"The Recognitions" (1955), μυθιστόρημα του William Gaddis (1922-1998).
Πρόκειται για ένα από τα λογοτεχνικά αριστουργήματα του εικοστού αιώνα, που είναι μεταφρασμένο στις περισσότερες γλώσσες αλλά εντελώς αγνοημένο στη χώρα μας. Γράφει ο Basileios Drolias στο εξαιρετικό ιστολόγιό του:
"Όταν ξεκίνησα το ‘The Recognitions’ δεν περίμενα πως θα αντιμετώπιζα έναν ‘αντίπαλο’ τόσο τεραστίου μεγέθους. Η έννοια του ‘μεγάλου’ είναι κάτι που σε αγγίζει σε κάθε στιγμή της ανάγνωσης αυτού του βιβλίου. Το Recognitions είναι μεγάλο σε μέγεθος, μεγάλο σε πρόσωπα, μεγάλο σε γραφή, μεγάλο σε χρόνο που χρειάζεται να αφιερώσεις, μεγάλο σε ιδέες. Κι όπως όλα τα μεγάλα πράγματα είναι δύσκολο να το χωνέψεις εύκολα και να μπορέσεις να γράψεις λίγες παραγράφους γι’ αυτό σαν ένα γενικό συμπέρασμα ή αίσθημα... είναι το πιο απαιτητικό βιβλίο που διάβασα τα τελευταία χρόνια και ουτε καν το ‘Against the Day‘ δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του".
Σύμφωνα με τον Peter Dempsey πρόκειται για το διπλό πρόσωπο του Ιανού. Η μια πλευρά του έργου κοιτάει πίσω προς τους μεγάλους μοντερνιστές του μεσοπολέμου, όπως τον Τζόυς και τον Φώκνερ με την πολυπλοκότητά τους και η άλλη προς τους μεταπολεμικούς Αμερικανούς συγγραφείς, όπως τον Μπαρθ, τον Κούβερ, τον Πύντσον, τον Ντελίλο και τον Γκας με το μαύρο χιούμορ τους, τα λογοτεχνικά τους "παιχνίδια" και την αίσθηση του παραλόγου. Ένας συνδετικός κρίκος μεταξύ του μοντερνισμού και του μεταμοντερνισμού. Στις Αναγνωρίσεις παρακολουθούμε τις περιπέτειες του Wyatt Gwyon (και άλλων 50 περίπου χαρακτήρων), ο οποίος, αντί να γίνει ιερέας, ακολούθησε την κλίση του προς την ζωγραφική πιστεύοντας ότι θα μπορέσει με αυτό τον τρόπο να "βρει" την ομορφιά και την αλήθεια. Η αναζήτηση αυτή θα τον οδηγήσει στη μίμηση του ύφους μεγάλων ζωγράφων του παρελθόντος. Κάτι, που κάποιοι κριτικοί της τέχνης και επιχειρηματίες θα εκμεταλλευτούν πουλώντας αυτά τα έργα ως αυθεντικά των παλαιών ζωγράφων. Καθώς το έργο εξελίσσεται, αυτές οι "απομιμήσεις" γίνονται μια μεταφορά για κάθε είδους "πλαστογραφία" σε όλους τους τομείς της ζωής: στην επιστήμη, στη θρησκεία, στην αισθητική, στο σεξ, ακόμα και στις ίδιες τις προσωπικότητες. Λίγο πολύ κάθε χαρακτήρας του μυθιστορήματος εμπλέκεται, είτε άμεσα είτε έμμεσα, σε κάποιου είδους "πλαστογραφία"! Ωστόσο, τα όρια μεταξύ του αυθεντικού και αληθινού με το πλαστό και την απομίμηση γίνονται συχνά δυσδιάκριτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου