργη Μανουσάκη από τη συλλογή του: "Στ' ακρωτήρια της ύπαρξης", εκδ. Γαβριηλίδης και αναφέρεται, βέβαια, στην ταινία του Ακίρα Κουροσάβα. Από την ταινία είναι και οι δύο φωτογραφίες ενώ η τελευταία εικόνα είναι σχέδιο του σκηνοθέτη. Το Μανταντάγιο (1993) είναι η τελευταία ταινία του Ιάπωνα δημιουργού, μια από τις πιο αγαπημένες μας και βασίζεται στη ζωή του συγγραφέα και καθηγητή γερμανικών Hyakken Uchida (1889-1971). Μετά τη συνταξιοδότησή του, λίγο πριν τον πόλεμο, οι μαθητές του έκαναν κάθε χρόνο, στα γενέθλιά του, ένα πάρτυ προς τιμήν του και τον ρωτούσαν: "Ma adha kai?" (Είσαι έτοιμος;) κι αυτός αφού έπινε μονορούφι ένα τεράστιο ποτήρι μπύρα, απαντούσε: "Mada dayo" (Όχι ακόμη). Ο χρόνος περνούσε, η Ιαπωνία κι ο κόσμος ολόκληρος άλλαζε, οι μαθητές του έκαναν οικογένειες, ακόμα και και το ποτήρι της μπύρας άλλαζε μέγεθος αλλά ο δάσκαλος πάντα το άδειαζε λέγοντας: "Μανταντάγιο"!




8 σχόλια:

Sue G. είπε...

That's the attitude! Να πίνεις τη ζωή μονορούφι...

Pellegrina είπε...

Λάικ (που λέμε στο facebook!)

Ανώνυμος είπε...

Εκπληκτική η ταινία του Κουροσάβα.
Και το ποίημα του Μανουσάκη υπέροχα βασισμένο πάνω της.

Μου αρέσετε που είστε σ' όλα μέσα.
Τουλάχιστον σ΄αυτά που χρόνια ενδιαφέρουν εμένα και δύσκολα έβρισκα συνομιλητή.

Οφείλω να σας ομολογήσω το θαυμασμό μου για τις επιλογές σας που συνήθως απευθύνονται σε απαιτητικούς αναγνώστες.
Και να σας ευχηθώ να το παλεύετε μέχρις εσχάτων...


κ.κ.

Ανώνυμος είπε...

Μου επιτρέπετε να μοιραστώ μαζί σας ένα άλλο - ομολογουμένως εξαιρετικό-ποίημα του Γιώργη Μανουσάκη;

Οι λέξεις

Οι λέξεις οι άγιες έχουν καταντήσει
σα βότσαλα θαμπά και λεία
από τη χρήση ανίδεων τσαρλατάνων.
Τις λες, τις γράφεις – μένουν αδρανείς
δεν αντιδρούνε.
Πρέπει
να τις ανακαλέσεις απ’ το στόμα
γέρων παππούδων πεθαμένων
τραχιές, τσουγκράτες, όπως τις θυμάσαι,
να τους χαρίσεις αίμα απ’ την καρδιά σου
για να σπιθίσουν πάλι στ’ άγγιγμα
σαν τσακμακόπετρες, να ιριδίσουν
καθώς θα τις διαπερνά το φως.

κ.κ.

ναυτίλος είπε...

Όπως το λες... Sue!

ναυτίλος είπε...

Πελλεγκρίνα, δεν έχω facebook (η Χρυσάνθη έχει), ωστόσο δεκτό το σχόλιο!

ναυτίλος είπε...

κ.κ... σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και διπλό ευχαριστώ για το αντίδωρο ποίημα του Μανουσάκη!

Σημειώσεις Ανυπομονησίας είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.