Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτε και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποιοι χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Γιώργης Παυλόπουλος
Σημείωση: Το ποίημα είναι από τη συλλογή: Τα Αντικλείδια, εκδ. Στιγμή. Η φωτογραφία τραβήχτηκε φέτος στη Νίσυρο, από έναν φίλο Γερμανό, τον Michael Mueller.
5 σχόλια:
Ένα θεματάκι, όμως, με τον Αρτσιμπόλντο το έχουμε, έτσι;
Δεν με ενδιαφέρει στο ελάχιστο όλη η διαμάχη σχετικά με το κατά πόσο αξίζει τη θέση του στην ιστορία τέχνης, αλλά σίγουρα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλούς πολλούς (ΠΟΛΛΟΥΣ!)χθεσινούς και σημερινούς καλλιτέχνες. Όχι άλλο κόμπλεξ επιτέλους: let him be.
Αυτο το ποίημα το εχω δει κατά καιρούς και σε άλλα μπλογκ. Φαίνεται εκφράζει πολύ τους μπλόγκερς!
Μια παρομοια ιστορία εχει και ο Κάφκα (ποιος άλλος;:)), δεν θυμάμαι που: ένας τύπος περιμένει εξω από μια πόρτα να τον αφήσουν να μπει και όλο κωλυσιεργούν, ώσπου στο τέλος, αφού αποτυγχάνει, μαθαίνει ότι Μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να την ανοίξει και να μπει! κανείς δεν τον εμπόδιζε!
Το ποίημα είναι ωραίο. Ίσως κυρίως η αντιπαράθεση ποίημα=Ποίηση.
Αλλά μόνο οι άντρες γράφουν τέτοια, με πόρτες που δεν ανοίγουν κλπ. Αυτό το σύνδρομο της κατάκτησης (και της ανεπάρκειας για κατάκτηση!) εχει διαλυσει το ανθρώπινο είδος.
Αρτσιμπόλντο;;;
Αυτό το ποίημα υπάρχει(ή υπήρχε;) σε ένα από τα βιβλία του Λυκείου,τώρα Κείμενα Πρώτης,Δευτέρας ή Τρίτης,θα σας γελάσω...
Εμένα πάλι δε μου αρέσει,βρίσκω ότι εξαντλείται σε μια εύκολη μεταφορά,απλή οπτικοποίηση της ιδέας μού φαίνεται και τίποτ'άλλο(εντάξει,κάνουμε κι ένα σχηματάκι κύκλου για να κλείσει όμορφα!).
Βέβαια,σε εσάς τους υπόλοιπους αρέσει προφανώς.Αλλά περί ορέξεως(και άλλων δεινών) ουδείς λόγος;;;
Σ.Π.Ρ., ψιλοάσχετο,αλλά μια που έχεις ειδικό ενδιαφέρον και γνώσεις για τα εικαστικά,ποια η γνώμη σου για την Marlene Dumas; Εμένα μου αρέσει πολύ.
Όσο για Αrcimboldo,δεν ξέρω ποιοι είναι οι πολλοί,αλλά ξέρω σίγουρα έναν(εντυπωσιακό μεν,αλλά μάλλον ρηχό κι αδιάφορο επί της ουσίας) που σκίζει στο διαδίκτυο!!! Πρέπει να μου έχουν στείλει έργα του τουλάχιστον 10 διαφορετικά άτομα...)
Johnny Panic,
Μου φαίνεται λίγο παράξενο να απαντάω σε σχόλιο άλλου blog, αλλά:
η Marlene Dumas μου αρέσει π-α-ρ-α π-ο-λ-υ. Ανήκει, ούτως ή άλλως, στο κίνημα Freud, τον οποίο λατρεύω, οπότε περίπου αποκλείεται να μη μου αρέσει η ζωγράφος.
Άλλη μία που τρώει βρίσιμο, χωρίς λόγο και από κόμπλεξ.
Τα επιχειρήματα είναι του τύπου:
''Τι να τον κάνεις το ρεαλισμό στη ζωγραφική όταν υπάρχει η φωτογραφία'' ή ''Εμπρός για ένα βήμα πίσω''.
Δεν θα μπορούσα να διαφωνώ περισσότερο, φαντάζομαι, γιατί αγαπώ τους περισσότερους ρεαλιστές, αν και η Dumas δεν ανήκει ακριβώς σε αυτούς. Αν σου αρέσει αυτή, δες και τη Jenny Saville που μοιάζει. Και οι δύο είναι ''κορίτσια του Saatchi''. Αν θυμάμαι καλά, έχω κάνει και ξεχωριστή ανάρτηση για τη Saville. Φυσικά, όλα αυτά, αν δεν τη γνωρίζεις ήδη.
ΥΓ. Κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα μονογραφία για τη Dumas από το Phaidon. Εξαιρετική είναι.
Ούτε κι εμενα με έχουν απασχολήσει παρόμοιες διαμάχες. Ωστόσο χάρη σε σας ανακάλυψα την Dumas και τη Saville που μου ήταν άγνωστες.
Καλό άπόγευμα σε όλους!
Δημοσίευση σχολίου