Μισέλ Ουελμπέκ, εκδ. Εστία, μτφ. Κώστας Κατσουλάρης.
"Γνωρίσαμε ένα ζευγάρι συμπαθητικών μαύρων: εκείνη ήταν νοσοκόμα, εκείνος τζαζ ντράμερ... Τελειώσαμε τα ποτά μας, κατευθυνθήκαμε προς τα δωμάτια. Πρότεινε στη Βαλερί μια διπλή διείσδυση. Το αποδέχτηκε, υπό τον όρο ότι εγώ θα ήμουν εκείνος που θα τη σοδόμιζε -ήθελε με το μαλακό, εγώ ήξερα πώς. Η Νικόλ του την έπαιξε για να διατηρήσει τη στύση του, κι έπειτα του φόρεσε ένα προφυλακτικό. Σήκωσα τη φούστα της Βαλερί ως τη μέση, δεν φορούσε τίποτε από κάτω. Ανέβηκε μεμιάς στην ψωλή του Ζερόμ κι έπειτα ξάπλωσε πάνω του. Άνοιξα τα οπίσθιά της, έβαλα λίγο σάλιο, κι άρχισα να της τον χώνω με μικρές προσεκτικές κινήσεις. Τη στιγμή που η βάλανός μου είχε χωθεί μέσα της εντελώς, αισθάνθηκα να αγγίζω τους πρωκτικούς μυς της. Σκλήρυνα μεμιάς, πήρα μια βαθιά αναπνοή, παραλίγο να χύσω. Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα, χώθηκα λίγο βαθύτερα. Φτάνοντας στη μέση της απόστασης, άρχισε να κουνιέται μπρος πίσω, τρίβοντας το εφηβαίο της πάνω στο εφηβαίο του Ζερόμ. Δεν μπορούσα πια να κάνω τίποτε, άρχισε να βγάζει μια μακρόσυρτη και μελωδική κραυγή, ο κώλος της άνοιγε, χώθηκα μέσα της ως τη ρίζα, ήταν σαν να γλιστράς σε ένα επικλινές πεδίο, έφτασε σε οργασμό αστραπιαία. Έπειτα ακινητοποιήθηκε, λαχανιασμένη, ευτυχισμένη".
Είναι αυτό πορνογραφία ή όχι; Και βέβαια είναι, αν θεωρήσουμε ότι στόχος του Ουελμπέκ είναι η σεξουαλική διέγερση του αναγνώστη (400.000 αντίτυπα στη Γαλλία μέσα σε λίγους μήνες). Επίσης, αν, σύμφωνα με την Andrea Dworkin, παρουσιάζει μια διαστρεβλωμένη εικόνα των σεξουαλικών σχέσεων ενδυναμώνοντας τους σεξουαλικούς μύθους κι αν δείχνει τις γυναίκες πάντα γεμάτες επιθυμία για σεξ και δεκτικές στην οποιαδήποτε πρωτοβουλία των αντρών. Η Dworkin, αν ήταν ακόμα εν ζωή, θα τον θεωρούσε οπωσδήποτε πορνογράφο, όπως άλλωστε κάνουν σήμερα κι ένα σωρό αξιόλογοι κριτικοί. Το ότι προσφέρει σε ένα πακετάκι δύο προϊόντα, δηλ. τσόντα μαζί με eau de Camus et Celine, δεν είναι παρά μια ευκαιρία για τους αφελείς αναγνώστες. Και ο Ουελμπέκ τους παρέχει άφθονο υλικό: τριολέ, παρτούζες, πεολειχίες, ταϊλανδέζες πόρνες που φτάνουν σε οργασμό με πελάτη(!!) κλπ. Οι ερωτικές σκηνές του δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να περιγράφουν, με τρόπο γλαφυρό, βιντεάκια από ένα κοινό χαρντκορ πορνοσάιτ. Άλλωστε, λίγο από το βιογραφικό του να διαβάσεις (διανθισμένο με φωτογραφίες του), λίγο από καμιά συνέντευξή του και προπάντων τις προκλητικές του δηλώσεις, που ανεβάζουν στα ύψη τις πωλήσεις των λιγοστών βιβλίων του, καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με έναν "άρρωστο"...
Θα μπορούσε να είναι ακριβώς έτσι! Δε θα ήταν, άλλωστε, ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Αλλά με τον Ουελμπέκ δεν ξεμπλέκεις εύκολα... Για τα περί πορνογραφίας, πιθανόν να σου θύμιζε τη ρήση του Chris Marker: "Πορνογραφία είναι ο ερωτισμός των άλλων" και έτσι θα σταματούσε αμέσως τη συζήτηση περί της υποτιθέμενης διαφοροποίησης μεταξύ ερωτισμού και πορνογραφίας, καθώς οι δύο λέξεις αποδεικνύονται ταυτόσημες, ανάλογα με την οπτική γωνία του αναγνώστη! Στη συνέχεια θα σου υπενθύμιζε το τέλος του βιβλίου, όπου δηλώνεται ξεκάθαρα ότι όλο το μυθιστόρημα δεν είναι παρά το γραπτό του πρωταγωνιστή του (που εντελώς τυχαία τον λένε κι αυτόν Μισέλ), μία πρωτοπρόσωπη αυτοβιογραφική αφήγηση. Τώρα, αν σε κάποιο κεφάλαιο η πρωτοπρόσωπη αφήγηση μετατρέπεται σε τριτοπρόσωπη με παντογνώστη αφηγητή, αυτό δεν οφείλεται σε επιπολαιότητα δική του αλλά σε σφάλμα του ήρωά του, που άλλωστε δεν είναι και επαγγελματίας συγγραφέας!
Κι όμως, κι όμως...
"... Να χαρίζεις το κορμί σου σαν απολαυστικό δώρο, να δίνεις δωρεάν ηδονή: να τι δεν ξέρουν πια οι Δυτικοί. Έχουν χάσει εντελώς το αίσθημα της προσφοράς. Όσο κι αν επιδίδονται σ' αυτό, δεν καταφέρνουν πια να συναισθανθούν το σεξ ως κάτι φυσιολογικό. Όχι μονάχα ντρέπονται για το σώμα τους, που δεν είναι στο ύψος των προτύπων της πορνογραφίας, αλλά, για τους ίδιους λόγους, δεν νιώθουν πλέον ουδεμία έλξη για το σώμα του άλλου. Δεν γίνεται να κάνεις έρωτα δίχως μια δόση εγκατάλειψης, δίχως να αποδέχεσαι, έστω προσωρινά, έναν βαθμό εξάρτησης και αδυναμίας. Η συναισθηματική έξαρση και σεξουαλική εμμονή έχουν κοινή καταγωγή, και τα δύο πηγάζουν από μερική λήθη του εαυτού. Είναι ένας τομέας όπου δεν γίνεται να βρεις τον εαυτό σου δίχως να χαθείς. Έχουμε γίνει ψυχροί, ορθολογιστές, έχοντας απόλυτη συνείδηση της ατομικότητάς μας και των δικαιωμάτων μας. Πιο πολύ απ' όλα φοβόμαστε την αλλοτρίωση και την εξάρτηση, κι από πάνω, είμαστε ψυχαναγκαστικοί με την καθαριότητα και την υγιεινή: αυτές δεν είναι καθόλου ιδανικές συνθήκες για έρωτα. Έχοντας φτάσει σ' αυτό το σημείο, ο επαγγελματισμός στο σεξ έχει γίνει στη Δύση αναπόφευκτος".
Τα παραπάνω δεν τα γράφει ο Στηβ ΜακΚουήν ή ο Άμπι Μόργκαν (σεναριογράφοι του εξαιρετικού "Shame") αλλά ο, περί ου ο λόγος: Michel Houellebecq!
Ο Μισέλ Ρενώ είναι το θύμα μιας κοινωνίας που έχει θεοποιήσει τον ατομικισμό εμποδίζοντας κάθε αληθινή συνεύρεση. Μιας κοινωνίας, όπου ο έρωτας δεν είναι μια ανθρώπινη και ουσιαστική εμπειρία, αλλά ένα ακόμα καταναλωτικό αγαθό. Το επάγγελμά του δεν τον γεμίζει και είναι βέβαιος ότι θα ζει, μέχρι το θάνατό του, μόνος:
"...δεν είχα μεγαλώσει σε κάποια οικογενειακή φωλιά ούτε και οπουδήποτε αλλού όπου θα νοιάζονταν για μένα, όπου θα με στήριζαν σε περίπτωση απογοήτευσης κι όπου θα εκστασιάζονταν με τις περιπέτειες και τις επιτυχίες μου... ήμουν εργένης και άτεκνος, ουδείς ποτέ θα σκεφτόταν να στηριχτεί στο δικό μου ώμο. Είχα ζήσει μόνος και μόνος θα πέθαινα, σαν το ζώο".
Κι όμως ο Μισέλ θα γνωρίσει στη Βαλερί (στέλεχος σε τουριστικές επιχειρήσεις) τον έρωτα της ζωής του και μαζί θα συλλάβουν το σχέδιο του σεξουαλικού τουρισμού σε χώρες του τρίτου κόσμου. Ο Μισέλ θα βοηθήσει τη Βαλερί να βγάλει ένα σωρό λεφτά εκμεταλλευόμενος το κενό της ζωής των άλλων, που μέχρι πρότινος ήταν σαν αυτόν! Ο έρωτάς τους θα ανθίσει σε έναν κόσμο, όπου ακμάζει το εμπόριο της σάρκας. Η Ταϊλάνδη, που είναι ένας από τους κορυφαίους προορισμούς σεξουαλικού τουρισμού, γίνεται ο παράδεισός τους αλλά και το ύστατο καταφύγιό του.
Η γραφή του είναι άλλοτε υπέροχη κι άλλοτε θυμίζει βιπεράκι των 14 δραχμών! Το χιούμορ άλλοτε φτηνό κι άλλοτε έξοχο. Η ιστορία του γεμάτη στερεότυπα αλλά και σελίδες που θα τις ζήλευε και ο καλύτερος δοκιμιογράφος. Από τη μία η εύκολη, δημοσιογραφικού τύπου, σάτιρα των ταξιδιωτικών γκρουπ κι από την άλλη ένα μικρό, θαυμάσιο, δοκίμιο για την εξέλιξη των κριτηρίων της σεξουαλικής επιλογής. Από τη μία καταγγέλει την κατάντια του σύγχρονου Δυτικού πολιτισμού κι από την άλλη συμμετέχει σ' αυτήν με το λογοτεχνικό του έργο. Ένας Ουελμπέκ εξίσου αντιφατικός με τον ήρωά του! Εν κατακλείδει, ένα είναι βέβαιο: τα βιβλία του θα τα ξεχάσω σύντομα αλλά τον συγγραφέα τους θα αργήσω, παρά τα όσα λέει ο ήρωάς του στην τελευταία παράγραφο της "Πλατφόρμας":
"Σε αντίθεση με άλλους λαούς, οι Ταϊλανδοί δεν πιστεύουν στα φαντάσματα. Το ενδιαφέρον τους για την τύχη των πτωμάτων είναι μηδαμινό, οι περισσότεροι θάβονται απευθείας σε ομαδικούς τάφους. Κι αφού δεν θα 'χω αφήσει συγκεκριμένες οδηγίες, το ίδιο θα συμβεί και μ' εμένα. Θα συνταχθεί μια πράξη θανάτου, ένα τετραγωνάκι θα συμπληρωθεί πάνω σε κάποιο πιστοποιητικό, πολύ μακριά από εδώ, στη Γαλλία. Ορισμένοι πλανόδιοι πωλητές, συνηθισμένοι να με βλέπουν στη γειτονιά, θα κουνήσουν το κεφάλι. Το διαμέρισμά μου θα νοικιαστεί σ' έναν καινούριο ένοικο. Θα με ξεχάσουν. Θα με ξεχάσουν γρήγορα".
Σημειώσεις: Οι εικόνες, πλην των δύο μικρών στην αρχή, είναι με τη σειρά: i) έργο του Αμερικανού ζωγράφου Nick Weber, ii) έργο του Αμερικανού Terry Rodgers, iii) έργο του Αμερικανού Mark Jones με τίτλο: "Loft bitch", που το είχα πρωτοδεί σε έκθεση στο μουσείο Φρυσίρα, iv) έργο, πάλι, του Nick Weber. Στα ελληνικά κυκλοφορεί το βιβλίο της Dworkin: "Πορνογραφία και ανδροκρατική κοινωνία", εκδ. Ουτοπία. Η ρήση του Marker είναι από το διαφωτιστικό βιβλίο του J.J. Pauvert: "Η ερωτική λογοτεχνία", εκδ. Άγρα. O Marker (1921-2012) είναι ο εξαιρετικός Γάλλος ντοκυμαντερίστας, γνωστός για "Το βάθος τ' ουρανού είναι κόκκινο" και το "Χωρίς ήλιο". Το βιβλίο το διάβασα στη Χίο (αντί Ταϊλάνδης) πριν από λίγους μήνες και είχα ήδη αρχίσει να το ξεχνάω, αλλά ένιωσα την ανάγκη να γράψω γι' αυτό. Πιθανόν να κάνω το ίδιο και για τα άλλα 17 βιβλία που διάβασα όσο καιρό κρατούσε η "Οδύσσειά" μου...
Πριν κλείσω, οφείλω να πω ότι η Χρυσάνθη δεν αποδέχεται αυτή την ανάρτηση και αρνήθηκε να τη διαφημίσει στο facebook της. Ήταν εντελώς αντίθετη με κάποιο απόσπασμα και μία εικόνα, υποστηρίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι διαπράττω παρόμοιο σφάλμα με αυτό του Ουελμπέκ. Εγώ, πάλι, ως άλλος Μισέλ, της αντέταξα το επιχείρημα ότι με αυτόν τον τρόπο θα αυξήσω την επισκεψιμότητά μου τόσο πολύ, που θα μπορώ να βγάλω λεφτά από διαφημίσεις κι έτσι, θα κατορθώσουμε οι δυο μας, ως Μισέλ και Βαλερί, να πάμε στην Ταϊλάνδη! (13/20)
Υ.Γ: Να υπενθυμίσω ότι το 13, στην κλίμακα της αξιολόγησής μου, σημαίνει: ενδιαφέρον. Το 12, που σημαίνει μέτριο, είναι κάτω από τη δική μου βάση και αυτομάτως οδηγεί το βιβλίο εκτός βιβλιοθήκης μου. Όπως γίνεται αντιληπτό, εδώ τα πράγματα είναι αυστηρά κι ο Ουελμπέκ μόλις και μετά βίας κατόρθωσε να παραμείνει στα ράφια της γαλλικής λογοτεχνίας και μάλιστα δίπλα (τι ύβρις!) στον Σελίν.
18 σχόλια:
Από την άλλη, γιατί είναι κακό να διεγείρονται οι αναγνώστες;
Δεν ξέρω αν είδατε την «Πρώτη Ύλη» του Δημήτρη Παπαϊωάννου, όπου επιτηδευμένα ο Καλλιτέχνης(ο ένας από τους δύο χαρακτήρες της παράστασης) ασχολείται με τα γεννητικά όργανα του Έργου.
Επίσης, έχετε διαβάσει το «Ο Χάρτης και η Επικράτεια»; Με την αυτοαναφορικότητά του, ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή για να το κάνετε.
Η Χρυσάνθη έχει δίκιο!
Εγώ μάλλον είμαι ντιπ ξενέρωτος,μια που βρίσκω τις σεξουαλικές σκηνές του Ουελμπέκ αφόρητα βαρετές.Υποδύεται τον χαρτογράφο της σαρκικής περιπέτειας,αλλά το αποτέλεσμά του είναι άσαρκο,άνυδρο και απογοητευτικά ακίνδυνο.Θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς ότι επιλέγει αυτό το ύφος ακριβώς για να εκφράσει την αυτοματοποίηση του σεξ στην καταναλωτική Δύση,όμως ειλικρινά πιστεύω ότι απλώς βολεύτηκε στο ρόλο του προκλητικού ερωτογράφου γεμίζοντας μηχανιστικά τις σελίδες του με σκηνές σεξουαλικής εκτόνωσης που θα ταίριαζαν σε τεύχος του playboy(παρεμπιπτόντως,κάπου είχα διαβάσει ότι το γαλλικό Playboy είχε δημοσιεύσει απόσπασμα από το υπό έκδοση μυθιστόρημά του -δε μου κάνει εντύπωση).
Αν κάτι μου άρεσε στο μυθιστόρημα,ήταν αυτές οι δοκιμιακής μορφής αναλύσεις που αναφέρεις.Ωστόσο,τι νόημα έχει μια -έστω διεισδυτική-θεωρητικολογία,όταν παρατίθεται εν είδει διανοουμενίστικου ιντερμέδιου ανάμεσα σε δυο(από τις άπειρες) παρτούζες; Τι αξία έχει η δηκτική κριτική του δυτικού αστικού βίου και ήθους,αν η αισθητοποίησή της εγκλωβίζεται στη μιμητική αναπαράσταση;
Να εξηγηθώ...Ο Ουελμπέκ μου πάει.Έχω εξοικειωθεί με την καταθλιπτική του μούχλα και την σαρκαστική του χολή,τόσο που τις αναζητώ.Όμως στην Πλατφόρμα πραγματικά ένιωσα θυμό,επειδή έβλεπα έναν άξιο συγγραφέα να τσαλαβουτάει στη μετριότητα,ενώ θα μπορούσε να ανιχνεύει το βυθό.
Αγαπητέ Ρωμανέ,δεν το θεωρώ κακό να διεγείρονται οι αναγνώστες και δε θα σου κρύψω ότι ο Ανατολικός του Εμπειρίκου με διεγείρει... Σαν έφηβος,εδώ και χρόνια, κόβω στα κλεφτά κάποιες από τις άκοπες σελίδες των τόμων του και διαβάζω αποσπάσματα. Αν αυτό οφείλεται σ' αυτά που περιγράφει ή στον τρόπο και στη γλώσσα με την οποία τα περιγράφει, δεν είμαι βέβαιος...
Οι ερωτικές σκηνές του Ουελμπέκ (αντίθετα με τον πίνακα του Weber) δεν μου λένε απολύτως τίποτα! Το αντίθετο μάλιστα. Τώρα αν κάποιοι αναγνώστες, που απ' ό,τι φαίνεται είναι πολλοί, διεγείρονται μ' αυτές, αυτό είναι καλό για την τσέπη του Ουελμπέκ. Και κάτι ακόμα: δε θέλω να πω ότι τις γράφει επί τούτου. Ο ίδιος έχει ομολογήσει ότι σύχναζε με τη δεύτερη γυναίκα του σε σουίνγκερς κλαμπ στο Παρίσι και ότι του αρέσουν οι τσόντες. Συνεπώς, δεν αμφισβητώ την αυθεντικότητα του... Απλά δεν μου πάει. Υπόψην ότι το πρώτο του βιβλίο το είχα βρει ιδιαίτερα αξιόλογο.
Δεν μπορώ να δέσω τα δοκίμιά του και την εξαιρετική ατμόσφαιρα της "μισανθρωπίας" που δημιουργεί, με τα φτηνά κλισέ του, τις δημοσιογραφικές παρομοιώσεις του, τις ασυνέπειες στη δομή του μυθιστορήματος και... τον τρόπο που περιγράφει τις σεξουαλικές σκηνές. Για πες μου όμως, εσένα σου άρεσε το βιβλίο;
Δεν έχω δει το έργο του Παπαϊωάννου και δυστυχώς δεν έχω διαβάσει το Χάρτη και την Επικράτεια. Θα το 'χω πάντως υπόψη μου.
Ανώνυμε(η),
πώς αλλιώς θα μπορούσα να δώσω το στίγμα του συγγραφέα στο συγκεκριμένο βιβλίο;
Μα, ναι, μου αρέσουν όλα! Έχω γνωρίσει μια κοπέλα που πήρε διαζύγιο(!), γιατί ο σύζυγός της μισούσε τον Ουελμπέκ. Ασφαλώς, θα το δείτε με άλλο μάτι, αν μάθετε ότι παντρεύτηκαν γιατί αγαπούσαν και οι δύο τον Ναμπόκοφ.
Στο «Ο Χάρτης και η Επικράτεια» παίζει ο Ουελμπέκ και, μάλιστα, δολοφονείται.
Γελάω πολύ μαζί του, είναι γνήσιος προβοκάτορας.
Johnny, συμφωνώ μ' αυτά που γράφεις. Γι' αυτό λέω πως δεν ξεμπλέκεις εύκολα με τον Ουελμπέκ. Δεν μπορείς να τον απορρίψεις ακόμα και σε βιβλία σαν αυτό. Αρκεί φαίνεται και μόνο το φάντασμα του Σελίν, που φευγαλέα περνάει πίσω από κάποιες σελίδες...
Ποια άλλα βιβλία του έχεις διαβάσει; Είναι αυτό, κατά τη γνώμη σου, το χειρότερο;
Όσο για το Playboy, έχε υπόψη σου ότι πολλοί σημαντικοί συγγραφείς πρωτοδημοσίευσαν έργα τους σ' αυτό: Κέρουακ, Μαίηλερ, Ναμπόκωφ, Βόνεγκατ, Μαρκές, Μουρακάμι, Μπάλντουιν, Απντάικ κλπ. Προφανώς υπάρχει μια παράδοση.
Ρωμανέ, απ' ό,τι φαίνεται ο Ουελμπέκ δημιουργεί εντάσεις. Εδώ κι εγώ τσακώθηκα με τη Χρυσάνθη για τον τρόπο που ξεκίνησα την ανάρτηση αλλά δε νομίζω να φτάσουμε ως το χωρισμό!
Ο Τζόυς ήταν αυτός που μας έβαλε σε μεγαλύτερη δοκιμασία καθώς σκουντουφλούσε συνεχώς και για πολλούς μήνες μέσα στο σπίτι στα βιβλία που χρησιμοποιούσα για τον Οδυσσέα, για τις εμμονές μου με τις φράσεις που χρησιμοποιούσε και γιατί έβαζα στο cd player κι άκουγα, κάθε τόσο, έναν Ιρλανδό να το απαγγέλει!
Ωωωω,αυτό με την παράδοση του Playboy το αγνοούσα εντελώς(αν και κάτι μου λέει ο Κέρουακ...)! Βέβαια,το να διαβάζεις σεξουαλικές περιγραφές του Ουελμπέκ στο Playboy,δημιουργεί όχι ιδιαίτερα ευχάριστους συσχετισμούς.
Έχω διαβάσει τα φιλόδοξα "Στοιχειώδη Σωματίδια" και την "Επέκταση του πεδίου της πάλης". Στο πρώτο θα βρεις όλα τα αρνητικά του στοιχεία,αλλά -κατά τη γνώμη μου- πιο περιορισμένα κι ελεγχόμενα.Για την Επέκταση σε παραπέμπω...στην ανάρτησή σου! Οι εντυπώσεις μας είχαν ταυτιστεί,απ'όσο θυμάμαι.
Πάντως και στο δικό μου σπίτι προκάλεσε εντάσεις,ο διαολεμένος! Ένα ολόκληρο απόγευμα μάλωνα με τη μάνα μου εξ αιτίας του!
To ''Playboy'' έχει μεγάλη ιστορία δημοσίευσης διηγημάτων.
Κλείσιμο ματιού: στην Ελλάδα, αρχισυνταξία είχε ο Ανταίος Χρυσοστομίδης.
To ''Playboy'' έχει μεγάλη ιστορία δημοσίευσης διηγημάτων.
Κλείσιμο ματιού: στην Ελλάδα, αρχισυνταξία είχε ο Ανταίος Χρυσοστομίδης.
*Παλιές συνήθειες...
Καλησπέρα και συγχαρητήρια για την ανάρτηση.
ναυτίλε υπέροχος ο άγνωστος σε εμένα weber.Βρήκα ένα site με πίνακές του και πραγματικά εντυπωσιάστηκα.
Ο Ουέλμπεκ,τον οποίο δεν έχω διαβάσει, φαίνεται πως είναι ένας εξαιρετικά αμφιλεγόμενος συγγραφέας.Ένας φίλος που ασχολείται πολύ με γαλλική λογοτεχνία μου έλεγε πως παρά την "τρέλα"του, τον θεωρεί την πιο δυνατή πένα στη χώρα του.Εδώ πάλι βλέπω πως οι απόψεις είναι μάλλον αρνητικές.
Πάντως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο Ουέλμπεκ καταφέρνει να δημιουργεί σκάνδαλο με κάθε του βιβλίο, γεγονός που φυσικά εκτοξεύει τις πωλήσεις του...
Desperado, δεν είναι τυχαίο που η περίπτωσή του ονομάζεται: "φαινόμενο ουέλμπεκ".
Όσο για τον Weber, η τελευταία έκθεσή στην Νέα Υόρκη ξεσήκωσε σάλο, καθώς ο γκαλερίστας είχε επιλέξει μια σειρά, μόνο, με πορνό και φετιχιστικούς πίνακές του να εκθέσει και όλοι όσοι περνούσαν (παπάδες, δάσκαλοι, μαθητές, ανυποψίαστες κυριούλες...) τους χάζευαν στη βιτρίνα της γκαλερί, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθεί εναντίον του όλο το συντηρητικό πλήθος της γειτονιάς (Lower East Side).
Αντιλαμβάνομαι πλήρως τα γραφόμενά σου. Εμένα όμως, για τους ίδιους λόγους που αναφέρεις, μου αρέσει. Ο Ρωμανός έχει δίκιο, να διαβάσεις το Χάρτη και την Επικράτεια. Εγώ θα πρόσθετα και τη Δυνατότητα ενός νησιού.
NO14ME, τη Δυνατότητα ενός νησιού την έχω πάρει και θα έρθει η ώρα της, αλλά μάλλον θα αργήσει καθώς, προς το παρόν, πήρα μια καλή ουελμπεκική δόση!
@Ρωμανός Σκλαβενίτης
"Από την άλλη, γιατί είναι κακό να διεγείρονται οι αναγνώστες; "
Σχεδόν είναι, για μένα τουλάχιστον. Εξαρτάται πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τον σκοπό της τέχνης βέβαια. Αν για κάποιον η τέχνη υπάρχει ως ένα μέσο που συμβάλει στην πνευματική του ανάπτυξη, τότε ναι είναι κακό να διεγείρονται (εννοώ καθαρά σεξουαλικά) οι αναγνώστες. Αν ωστόσο, για κάποιον άλλον η τέχνη σημαίνει κάτι άλλο, ίσως γι΄ αυτόν η τέχνη και η σεξουαλική διέγερση να είναι συμβατά.
Υπάρχουν βέβαια άνθρωποι που δεν κάνουν διαχωρισμό ανάμεσα σε πορνογραφία και Τέχνη, κάτι το οποίο με εκπλήσσει!
Ουελμπέκ έχω διαβάσει, αλλά δεν θέλω να κάνω κριτική, ήταν πάντως από τα βιβλία που πίεσα τον εαυτό μου για να τα τελειώσει.
ΥΓ. Κύριε Ναυτίλε, κάπου στο Blogger έχει μια επιλογή για να μπορούν να απαντούν οι σχολιαστές απευθείας στο σχόλιο που θέλουν - απλώς το αναφέρω σε περίπτωση που θέλετε να το ενεργοποιήσετε.
Δημοσίευση σχολίου