"Mort à crédit" (1936), μυθιστόρημα του Louis-Ferdinand Céline (1894-1961).
Ο Σελίν, ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ου αιώνα, με το δεύτερο αριστουργηματικό του μυθιστόρημα, το "Θάνατος επί πιστώσει", μπήγει ακόμα πιο βαθιά το μαχαίρι στον "πολιτισμό". Η γραφή του προχωράει ένα βήμα πιο πέρα από το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας". Πιο ριζοσπαστική, πιο αναρχική, πιο ασθματική, πιο ωμή... Οι φράσεις συντομότερες, η σύνταξη εξαρθρώνεται, τα σημεία στίξης πλημμυρίζουν τις σελίδες και η ζωή πιστώνεται στο θάνατο με δόσεις. Βρισκόμαστε πια πέρα "από την άκρη της νύχτας"...
Όλοι μιλάνε για το Ταξίδι που εκδόθηκε το 1932 αλλά ελάχιστοι για τον Θάνατο που ακολούθησε 4 χρόνια αργότερα. Ο Σαρτρ και η Σιμόν ντε Μπωβουάρ είδαν στο δεύτερο βιβλίο του μια περιφρόνηση, ένα μίσος, για τους απλούς ανθρώπους, που γι' αυτούς είναι ένας προάγγελος του φασιμού. Ο Ελί Φωρ, που είχε επαινέσει το Ταξίδι, έγραψε ότι ο Σελίν εδώ στέκεται μες στα σκατά.
Το μυθιστόρημα χωρίζεται σε δύο μέρη με ένα πρόλογο, ο οποίος συνεχίζει το Ταξίδι, με τον Φερντινάντ, γιατρό στα φτωχά προάστια του Παρισιού, να αντιμετωπίζει τη ανθρώπινη δυστυχία, τη μικρότητα, την απληστία και τη βλακεία. Από εκεί γλιστρά σταδιακά, μέσα σε παραλήρημα, στις παιδικές κι εφηβικές του αναμνήσεις, οι οποίες και αποτελούν το πρώτο μέρος του βιβλίου. Παρακολουθούμε τον μικρό Μπαρνταμύ στο άθλιο(!) Παρίσι της Belle Époque. Ένα είδος prequel του Ταξιδιού στην άκρη της νύχτας.
Στο δεύτερο μέρος ο αφηγητής μπαίνει στη υπηρεσία ενός λόγιου και ονειροπόλου εκδότη. Από τη μία η έκδοση ενός πρωτοποριακού επιστημονικού περιοδικού, που καταλήγει σε αποτυχία, από την άλλη το χιμαιρικό όνειρο της επιστροφής στη φύση. Τίποτα δεν ευοδώνεται και η αποτυχία βάζει την σφραγίδα της στα πάντα...
Το να μεταφράσει κάποιος Σελίν είναι ένας άθλος και πιστεύω ότι η Σεσίλ Ιγγλέση-Μαργέλλου είναι η κατάλληλη να το αποδώσει και αυτό στη γλώσσα μας. Πριν από αρκετά χρόνια είχε δηλώσει ότι θα το επιχειρούσε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου