Ένα ακόμη έξοχο δοκίμιο του Στάινερ, που εκδόθηκε στα γαλλικά το 2006 και μεταφράστηκε από την Σοφία Διονυσοπούλου για τις εκδόσεις Ολκός (κάποιος πρέπει να τους μιλήσει για τα εξώφυλλα). Συνοδεύεται από ένα μικρό αλλά ενδιαφέρον δοκίμιο του Μισέλ Κρεπύ.
Ο Στάινερ μιλάει, ανάμεσα σε άλλα, για την εξέλιξη του βιβλίου, για την αντιπαράθεση προφορικού - γραπτού λόγου και για αυτούς που στο όνομα μιας υπεροχής του προφορικού επιχείρησαν την καταστροφή του γραπτού. Επίσης, για τη λογοτεχνία της γνώσης σε σχέση με τη λογοτεχνία της εξουσίας και για τις νέες απειλές που δέχεται στην εποχή μας το βιβλίο. Αυτό που διαρκώς τον ταλανίζει είναι το πώς οι θηριωδίες στην Ευρώπη του εικοστού αιώνα αναπτύχθηκαν στην καρδιά μιας τόσο ανεπτυγμένης παιδείας και πώς παράλληλα με την απίστευτη βαρβαρότητα συνεχιζόταν μια πρωτοφανής ανάπτυξη υψηλού επιπέδου στην φιλολογία, στην αρχαία και μεσαιωνική Ιστορία, στην Ιστορία της τέχνης, στην μουσική... Ακόμα και έξω από τα όρια της ναζιστικής Γερμανίας, στο κατεχόμενο Παρίσι, γράφονταν μερικά από τα σημαντικότερα κείμενα της γαλλικής λογοτεχνίας ενώ μερικές από τις φιλοσοφικές και λογοτεχνικές ιδιοφυίες φλέρταραν με την απίστευτη βαρβαρότητα (Σελίν, Κλωντέλ, Πάουντ αλλά και Σαρτρ με τον σταλινισμό-μαοϊσμό)!
"...υπό αυτή την παράδοξη έννοια, ίσως, η αφοσίωση στις αρχαίες γλώσσες και η πρακτική τους, η υπερβολική δόση ενασχόλησης με το βιβλίο και η μελέτη είναι φορείς απανθρωπιάς. Μπορούν να δυσκολέψουν περισσότερο τη λήψη δυναμικής απόφασης απέναντι σε μια πιεστική πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, την ολοσχερή μας στράτευση απέναντι σε περιστασιακές πραγματικότητες..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου