Η κυρία Όσμοντ

 Αναμφίβολα η πρόζα του Τζων Μπάνβιλ είναι αριστοτεχνική αλλά δεν καταλαβαίνω το λόγο για τον οποίο δημιούργησε ένα σίκουελ του αριστουργηματικού μυθιστορήματος του Χένρυ Τζέημς, "Το πορτραίτο μιας κυρίας". Δυστυχώς, εδώ λειτούργησε σαν ένας παραγωγός του Χόλλυγουντ. Ο Τζέημς είχε αφήσει "ανοιχτό" το τέλος του βιβλίου του ή μάλλον θα έλεγα ότι το είχε κλείσει με εξαιρετικό τρόπο αφήνοντας, όμως, ανικανοποίητους πολλούς αναγνώστες του. Η πλούσια Ελίζαμπεθ Άρτσερ (κυρία 'Οσμοντ) αντί να στείλει στον αγύριστο τον σύζυγό της που αφού την παντρεύτηκε για τα λεφτά της τής μαύριζε τη ζωή, επιστρέφει στη συζυγική της εστία στη Ρώμη...

Τι θα ήθελαν οι αναγνώστες; Να τον παρατήσει φυσικά, παίρνοντας μια εντυπωσιακή εκδίκηση. Αυτή ακριβώς την ικανοποίηση έρχεται να δώσει ο Μπάνβιλ!

Κρίμα γιατί υπάρχουν έξοχες σκηνές και σελίδες όπου ο Μπάνβιλ δίνει ρεσιτάλ μιμούμενος θαυμάσια τη γραφή του δασκάλου του. Οι αμφίσημοι χαρακτήρες όμως του Τζέημς έχασαν στα χέρια του τη γοητεία τους και τελικά, ολοκληρώνοντας το μυθιστόρημα, αναρωτιέμαι αν θα μου μείνει κάτι απ' αυτό τους επόμενους μήνες.

Κάποτε είχα έναν καθηγητή που έλεγε ότι κάθε φορά που κλείνουμε ένα βιβλίο ή βγαίνουμε από έναν κινηματογράφο να αναρωτιόμαστε μεγαλόφωνα: "ε, και;"...