Βρισκόμαστε στα 1962 ... δυο χρόνια πριν , στα 1960 πρωτοεκδόθηκε στην Βρετανία "Ο εραστής της λαίδης Τσάτερλι" με καθυστέρηση 32 χρόνων , για να απαγορευθεί άμεσα κι ο εκδότης του (Penguin) να συρθεί στα δικαστήρια , όπου έπρεπε να αποδειχθεί η λογοτεχνική αξία του μυθιστορήματος .Τελικά στα τέλη του 1960 έγινε άρση της απαγόρευσης αφού επιστρατεύθηκε από την υπεράσπιση έως κι ο γηραιός εκείνη την εποχή E. M. Forster .
Βρισκόμαστε στα 1962 ... τα διαζύγια στην Βρετανία είναι σπάνια , η ομοφυλοφιλία κι οι εκτρώσεις ακόμη παράνομες ενώ το σεξ όπως περίφημα το απέδωσε ο ποιητής Philip Larkin (1922-1985) σε ένα διάσημο ποίημά του (Annus Mirabilis) ήθελε άλλο ένα χρόνο για να "εφευρεθεί" :
Sexual intercourse began
In nineteen sixty-three
(Which was rather late for me)-
Between the end of the Chatterlay ban
And the Beatles' first LP .
Λίγο αργά για τον Larkin αλλά και για τον Έντουαρντ και την Φλόρενς .
Καλοκαίρι του 1962 σ' ένα πανδοχείο στην παραλία Τσέσιλ , ο Έντουαρντ κι η Φλόρενς που έχουν μόλις παντρευτεί στην Οξφόρδη ετοιμάζονται να περάσουν την πρώτη νύχτα του γάμου τους .
"Ήταν και οι δύο νέοι , μορφωμένοι και παρθένοι εκείνη την πρώτη νύχτα του γάμου τους , και στην εποχή που ζούσαν μια συζήτηση για σεξουαλικές δυσκολίες ήταν απλώς αδύνατη".
Όμως εκείνη την εποχή ο γάμος για δύο νέους 22 χρονών ήταν πριν απ' ο,τιδήποτε άλλο μια επίσημη άδεια για σεξουαλική επαφή .
"Ήταν ενήλικοι επιτέλους , σε διακοπές , ελεύθεροι να κάνουν ό,τι ήθελαν...όμως για την ώρα η εποχή τους περιόριζε . Ακόμη κι όταν ήταν μόνοι τους , χιλιάδες άρρητοι κανόνες εξακολουθούσαν να ισχύουν".
Είναι ευτυχισμένοι αλλά κι απίστευτα νευρικοί : "Ενώ εκείνος υπέφερε απλώς από τον τυπικό εκνευρισμό της πρώτης νύχτας , εκείνη βίωνε έναν τρόμο βαθιά στα σπλάχνα της , μια ανεξέλεγκτη αηδία τόσο χειροπιαστή όσο η θαλασσινή ναυτία". Ο Έντουαρντ λαχταρά για σεξ ενώ η Φλόρενς ήταν τρομοκρατημένη από λέξεις όπως : βλεννογόνος υμένας , βάλανος ,εισχώρηση και διείσδυση - "μια λέξη που δεν της έφερνε στο μυαλό παρά μόνο πόνο , την εικόνα σάρκας ανοιγμένης από μαχαίρι".
Και να λοιπόν που εμείς οι αναγνώστες , ως αόρατοι ηδονοβλεψίες , τρυπώνουμε στην κρεββατοκάμαρα δυο παρθένων νέων τη γαμήλια νύχτα τους . Αλλά αυτό που θα διαδραματιστεί μπρος στα μάτια μας μόνο ηδονή δεν πρόκειται να μας προκαλέσει . Το φιάσκο είναι αναπόφευκτο . Κάτι που ήδη διαφαινόταν από τις πρώτες απόπειρες επαφής :
"Όταν φιλήθηκαν , ένιωσε αμέσως τη γλώσσα του , σφιχτή και δυνατή , να σπρώχνει τα δόντια της για να περάσει ... να εισχωρεί μέσα της ... Η δική της γλώσσα διπλώθηκε και κουλουριάστηκε με αυτόματη απαρέσκεια ...Με τα χείλη του σφιγμένα πάνω στα δικά της , εξερεύνησε τη σάρκα στο κάτω μέρος του στόματός της , μετά κινήθηκε σ' εκείνο το κενό σημείο όπου τρία χρόνια πριν ένας φρονιμίτης είχε φυτρώσει στραβά και τον αφαίρεσε . Αυτή η κοιλότητα ήταν το σημείο όπου κι η δική της γλώσσα ξεστράτιζε όταν ήταν χαμένη στις σκέψεις της ... και της φαινόταν παράδοξο να μπορεί μια άλλη γλώσσα να πηγαίνει κι αυτή εκεί. . Ήταν η σκληρή , μυτερή απόληξη αυτού του ξένου μυός , ο οποίος σπαρταρούσε όλο ζωντάνια , που την απωθούσε".
Στη συνέχεια η ρήξη είναι οριστική κι αμετάκλητη . Όπως ο ΜακΓιούαν συνηθίζει στα μυθιστορήματά του , μια τυχαία στιγμή , μια λέξη που ειπώθηκε ή δεν ειπώθηκε μπορεί να επηρεάσει τελεσίδικα τις ζωές των ηρώων του που μάταια επιζητούν στη συνέχεια την "εξιλέωση". Κι όμως αρκεί να είχαν την ικανότητα να μιλήσουν έντιμα ο ένας στον άλλον .
"Τι τους εμπόδιζε ; Οι προσωπικότητες και το παρελθόν τους , ή άγνοια και ο φόβος τους , η ατολμία , η σεμνοτυφία , η έλλειψη ικανοτήτων , εμπειρίας ή άνεσης , και μετά τα απομεινάρια μιας θρησκευτικής απαγόρευσης , η βρετανικότητα και η τάξη τους , και η ίδια η ιστορία".
Μια ιστορία που ένας διαφορετικός αφηγητής θα την έκανε μια πετυχημένη κωμωδία (No sex , please , we're British) ο ΜακΓιούαν την αφηγείται ως τραγωδία καθώς φροντίζει η τριτοπρόσωπη αφήγησή του να υιοθετεί εναλλάξ τις οπτικές γωνίες των δύο ηρώων του , που ο καθένας τους βίωνε τα γεγονότα τραγικά . Στο παρόν της αφήγησης παρεμβάλλει μεγάλα ιντερλούδια από το παρελθόν του καθενός , έτσι ώστε οι χαρακτήρες να αποκτήσουν βάθος και να ξεδιπλωθεί ανάγλυφα η εποχή τους στη μικρή έκταση του αξιόλογου αυτού μυθιστορήματος .
Μια ιστορία που ένας διαφορετικός αφηγητής θα την έκανε μια πετυχημένη κωμωδία (No sex , please , we're British) ο ΜακΓιούαν την αφηγείται ως τραγωδία καθώς φροντίζει η τριτοπρόσωπη αφήγησή του να υιοθετεί εναλλάξ τις οπτικές γωνίες των δύο ηρώων του , που ο καθένας τους βίωνε τα γεγονότα τραγικά . Στο παρόν της αφήγησης παρεμβάλλει μεγάλα ιντερλούδια από το παρελθόν του καθενός , έτσι ώστε οι χαρακτήρες να αποκτήσουν βάθος και να ξεδιπλωθεί ανάγλυφα η εποχή τους στη μικρή έκταση του αξιόλογου αυτού μυθιστορήματος .
Ο ΜακΓιούαν δημιουργεί αργά-αργά την ατμόσφαιρα των μυθιστορημάτων του με τη γνωστή ακρίβεια κι επιμέλειά του σα να δουλεύει πάνω σ' ένα περίπλοκο ψηφιδωτό φροντίζοντας να αποδώσει και τις πιο λεπτές αποχρώσεις . Από το βίαιο , νοσηρό και ενδιαφέροντα "Τσιμεντόκηπο"(13/20) , στην αψεγάδιαστη δομή της εξαιρετικής "Εξιλέωσης"(17/20) και στην σκιαγράφηση του σύγχρονου προνομιούχου ανθρώπου της Δύσης στο ιδιαίτερα καλό "Σάββατο"(16/20) , αυτό που κυριαρχεί είναι η αφηγηματική δεξιοτεχνία του , η αριστουργηματική κατανομή των εντάσεων κι η εστίαση στις ζωτικές λεπτομέρειες , που συντελούν στη δημιουργία συναρπαστικών αλλά και συγκινητικών έργων .
Υπάρχουν όμως φορές που έχω την αίσθηση ότι πρωταγωνιστής στα μυθιστορήματά του είναι η πανέξυπνη , σχεδόν πανούργα, πλοκή του κι οι χαρακτήρες του είναι εμφανώς "κατασκευασμένοι" για να την εξυπηρετήσουν . Η Βριώνη Τάλλις , ο Χένρι Περόουν , ο Έντουαρντ κι η Φλόρενς είναι τέλειες "κατασκευές" που τους λείπει η ζωντάνια .
Τα έργα του μου δίνουν την εντύπωση μιας άψογης κατοικίας , λειτουργικής , με τον όμορφο κι εντυπωσιακό εγγλέζικο κήπο της , που οι ένοικοί της έχουν πάψει από καιρό να την κατοικούν ...
Σημείωση:Η πρώτη φωτογραφία είναι από την Chesil beach στη νότιο Αγγλία(ο αγγλικός τίτλος του βιβλίου είναι :On Chesil beach).Το σχέδιο με το ζευγάρι είναι της Tina Berning .Στην τελευταία φωτογραφία είναι ο Ιαν ΜακΓιούαν στον κήπο του.Το "No sex,please, we're British" ήταν μια δημοφιλής θεατρική κωμωδία που ανέβηκε στο Λονδίνο στα 1971 και στη συνέχεια γυρίστηκε σε ταινία το 1975 ,έχει όμως επιβιώσει σαν ειρωνικό σχόλιο και μάλιστα σε διάφορες παραλλαγές έως και σήμερα.Το ποίημα του Larkin το παραθέτω ολόκληρο στα σχόλια. Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στον Librofilo που αγάπησε αυτό το βιβλίο και που η γνωριμία μου με το ιστολόγιό του με οδήγησε στη δημιουργία του Ναυτίλου.(14/20)
29 σχόλια:
Annus Mirabilis
Sexual intercourse began
In nineteen sixty-three
(which was rather late for me) -
Between the end of the Chatterley ban
And the Beatles' first LP.
Up to then there'd only been
A sort of bargaining,
A wrangle for the ring,
A shame that started at sixteen
And spread to everything.
Then all at once the quarrel sank:
Everyone felt the same,
And every life became
A brilliant breaking of the bank,
A quite unlosable game.
So life was never better than
In nineteen sixty-three
(Though just too late for me) -
Between the end of the Chatterley ban
And the Beatles' first LP.
Philip Larkin
το άρχισα εχθές και με έχει κρατήσει! από αυτά που γράφεις θέλω να παω σπιτι να το συνεχίσω!!
το αγόρασα στην αγγλική γλώσσα, για να μπω (ίσως) πιο βαθυά στο νόημα. είναι το πρώτο του που θα διαβάσω αλλα κατι μου λέει οτι έπεται και συνέχεια..
καλημέρα
έχω διαβάσει μόνο το Enduring Love (το οποίο κατακρεουργήθηκε σαν ταινία) και ένιωσα σαν το διάβαζα να με 'κυνηγάνε' οι λέξεις και να είναι το κείμενο πολύ πιο δυνατό από το imagery που οι ίδιες δημιουργούσαν. δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις τι εννοώ.
ασχετό αλλα διάβαζα το blog stavlos, και στο ποστ για τον Μπεκετ ειχες ενα πολυ ενδιαφερον σχολιο, αλλα πες μου σε παρακαλώ ποιος/α ειναι ο/η Χέχορ Σίλου Χέσμπορ? ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Προς κοπρόγατα ... το σχόλιο που έκανα στο ιστολόγιο "στάβλος" και που αφορούσε στη δική μου (επινοημένη) εκδοχή για την προέλευση της λέξης Godot από το γνωστό έργο του Μπέκετ , ο δήθεν αξιόπιστος πληροφοριοδότης είναι ανασυλλαβισμός του ονόματος του Χόρχε Λούις Μπόρχες προκειμένου να δείξω ότι την ιστορία που έγραψα ως πραγματική την επινόησα , κάτι που ο Μπόρχες έκανε συχνά.
μένω άφωνη! και φυσικά νοιώθω μεγάλο ουφο!
ειχα διαβασει πριν χρονια την "Εξιλέωση" και θυμάμai ότι όντως ήταν ένα αξιόλογο βιβλίο, πολύ παρατηρητικός και ευαίσθητος συγγραφέας (αυτό που λες για τη λεπτομέρεια), αλλά από πλοκή, τι να σου πω, εγώ άλλα κατάλαβα. Εκείνες οι ατέλειωτες σελίδες στη μέση (το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου στην πραγματικότητα) με τη λεπτομερέστατη αφήγηση από σκηνές πολέμου, πορείας στο μέτωπο και σχετικών κακουχιών δεν λέω ότι ήταν εντελώς άσχετες, αλλά με αυτή τη λογική όλα τα πράγματα στη ζωή, ε, κάπως συνδέονται! Με άλλα λόγια, μέχρι να τις διαβάσω (διαγωνίως και με άλματα!) είχα χάσει κάθε ενδιαφέρον για το κυρίως θέμα, την ενοχή της μικρής αδερφής για τη ζηλότυπη ρουφιανιά της και την "εξιλέωσή" της. Ή δεν ήταν αυτό το κυρίως θέμα; Ποιο ήταν; Μάλλον δεν θα μάθω ποτέ τα μυστικά της συγχρονης λογοτεχνίας!
Καλησπέρα....Μιας και τις επομενες πέντε μέρες δεν θα μπω στο blog σας,έπρεπε οπωσδήποτε να μπω σήμερα!Με το που διάβασα αυτή την κριτική για το βιβλίο,και κατάλαβα πόσο ενδιαφέρον είναι,το παρήγγειλα(όπως και το "Πόση γη χρειάζεται ο άνθρωπος")και περιμένω πως και πως να το πάρω για να το διαβάσω!Πάντως αποδείχθηκε πολύ χρήσιμη η κριτική αυτή για μένα!Φιλάκια!
Κωνσταντίνα...
Προς ficciones... καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοείς . Το ίδιο πρόσεξα σε πολλά σημεία στο "Σάββατο" όπου το ύφος της γραφής του ΜακΓιούαν φτάνει στο αποκορύφωμα του .Βέβαια το διάβασα από μετάφραση ,όμως αυτή την αίσθηση μου άφησε.Το Enduring love (Εμμονη αγάπη)δεν το έχω ακόμη διαβάσει ,μάλλον θα είναι το επόμενο δικό του , με το οποίο θα καταπιαστώ.Το πότε παραμένει προς το παρόν άγνωστο...
Προς pelegrina ... πολύ φοβάμαι ότι πρέπει να εξιλεωθείς που "τόλμησες" να διαβάσεις χωρίς τη δέουσα αυτοσυγκέντρωση την "Εξιλέωση" διαβάζοντας μερικά ακόμη βιβλία του ...Άλλωστε όπως έμμεσα μας λέει ο Μακ Γιούαν στα βιβλία του :τι άλλο είμαστε παρά αβέβαια πλάσματα που λαχταρούν εξιλέωση ...
Το ξέρεις ότι το 2002 ανακάλυψε ότι είχε έναν αδελφό γεννημένο κατά τη διάρκεια του πολέμου από την εξωσυζυγική σχέση της μάνας του με τον πατέρα του ενώ ο πρώτος της σύζυγος ήταν στο μέτωπο ;Το παιδί δόθηκε για υιοθεσία ,ο πρώτος σύζυγος σκοτώνεται κάπου στο Βέλγιο , η μάνα του παντρεύεται τον εραστή της και στη συνέχεια το 1948 γεννιέται ο Μακγιούαν.Οι γονείς του πήραν το μυστικό στο τάφο τους (το σκάνδαλο θα ήταν τρομερό για κείνη την εποχή)αλλά ο άλλος αδελφός που ήξερε ότι ήταν υιοθετημένος, μέσω Ερυθρού σταυρού ανακάλυψε το διάσημο αδελφό του και τη μάνα του που ήταν στα τελευταία της σε ίδρυμα, με αλτσχάιμερ και ανήμπορη να καταλάβει οτιδήποτε.Δύο αδέλφια που αν και μοιάζουν πολύ δεν έχουν πια τίποτα κοινό στη ζωή τους καθώς ακολούθησαν τελείως διαφορετικούς δρόμους :ο ένας ο πιο διάσημος συγγραφέας της Βρετανίας κι ο άλλος ένας απλός χτίστης ...
Εδώ να δεις πώς συνδέονται μερικές φορές τα πράγματα στη ζωή και πώς το μυθιστόρημα μπαίνει στη ζωή αλλά και η ζωή στα ευφάνταστα και εξιλεωτικά μυθιστορήματα του ΜακΓιούαν.
Συγνώμη, αλλά με το δέοντα σεβασμό στους ειδήμονες βιβλιόφιλους, τι σχέση έχουν όλα αυτά που λες, Ναυτίλε; Κι εμένα ο πατέρας μου έκανε ένα παιδί με μια Γερμανίδα στον πόλεμο, πολύ πριν γεννηθώ εγώ. So what, ούτε που με νοιάζει! Εγώ το έκανα; όλη η ανθρωπότητα τέτοια "μυστικά" (σιγά τα μυστικά, απλώς κάτι πηδήματα είναι!) "κρύβει" Οποία η σχέση αυτού του ανιαρού φαινομένου με τη λογοτεχνία; Μάλλον εσυ "υποτιμάς" (ψιλοεπίτηδες;) τον Μακ Γιούαν τοποθετώντας εκεί την πηγή της δημιουργίας του, αν κατάλαβα καλά. Δεν έχω διαβάσει άλλα βιβλία του, αλλά το συγκεκριμένο (εξιλέωση) κατ εμέ εχει ένα δυνατό πρώτο μέρος όπου θέτει το προβλημα και μετά αμηχανία, που τη γεμίζει με ...πόλεμο. Ο πόλεμος, αν δεν είναι το πεδίο ανάδειξης ηρώων με ειδικές συμπεριφορές, δηλαδή αν δεν είναι ο ιδιος το θέμα, είναι λογοτεχνικά κατά τη γνώμη μου μια ευκολία, ένα πασπαρτού. Πάρε οποιοδήποτε μα οποιοδήποτε μυθιστόρημα που διάβασες πρόσφατα και προσθεσέ του ένα δεύτερο μέρος όπου όλοι η ήρωες πάνε στον πόλεμο 'η ζούνε τον πόλεμο (οποιοδήποτε πόλεμο) κι εκέι "αμβλύνονται" οι διαφορές τους, "εξιλεωνονται" με αυτά που τραβάνε και μετά ξανασυναντιούνται φιλτραρισμένοι από αυτό. Αυτό δεν έιναι πλοκή, είναι ψευτοπλοκή. Τα δεινά του πολέμου ειναι κατι πολύ κοινότοπο, η μαγκιά είναι να δέιξεις την εξέλιξή τους στην ειρήνη!!
Τέλος πάντων, δεν τον ξερω και δεν λεω ότι δεν είναι καλός, άλλωστε γούστα είναι αυτά. Αλλά
για τον άγνωστο αδερφό, μάλλον πλάκα κάνεις!
Προς pelegrina...Την ιστορία για τον χαμένο αδελφό του ο ΜακΓιούαν την ανακάλυψε το 2002 δηλ. αρκετά μετά την επιτυχία της "Εξιλέωσης" και καμμία σχέση δεν έχει με τις μέχρι τότε δημιουργίες του αλλά είναι εντυπωσιακό γιατί θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα θέμα για μια δημιουργία ανάλογη με την "Εξιλέωση". Στο ανέφερα για να σου πω ότι κατά τη γνώμη μου το κυρίως θέμα δεν είναι το πρωτεύον στη λογοτεχνία ,η ζωή είναι πλούσια σ' αυτά .Η αφηγηματική δύναμη του συγγραφέα είναι αυτή που θα αναδείξει πολλές φορές κι από το πιο ασήμαντο κάτι σημαντικό.
Τώρα για το βιβλίο και το κομμάτι με τον πόλεμο :Προσωπικά μου άρεσε, η αφήγηση του είχε απίστευτη δύναμη ,η πορεία του Ρόμπι προς την Δουνκέρκη ήταν συγκλονιστική και η ντροπιαστική υποχώρηση και ήττα των Αγγλων μου ήταν άγνωστη κι από όσο ξέρω δεν πρέπει να έχει καταπιαστεί με αυτήν άλλος λογοτέχνης.Πιστεύω ότι με τον πόλεμο το έγκλημα της Βριόνι φαίνεται πιο ασήμαντο (τουλάχιστον αυτό θα ήθελε η ίδια),σε ένα σημείο αν θυμάμαι καλά λέει :"τι σημαίνει ένοχος αυτές τις μέρες...ο καθένας μας είναι ένοχος και κανείς δεν είναι ".Και μην ξεχνάς ότι αυτά τα γράφει η Βριόνι στο μυθιστόρημα που γράφει για να εξιλεωθεί.Επίσης να έχεις υπ' όψη σου ότι ο ΜακΓιούαν πάντα στο φόντο των ηρώων του τοποθετεί πολύ έντονα τις ιστορικές συγκυρίες.
Τώρα όσον αφορά το θέμα του έργου : ο ΜΓ. μας δείχνει ότι η δύναμη της μυθοπλασίας είναι τρομερή .Όταν η ζωή δεν μπορεί να μας χαρίσει την εξιλέωση και την γαλήνη που επιθυμούμε η "αλήθεια" της μυθοπλασίας μπορεί ,γιατί δημιουργεί τις δικές της πραγματικότητες .Ίσως κι όλοι μας κατά βάθος αυτό κάνουμε με διάφορα τερτίπια του μυαλού μας και της φαντασίας μας για να ανταπεξέλθουμε στις πιέσεις της πραγματικότητας.
Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ γιατί με τα καυστικά σου σχόλια μου έδωσες αφορμή να ξανασκεφτώ πάνω στο βιβλίο και να το συζητήσω μαζί σου.
Η ανάρτησή σου είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αν και το 'Στην ακτή' δε θεωρώ ότι είναι από τις δυνατότερες στιγμές του ΜακΓιούαν. Κατά τη γνώμη μου θα λειτουργούσε καλύτερα ως διήγημα, όπου κάποια πράγματα απλά θα υπονοούνταν για τον έμπειρο αναγνώστη. Επιπλέον η ψυχολογική σκιαγράφηση του γυναικείου χαρακτήρα δεν με έπεισε.
έχω την αίσθηση πως απ' όλα τα βιβλία του McEwan αυτό ίσως είναι το πιο αγγλικό και το πιο τραγικό ... οι ήρωες του είναι συγκρατημένοι, καταπιεσμένοι, ευγενικοί to a fault, αθώοι (δύσκολο ίσως να ταυτιστούμε με την αθωότητα τους στην εποχή μας) και αδυνατούν να "διαβάσουν" και να ερμηνεύσουν ο ένας τον άλλον.
Νομίζω πως σε αντίθεση με την Εξιλέωση, ο McEwan δεν κάνει τα συνηθισμένα τρικ εξυπνάδας εδώ. Οι ήρωες είναι πάνω απ' την πλοκή, η οποία απλά παρακολουθεί την εξέλιξη μιας τραγικής παρεξήγησης.
Δεν είναι εύκολο να αγαπηθεί το On Chesil Beach. Δεν έχει πάθος και παθιασμένους έρωτες. Δεν σε αφήνει περιθώρια στον αναγνώστη να ελπίζει ή να ονειρεύεται. Δεν μπορεί να ταυτιστεί εύκολα με τους ήρωες του. Είναι ένα βιβλίο που θέλει χρόνο. Έχω την αίσθηση πως ίσως είμαστε πολύ νέοι για να το καταλάβουμε ...
Καλημέρα, ναυτίλε. Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, από τα κλά που μας χαρίζει η λογοτεχνία, πέρα από την απόλαυση της ανάγνωσης. Έχω διαβάσει την "Εξιλέωση" (προ μπλογκ) καθώς και το "Στην ακτή" και το "Σάββατο", για τα οποία έχω γράψει. Μ' αρέσει τόσο ο Μακ Γιούαν που θα πάρω οποιοδήποτε άλλο βιβλίο του βγει.
Στην ακτή
Με συγχωρείτε, "καλά" βεβαίως ήθελα να πω και όχι "κλα". Ξέχασα επίσης να αναφέρω ότι, αν και βραβευμένο, δεν μου άρεσε το "Αμστερνταμ".
Προς ναυτίλο: συμφωνώ ότι το κυρίως θέμα δεν είναι το πρωτεύον στη λογοτεχνία. Άσχετα με αυτό δεν θεωρώ το κυρίως θέμα (Βριονι) της Εξιλέωσης καθόλου ασήμαντο, είναι σπουδαίο και πανανθρώπινο. Αντίθετα το άλλο του θέμα, το πώς δηλαδή εξιλεώνει η πράξη της γραφής, το βρίσκω απλώς μεταμοντέρνο κόλπο, δεν μου προσθέτει τίποτα. Επίσης να πω ότι μπορεί το θέμα να μην είναι το πρωτεύον στη λογοτεχνία αλλά δεν παύει να είναι σημαντικό για να προσελκύσει το ενδιαφέρον ενός απλού αναγνώστη, πχ εγώ αποκλείεται να διαβάσω αυτό με τη γλώσσα που φτάνει το φρονιμίτη (!), παρόλα τα πολύ ωραία που γράφεις εσύ, η αναγνώστρια και όλοι οι άλλοι. Αλλά γενικότερα Μακ Γιούαν, καλά, θα "εξιλεωθώ" θα διαβάσω άλλο ένα...κάποτε.Ισως το "Σάββατο"
Προς Κωνσταντίνα ... μόλις τα διαβάσεις περιμένω τα σχόλιά σου , ειδικά για το βιβλιαράκι του Τολστόι.
Προς Εύα Στάμου ...συμφωνώ ότι δεν είναι δυνατό σα την "Εξιλέωση" ή το "Σάββατο" αλλά δεν παύει να είναι αξιόλογο.Οι χαρακτήρες του γενικά δεν με πείθουν στα βιβλία του γι' αυτό μίλησα για "κατασκευές" αλλά η αφηγηματική του δεινότητα είναι τέτοια που το ξεπερνώ.
Αναρωτιέμαι μάλιστα γιατί στην Ακτή ενώ πάντα βλέπαμε τα γεγονότα με διαδοχικές αλλαγές οπτικής γωνίας ,στο τέλος μετά τη ρήξη "ξεχνά" να εστιάσει την αφήγησή του στην Φλόρενς και εστιάζει μόνο στον Έντουαρντ.
Προς eva eksarhou ...και μένα μου φάνηκε το πιο αγγλικό .Αυτό που με γοήτευσε είναι ότι στην κατά τ' άλλα απλή δομή του αυτά που είναι πιο σημαντικά δεν είναι αυτά που λέγονται αλλά αυτά που δε λέγονται.Κι αυτό ισχύει και για τους άλλους χαρακτήρες του βιβλίου , όπως οι σερβιτόροι , οι γονείς κλπ .Επίσης είναι αξιοσημείωτος ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τη διαφορά τάξης που χωρίζει τα δυο πρόσωπα του έργου του.
Τέλος μάλλον πρέπει να έχεις δίκιο όσον αφορά στο ότι θέλει χρόνο ,ίσως και μια δεύτερη ανάγνωση .
(αχ και να 'ξερες πόσα βιβλία που έχω διαβάσει θέλω να τα ξαναδιαβάσω)
Πολύ όμορφη ανάρτηση Ναυτίλε.
Δεν γνώριζα και τη προσωπική ιστορία του Γιούαν που ανέφερες. Και αυτός λοιπόν στην λίστα του "πρέπει να διαβαστούν" , η οποία συνεχώς και μεγαλώνει.. :)
Συμφωνώ με τις παρατηρήσεις σου. Καλό βράδυ
Ωραία προσέγγιση στην "Ακτή" που επίσης αγαπώ (για λόγους πολλούς), και ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για φράση Μπόρχες που μου έχετε χαρίσει (την έχω εντάξει σε οπισθόφυλλο βιβλίου που κυκλοφορεί προσεχώς) και επειδή δεν βλέπω μέιλ πουθενά, μπορείτε να μου στείλετε ένα μέιλ στο elgika@pegasus.gr διότι θέλω να σας ζητήσω μια μικρή χάρη?
Ευχαριστώ προκαταβολικά, άλεφ
Προς αναγνώστρια ... σ' ευχαριστώ για την πληροφόρηση , τις διάβασα και τις δύο και τις βρήκα εξαιρετικές .Και μένα με ενόχλησε κάπως το τέλος της Ακτής και κυρίως που μας δίνει μόνο την οπτική γωνία του Έντουαρντ ενώ έως τότε τηρεί ίσες αποστάσεις .Ειλικρινά δεν κατάλαβα το γιατί...
Το "Άμστερνταμ" ούτε εγώ δεν το 'χω διαβάσει , όταν το κάνω θα σου πω τη γνώμη μου.
Σας ευχαριστώ γιά την αφιέρωση και την παραπομπή.Πολύ ωραία και εμπεριστατωμένη η παρουσίαση σας.Έχω μία ένσταση γιά τον ΤΣΙΜΕΝΤΟΚΗΠΟ ο οποίος με είχε ενθουσιάσει την δεκαετία του 80 που το είχα διαβάσει.Η γραφή του ΜακΓιούαν δεν είχε εξελιχθεί,τα θέματα του ήταν διαφορετικά-εάν με ρωτήσετε,πιστεύω ότι ήταν καλύτερος παλαιότερα.Βιβλία όπως ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΣΚΥΛΙΑ,ο ΑΘΩΟΣ είναι αριστουργήματα.Νομίζω ότι η γραφή έφτασε στα ύψιστα επίπεδα με την ΕΞΙΛΕΩΣΗ,η ΑΚΤΗ έχει πολλά στοιχεία αυτής.Γιά το ΣΑΒΒΑΤΟ έχω γράψει την άποψη μου στο βλογκάκιον μου,δεν με ικανοποίησε,με κούρασε πολύ.Και πάλι ευχαριστώ.
Προς librofilo ...ευχαριστώ για τα καλά λόγια .Δυστυχώς τον Τσιμεντόκηπο τον είχα διαβάσει κι εγώ την ίδια δεκαετία και από τότε πολλά έχουν αλλάξει στις προτιμήσεις μου καθώς "γηράσκω αεί αναθεωρών" . Η κρίση μου αναφερόταν στην αξιολόγηση εκείνης της εποχής και μάλλον θα πρέπει να το ξαναδιαβάσω εάν θέλω να είμαι δίκαιος . Τα "μαύρα σκυλιά" και τον "αθώο" δεν τα έχω διαβάσει αλλά θα φροντίσω να τα προμηθευτώ και να τα εντάξω στο μακροχρόνιο πρόγραμμά μου.
Πολύ καλή παρουσίαση και πολύ έξυπνη η παρατήρηση σου για τους ήρωες του ΜακΓιούαν...σαν υπέροχο αφημένο απ'τους ενοίκους του σπίτι...τέλειο!
Προς stavlos ... σ' ευχαριστώ για το επαινετικό σου σχόλιο.
Έχοντας απεριόριστη διάθεση και πολύ χαρά,σκέφτηκα να μπω στο blog σας!Τα σχόλιά μου για το βιβλιαράκι του Τολστόι είναι εκεί που έχετε κάνει την ανάρτηση...
Πολλά φιλάκια!
Κωνσταντίνα
Δημοσίευση σχολίου