Ο Ντάνιελ Λίμπερμαν, με σαφήνεια και χούμορ, μάς οδηγεί σε ένα συναρπαστικό ταξίδι στην ανθρώπινη εξέλιξη. Εξηγεί διεξοδικά πώς οι εξελικτικές δυνάμεις έχουν διαμορφώσει το ανθρώπινο είδος, όπως το ξέρουμε. Από τη μετάβαση στο διποδισμό και τις αλλαγές στα μέρη του σώματος, που συνεπάγεται μια τέτοια μετάβαση, έως στη δημιουργία των πρώτων αγροτικών κοινωνιών και ακόμη πιο πέρα. Εξισορροπεί μια ιστορική προοπτική με μια σύγχρονη, εξετάζοντας τα χαρακτηριστικά των προγόνων μας τόσο προσεκτικά όσο κοιτάζει προς στο μέλλον, ενώ αναρωτιέται πώς μπορούμε να ελέγξουμε το πεπρωμένο του είδους μας. Υποστηρίζει ότι η πολιτιστική εξέλιξη είναι τώρα η κυρίαρχη δύναμη της εξελικτικής αλλαγής που ενεργεί στο ανθρώπινο σώμα και επικεντρώνεται σε αυτό που αποκαλεί «ασθένειες αναντιστοιχίας» που προκαλούνται από τη μη συμφωνία μεταξύ γονιδίων και περιβάλλοντος. Δεδομένου ότι ο ρυθμός της πολιτιστικής εξέλιξης ξεπέρασε τον ρυθμό της βιολογικής εξέλιξης, οι ασθένειες αναντιστοιχίας έχουν αυξηθεί στο σημείο όπου οι περισσότεροι από εμάς υποφέρουμε ή και πεθαίνουμε από τέτοιες αιτίες. Ουσιαστικά, η σύγχρονη ζωή έχει δημιουργήσει αναντιστοιχίες μεταξύ των ικανοτήτων - προσαρμογών μας και των πιέσεων που ασκούμε στο σώμα μας απομακρύνοντάς το όλο και περισσότερο από τους σκοπούς για τους οποίους αυτό εξελίχθηκε.
"Όπως δεν ζούμε στον καλύτερο των δυνατών κόσμο, έτσι και το σώμα μας δεν είναι το καλύτερο απ' όλα τα δυνατά σώματα. Ωστόσο, είναι αυτό που θα έχουμε πάντοτε και αξίζει να το απολαμβάνουμε, να το φροντίζουμε και να το προστατεύουμε. Το παρελθόν του ανθρώπινου σώματος διαμορφώθηκε μέσω της επιβίωσης του σχετικά καταλληλότερου, αλλά το μέλλον του εξαρτάται από τον τρόπο που το χρησιμοποιούμε σήμερα. Στο τέλος του έργου Καντίτ, της κριτικής του Βολταίρου στην αυτάρεσκη αισιοδοξία, ο ήρωας βρίσκει τη γαλήνη, δηλώνοντας: "Πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας". Σε αυτό θα προσέθετα: Πρέπει να καλλιεργήσουμε το σώμα μας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου