Ένα έξοχο και απολαυστικότατο μυθιστόρημα! Σπάνια διαβάζω μυθιστορήματα σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων και όταν το κάνω, συνήθως αποφεύγω να τα σχολιάσω δημόσια γιατί είναι απογοητευτικά και δεν θέλω να αρχίσουν να με "ξεφιλιώνουν" είτε οι ίδιοι είτε οι "φίλοι" τους, που έχουν αναλάβει την προστασία της φήμης τους. Δυστυχώς, υπάρχει μια άτυπη συντεχνία (κάποιων συγγραφέων-μεταφραστών) και όποιος τολμήσει να κατακρίνει κάποιον που ανήκει σε αυτήν, πρέπει να αντιμετωπίσει τη χλεύη τους.
Το βιβλίο του Πανσέληνου, όπως και τα περισσότερα από τα προηγούμενα που έχει γράψει, αποτελεί μια εξαίρεση. Ο Πανσέληνος, πρώτα απ' όλα, "ξέρει να γράφει", αυτό το αυτονόητο που όμως λίγοι συγγραφείς το κατέχουν. Οι λέξεις του κυλούν, χορεύουν, θα τολμούσα να πω, στον ανάλαφρο ρυθμό των τραγουδιών της δεκαετίας του '50. Στη συνέχεια, ξέρει να κτίζει, να συνθέτει, να χρησιμοποιεί την αντίστιξη, να σαρκάζει αλλά και να σχολιάζει υπαινικτικά τα πιο σημαντικά γεγονότα... Τα "τραγούδια" είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα που στόχο έχει να σχολιάσει με ειρωνεία και χιούμορ τα τεκταινόμενα στην μετεμφυλιακή Αθήνα. Ένα γαϊτανάκι χαρακτήρων γύρω από γεγονότα και καταστάσεις που σημάδεψαν τη σύγχρονη ιστορία. Τα πεζά που το συνθέτουν είναι από αξιόλογα έως και εξαιρετικά και θα πρότεινα στους μερακλήδες αναγνώστες μετά την ανάγνωση του κάθε κεφαλαίου να ακούνε από το διαδίκτυο και το ανάλογο τραγουδάκι...
Προς επίρρωση των ανωτέρω, ας διαβάσει κανείς το 33ο πεζό με τίτλο "Το παναμαδάκι". Ένα κομψοτέχνημα που εκτυλίσσεται στις 31/3/1952, στην Μητροπόλεως, όπου ο πρωταγωνιστής μπαίνει στου "Δραγώνα" να διαλέξει ένα καπελάκι ενώ έξω οι εφημεριδοπώλες διαλαλούν το έκτακτο παράρτημα για την εκτέλεση που έλαβε χώρα εκείνη τη μέρα. Ο εκτελεσμένος δεν κατονομάζεται πουθενά, στις πέντε σελίδες του πεζογραφήματος, αλλά η συζήτηση του πρωταγωνιστή με την πωλήτρια και ο σχολιασμός της είναι ό,τι πιο καίριο και έξοχο έχω διαβάσει για το γεγονός εκείνο!
1 σχόλιο:
Καλησπέρα Ναυτίλε. Συμφωνώ απολύτως ότι τα "Ελαφρά ελληνικά τραγούδια" είναι έξοχο και απολαυστικό μυθιστόρημα. Η αλήθεια είναι ότι το βρίσκω απολύτως φυσιολογικό να μην αρέσει καθόλου σε έναν συγγραφέα μια γνώμη αρνητική από τη στιγμή που το βιβλίο του έχει βγει στην κυκλοφορία, γιατί αυτή μοιραία θα μειώσει το αναγνωστικό κοινό και εάν ο συγγραφέας ζει αποκλειστικά από αυτό, σίγουρα δεν μπορεί να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Προφανώς, ένας οξυδερκής συγγραφέας θα φροντίσει να συλλέξει όσο το δυνατόν περισσότερα αρνητικά σχόλια πριν εκδοθεί το βιβλίο, ώστε να έχει το περιθώριο να κάνει τις αναγκαίες βελτιώσεις και να φέρει το βιβλίο στην καλύτερη δυνατή εκδοχή, πριν πάρει το δρόμο της εκτύπωσης.
Σήμερα έριξα μια πιο ενδελεχή ματιά σε αυτό εδώ το μπλογκ. Θα επανέλθω φυσικά. Η Χρυσάνθη είχε πει τότε μου συναντηθήκαμε στην Σκόπελο ότι το σπίτι έχει τρεις φιλόλογους. Είμαι σίγουρη ότι έχει δίκιο. Επομένως, ζητώ συγγνώμη που δεν έδωσα τη δέουσα προσοχή στο μπλογκ αυτό νωρίτερα, αλλά η επαφή μου με τη λογοτεχνία ήρθε πολύ όψιμα στη ζωή μου και τώρα τρέχω να αναπληρώσω το χαμένο έδαφος...
Δημοσίευση σχολίου