Τα βιβλία του Σταύρου Ζουμπουλάκη, είτε πρόκειται για δοκίμια είτε για αυτοβιογραφικά κείμενα, όπως το παρόν, είναι εξαιρετικά. Θα πρότεινα ανεπιφύλακτα στους φίλους της ανάγνωσης να σπεύδουν πάντα να διαβάσουν οτιδήποτε φέρει την υπογραφή του. Ο Ζουμπουλάκης έχει καταφέρει κι εδώ, όπως παλαιότερα και στην "Αδελφή μου", να δημιουργήσει ένα μοναδικό κράμα αυτοβιογραφικής αφήγησης και δοκιμιακού λόγου. Ένα κείμενο για τη ζωή, τη χαρά, τον πόνο και το θάνατο... Ο συγγραφέας του με τον καθημερινό, ζεστό, σχεδόν προφορικό και ειλικρινή του λόγο, σιγά σιγά ξεγυμνώνεται μπροστά στον αναγνώστη.
"Οι άνθρωποι της ηλικίας μου (γεννήθηκα το 1953), όσοι ειδικότερα γεννηθήκαμε σε κάποιο ελληνικό χωριό, έχουμε ένα τεράστιο πολιτιστικό πλεονέκτημα: γνωρίσαμε... την ιστορία της ανθρωπότητας από το ησιόδειο άροτρο μέχρι το ταξίδι στο φεγγάρι. Κυριολεκτικά. Οι άνθρωποι στη Συκιά όργωναν, έσπερναν, θέριζαν, αλώνιζαν, όπως διαβάζουμε στο "Έργα και Ημέραι" του Ησιόδου. Αυτός ο κόσμος έχει περάσει ανεπίστροφα, καταποντίστηκε για πάντα..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου