A. Νέοι θησαυροί
Ο νεαρός Γιάκομπ φον Γκούντεν, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, εγκαταλείπει το σπίτι του, παραιτείται από οποιαδήποτε φιλοδοξία, αρμόζουσα στην τάξη του και εγγράφεται στο Ινστιτούτο Μπενζαμέντα – μια σχολή για υπηρέτες. Εμπνευσμένο από τη μαθητεία του ίδιου του Ρόμπερτ Βάλζερ σε μια τέτοια σχολή και την εργασία του για ένα διάστημα ως μπάτλερ, το κείμενο αυτό έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα 100 σημαντικότερα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα.
Πρίν από αρκετούς μήνες, σε μια ανάρτησή μου αφιερωμένη στον Ρόμπερτ Βάλζερ, με αφορμή την έκδοση ενός άλλου βιβλίου του, είχα κάνει την ευχή να ανακαλύψουν κι άλλοι εκδότες αυτόν τον σπουδαίο αλλά αγνοημένο στη χώρα μας συγγραφέα. Η ευχή μου μόλις εκπληρώθηκε από τις εκδόσεις Ροές! Μακάρι να ακολουθήσουν και άλλα έργα του, όπως οι "Αδελφοί Τάννερ", "O ληστής", "Το ρόδο" και οι μικρές του ιστορίες...
Σημείωση: Η εικόνα του εξώφυλλου προέρχεται από την ταινία "Ινστιτούτο Μπενζαμέντα" (1996) των αδελφών Quay. Μια μικρή παρατήρηση: Στο πρωτότυπο ο υπότιτλος του μυθιστoρήματος είναι: "Ένα ημερολόγιο", ενώ "... αυτό το όνειρο που ονομάζουμε ανθρώπινη ζωή..." είναι ο υπότιτλος της ταινίας. Στο μέλλον, μετά την ανάγνωσή του, θα αφιερώσω μια ανάρτηση στο βιβλίο, όπου θα έχω την ευκαιρία να σχολιάσω και τη μετάφρασή του.
9 σχόλια:
Άμα μεγαλώσω άραγε θα έχει και το δικό μου σεντούκι τέτοια διαμαντάκια; Το ελπίζω. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω Ναυτίλος, το αποφάσισα.
Καλά ε,χαμπάρι δεν πήρα! Πραγματικά μου έφτιαξες τη μέρα!!! Την ταινία την είδα φέτος,πολύ αξιόλογη.Όσο για το βιβλίο,αύριο κιόλας θα το αγοράσω και θα ξεκινήσω την ανάγνωση.Τέλεια ευκαιρία για να αναζωπυρώσω μια απόλαυση που τελευταία έμοιαζε να σβήνει...
Πριν μια βδομάδα διάβασα τον Παραγιό, όταν την επόμενη είδα το Γιάκομπ φον Γκούντεν στις νέες αφίξεις χάρηκα τόσο που, έστω και καθυστερημένα, κυκλοφόρησε στα ελληνικά ένα ακόμα βιβλίο ενός μεγάλου της λογοτεχνίας. Καλή βδομάδα Ναυτίλε!
Κατερίνα, κι εγώ αυτό αποζητώ μερικές φορές... Να γίνω ένας κάπτεν Νέμο και να καταδυθώ με το Ναυτίλο και την περίφημη βιβλιοθήκη του στα βάθη της... απομόνωσης
Τζόνυ, καιρό έχουμε να του πούμε... Απ ό,τι φαίνεται ο Βάλζερ σε ξεσηκώνει... Τυχερός που είδες την ταινία. Οι φωτογραφίες της μου κίνησαν το ενδιαφέρον.
Υ.Γ: Γιατί να σβήνει η απόλαυση;;;
No14Me, ας ελπίσουμε ότι θα κυκλοφορήσουν κι άλλα!
Διότι,όταν φυσάει πολύ,τα κεράκια σβήνουν.Οι φωτιές,αντιθέτως,φουντώνουν,αλλά εγώ φαίνεται ότι δυστυχώς είμαι της σπίθας,όχι της πυρκαγιάς...
Στο "Μπάρτλεμπι και Σία", που διαβάζω, ο Ενρίκε Βίλα Μάτας - μεταξύ άλλων συγγραφέων που επέλεξαν τη σιωπή- μιλάει και για τον Ρόμπερτ Βάλζερ.
Λέει λοιπόν:
"Για τα βουβά ουρλιαχτά του Βάλζερ έχουμε τη μεγάλη μαρτυρία του Καρλ Ζέλιγκ, του πιστού φίλου, που συνέχισε να επισκέπτεται το συγγραφέα όταν αυτός κατάληξε στα φρενοκομεία...
"Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το φθινοπωρινό πρωινό, που ο Βάλζερ κι εγώ περπατήσαμε...
Του είπα εκείνη την ημέρα ότι ίσως το έργο του να διαρκούσε...
Κοκάλωσε σα να είχε ριζώσει στη γη, με κοίταξε με μεγάλη σοβαρότητα και μου είπε, αν έπαιρνα στα σοβαρά τη φιλία του, να μην ξεστόμιζα ποτέ ξανά παρόμοιες φιλοφρονήσεις.
Εκείνος, ο Ρόμπερτ Βάλζερ, ήταν ένα μηδενικό και το μόνο που ήθελε ήταν να λησμονηθεί", λέει ο Ζέλιγκ (μέσω του Βίλα Μάτας).
κ.κ.
Iνστιτούτο Μπενζαμέντα; άραγε να δίδασκε το "άρχειν άρχεσθαι",
Δημοσίευση σχολίου