Ζωρζ Σιμενόν, εκδ. Άγρα, μτφ. Αργυρώ Μακάρωφ
Αστικά λεωφορεία
Χρόνια τώρα
πηγαινοέρχονται φορτωμένα.
Κανένα τους δε σκέφτηκε
να βγει απ' τη γραμμή.
(Χ. Λάσκαρης)
Κι όμως, ο σαρανταοκτάχρονος αστός Νορμπέρ Μοντ, φορτωμένος μ' όλες τις καθημερινές έγνοιες, αποφασίζει να εγκαταλείψει τους πάντες και τα πάντα, τη γυναίκα του Τερέζ, τα παιδιά του, την πετυχημένη επιχείρηση με τις εξαγωγές που διατηρούσε.
"Γιατί, χωρίς να διστάσει, πήγε στη γωνία του μπουλβάρ Σαιν-Μισέλ και περίμενε ένα λεωφορείο που πήγαινε στο σταθμό Γκαρ ντε Λυόν; Το έκανε χωρίς να σκεφτεί. Ούτε μια στιγμή δεν είχε πει να κάνει αυτό ή το άλλο".
Γιατί μπήκε σ' ένα τρένο που σύντομα άφησε πίσω του τη γκρίζα πόλη;
"Υπέροχη θέα, υπέροχη και εξαθλιωμένη, αυτή των πολυώροφων μαυριδερών σπιτιών που μπροστά τους ανοιγόταν ο δρόμος του τρένου, με εκατοντάδες, χιλιάδες παράθυρα κλειστά ή ανοιχτά, κρεμασμένες μπουγάδες, αντένες τηλεοράσεων, ένα καταπληκτικό συνονθύλευμα, σε μήκος και ύψος, που έσφυζε από ζωή και από το οποίο το τρένο αποκόπηκε απότομα, αφού πριν, σ' έναν δρόμο που έμοιαζε ήδη με αυτοκινητόδρομο, φάνηκε το τελευταίο λευκοπράσινο αστικό λεωφορείο... Δεν ήξερε πού πήγαινε, ούτε τι θα έκανε. Είχε φύγει. Δεν υπήρχε πλέον τίποτα πίσω του. Δεν υπήρχε ακόμη τίποτα μπροστά του. Βρισκόταν απλώς μέσα στο χώρο".
Ποιος δεν έχει νιώσει την παρόρμηση, έστω για μια φορά στη ζωή του, να φύγει; Ν' αφήσει πίσω τα πάντα και να εξαφανιστεί. Ο κύριος Μοντ, ένας αξιοσέβαστος οικογενειάρχης και καθ' όλα πετυχημένος επιχειρηματίας δεν φεύγει γιατί βρέθηκε σε οικονομικό αδιέξοδο, ούτε γιατί ερωτεύτηκε άλλη γυναίκα. Έφυγε και σ' αυτή του τη φυγή ένιωσε τη χαρά και την ανακούφιση του Άτλαντα, που άφησε για λίγο το φορτίο του Ουρανού στους ώμους του Ηρακλή.
"Ο κύριος Μοντ είχε το μέγεθος μιας Καρυάτιδας που είχε απελευθερωθεί πλέον απ' το φορτίο της. Δεν παραπονιόταν. Δεν κατηγορούσε κανέναν. Δεν θύμωνε με κανέναν. Μόνο, που για πρώτη φορά, τώρα που όλα είχαν τελειώσει, άφηνε την κούρασή του να εκδηλωθεί και ένιωθε το σώμα του ζεστό και γαλήνιο".
Διαλέγει τη ζωή του περιπλανώμενου, τη ζωή του περιθωρίου και της φτώχειας. Πολύ γρήγορα όμως, θα εμπλακεί σε απρόβλεπτες καταστάσεις για να συνειδητοποιήσει ότι μια Καρυάτιδα, ακόμη και δίχως το φορτίο της, παραμένει πάντα μια Καρυάτιδα...
Τίποτα πιο απολαυστικό από έναν καλό Σιμενόν. Ιδιαίτερα όταν έχει εκδοθεί με τη γνωστή φροντίδα των εκδόσεων Άγρα. Κάθε φορά κοιτάζω με αδημονία τον κατάλογό τους για να δω ποιο θα είναι το επόμενο βιβλίο του. Δεκαπέντε τίτλοι έως τώρα και δύο προς έκδοση... Τι μεγάλη ευχαρίστηση να ανοίγω τα σκούρα βιβλιαράκια του, να ξεκινάω την ανάγνωση και να βυθίζομαι στη μαγεία της αφήγησής του! Κάθε βιβλίο του και μια αναγνωστική έκπληξη.
Πριν από μερικά χρόνια ο Γκαλιμάρ έβαλε τον Βέλγο δημιουργό στη περίφημη σειρά Pleiade. O Ζακ Ντυμπουά συγκέντρωσε 30 έργα του σε τρεις τόμους κι έτσι ο Σιμενόν μπήκε στο πάνθεον των μεγάλων κλασικών. Παραδόξως ο κύριος Μοντ δεν ήταν ανάμεσα στις επιλογές του. Ίσως γιατί θυμίζει τον Κέες Πόπινγκα από τον εξαιρετικό "Άνθρωπο που έβλεπε τα τρένα να περνούν". Κι όμως "Η φυγή του κυρίου Μοντ" ανήκει, αναμφίβολα, στη σειρά των σιμενονικών Ρολλς-Ρόυς.
Στις αρχές της σταδιοδρομίας του ο Σιμενόν συνήθιζε να λέει: "Θα κατασκευάζω αυτοκίνητα Φορντ μέχρι να αποκτήσω αρκετά λεφτά, μετά θα φτιάχνω Ρολλς-Ρόυς για την ευχαρίστησή μου".
Σημειώσεις: Το ποίημα το Χρήστου Λάσκαρη προέρχεται από τον τόμο "Ποιήματα", εκδ. Μπιλιέτο. Η δεύτερη εικόνα είναι έργο του Έντουαρντ Χόπερ. Στις δύο επόμενες ο ίδιος ο συγγραφέας. O Jacques Dubois και ο Benoît Denis έχουν επιλέξει τα 30 πιο ωραία (και αντιπροσωπευτικά), κατά τη γνώμη τους, έργα του Σιμενόν για τη σειρά Pleiade. Ανάμεσά τους βρίσκονται ελάχιστοι Μαιγκρέ (μόνο δύο αν δεν απατώμαι). Από αυτή την επιλογή η Άγρα έχει εκδώσει μέχρι στιγμής μόνον 6 τίτλους (Μπλε δωμάτιο, Ο γάτος, Άγνωστοι μέσα στο σπίτι, Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν, Οι αρραβώνες του κυρίου Ιρ και Το χιόνι ήταν βρώμικο) ενώ έχει αναγγείλει για προσεχώς το Θάνατο της Μπελ. (17/20)
2 σχόλια:
Άσχετο, μα διαβάζοντας τον τίτλο, μου ήρθε στο νου η ταινία του Ερίκ Ρομέρ "Μια νύχτα με τη Μοντ".
Μετά συνειδητοποίησα πως είναι Σιμενόν, του οποίου "Οι αρραβώνες του κυρίου Ιρ" μου άρεσαν πολύ.
Ενδιαφέρον φαίνεται...
κ.κ.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ρομέρ ουδεμία σχέση έχει με τον Σιμενόν. Το στακάτο και λιτό ύφος του τελευταίου δε θα ταίριαζε καθόλου στον Γάλλο σκηνοθέτη, που ποτέ δεν κατάφερε να με κερδίσει.
Οι αρραβώνες του Ιρ είναι για μένα το καλύτερο, μέχρι τώρα, έργο του που έχω διαβάσει.
Δημοσίευση σχολίου