Ξενυχτάω ολοκληρώνοντας το δύσκολο αλλά αριστουργηματικό βιβλίο της Μέλπως Αξιώτη: "Το σπίτι μου".
Πώς τα λέμε αυτά τα βιβλία; Αυτά που δεν σ' αφήνουν να κλείσεις μάτι αν δεν τα φτάσεις μέχρι το τέλος; Page turners;
Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω, φωνάζω κι όποιον είναι μες στο σπίτι (την Χρυσάνθη ή τον Αντώνη) και του λέω, "έλα ν' ακούσεις κάτι". Κάθε σελίδα, κάθε παράγραφος, κάθε φράση είναι απόλαυση. Μασάς τις λέξεις της, προσπαθείς να τις γευτείς, ανησυχείς μήπως και δεν ένιωσες όλα τα αρώματά τους, την επίγευσή τους...
Ο Δημήτρης Ραυτόπουλος έγραφε στα 1966 για τη γραφή της σε αυτή τη διήγηση: "η γλώσσα της Μέλπως Αξιώτη είναι μια ταπεινή αλλά γνήσια εκκλησιά που λειτουργιέται"
Και ένα μικρό δείγμα, στο οποίο περιγράφει τα σοκάκια της πατρίδας της, της Μυκόνου:
"Στριφτά είναι εδώ τα σοκάκια, ασιγούρευτα, στενά, στριμμένα, στενόκαρδα, δε γουστάρουν την ίσια γραμμή, παίρνουν απογυρίδα, μα μήτε που τηνέ τελειώνουν, πας για να προχωρήσεις, όπως είναι κανονισμένο στον κάθε δρόμο να σε προχωρά, εδώ όμως μπαίνεις, μα δε θα βγεις πια -γυρίζεις στριφογυρίζεις, όλο εκεί είσαι, στο ίδιο μέρος. Εξέχασε ο δρόμος πούθε είναι το έβγα του..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου