Πριν απ' οτιδήποτε άλλο, τα περισσότερα βιβλία του Σιμενόν είναι βιβλία πατριδογνωσίας... κι εδώ ο Μαιγκρέ βρίσκεται στο Ζιβέ, το οποίο είναι μεν Γαλλία αλλά σχεδόν μες στο Βέλγιο. Ο επιθεωρητής Μαιγκρέ δεν επιχειρεί να κρίνει αλλά να καταλάβει, να αισθανθεί το βάρος των πραγμάτων, την πυκνότητά τους, τον παλμό και τη μυρωδιά τους. Σαν δαίμονας πλησιάζει τους ανθρώπους και τρέφεται με την ουσία τους. Μονάχα με τον τρόπο αυτό μπορεί να δει καθαρά.
Τελειώνοντας την ανάγνωση του μυθιστορήματος μένει κανείς με την εντύπωση πως ο Μαιγκρέ δεν πιστεύει και πολύ στη δικαιοσύνη και πως για εκείνον δεν υπάρχει ένοχος παρά μόνο θύματα. Πώς θα μπορούσαν οι δικαστές μέσα σε λίγες ώρες να καταλάβουν έναν άνθρωπο; Σύμφωνα με τον Μαλρώ, το γεγονός ότι δικάζουμε, σημαίνει ολοφάνερα πως δεν καταλαβαίνουμε. Γιατί αν καταλαβαίναμε, δεν θα μπορούσαμε πια να δικάσουμε.
"Γράφοντας μυθιστορήματα, είχα την εντύπωση πως προσέγγιζα τον άνθρωπο, πως έμπαινα στο πετσί των προσώπων. Όταν βρισκόμαστε μέσα στο πετσί ενός προσώπου, δεν ξέρουμε καθόλου πού θα μας οδηγήσει. Τον ακολουθούμε μέρα τη μέρα και μόνο στο τελευταίο κεφάλαιο ξέρουμε: Πρέπει να πάει μέχρι την άκρη του ίδιου του εαυτού του. Ρώτησαν τον Μπαλζάκ:"Τι είναι ένα μυθιστορηματικό πρόσωπο;" και απάντησε: "Είναι οποιοσδήποτε μέσα στο δρόμο, που όμως πηγαίνει μέχρι την άκρη του ίδιου του του εαυτού". (από συνέντευξη του Σιμενόν)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου