"Ο Μαιγκρέ φοβάται" δεν είναι από τα καλύτερα μυθιστορήματα του Σιμενόν αλλά ακόμη κι έτσι, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι αξιόλογο. Αναρωτιέμαι αν ο Βέλγος συγγραφέας έγραψε ποτέ κάποιο βιβλίο που να είναι κακό ή έστω μέτριο...
Πρωταγωνιστεί κι εδώ ο επιθεωρητής Μαιγκρέ αλλά, όπως γράφει και ο Καλφόπουλος στο εξαιρετικό επίμετρο που συνοδεύει την έκδοση, στα βιβλία με τον επιθεωρητή πρωτίστως αναδεικνύεται ο κοινωνικός περίγυρος του μικροαστού (petit bourgeois), η γαλλική (και όχι μόνο) επαρχία με τα ένοχα μυστικά της και η ατμόσφαιρα (και ατμοσφαιρικότητα) των παρισινών μπιστρό, των λαϊκών ξενοδοχείων, εκεί που αναπνέει βαριά, ασθματικά σχεδόν, η ανθρώπινη μοναξιά μέσα στο πλήθος.
Ο Μαιγκρέ ("μπαλωματής κάθε κατεστραμμένης μοίρας") που κρίνει χωρίς να καταδικάζει έχει δημιουργηθεί από έναν συγγραφέα που συμπάσχει με τους ήρωές του και που γράφοντας γι' αυτούς μπαίνει στο πετσί τους, μοιράζεται μαζί τους τη διάθεση για φυγή και απόδραση, τη δίψα για ερωτικές βραδιές κι ανθρώπινη επαφή και την ανάγκη για στοργή και συντροφικότητα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου