"Journal" του Αντρέ Ζιντ.
"Αυτός που κρατάει ημερολόγιο αποτίει καθημερινά φόρο τιμής σε ένα μικρό θεό, τον θεό της γραφής", γράφει ο Ερίκ Μαρτύ στην εισαγωγή της πρόσφατης έκδοσης του "Journal" στις εκδόσεις Pléiade. Πρωτοδιάβασα γι' αυτό σε ένα νεανικό βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού, τις "Τροχαλίες", όπου συνεχώς παρέθετε αποσπάσματα. Ενώ ακόμα έκανα γαλλικά στο Ινστιτούτο, έτρεξα στον Κάουφμαν, πήρα τους δύο τόμους Pléiade (της πρώτης τότε έκδοσης), δίνοντας ό,τι είχα και δεν είχα και για πολύ καιρό διάβαζα λαίμαργα διάφορες σκόρπιες καταγραφές. Ήταν τα πρώτα γαλλικά βιβλία, μαζί με τον "Ξένο" του Καμύ, που έμπαιναν στη βιβλιοθήκη μου, πέρα από δυο-τρία που ήταν υποχρεωτικά για τα γαλλικά διπλώματα.
Το "Ημερολόγιο" του Ζιντ είναι αναμφίβολα ανάμεσα στα κορυφαία και έχει επιπλέον ένα πλεονέκτημα: η έκτασή του προσφέρεται για μια "φυσιολογική" έκδοση. Αρκεί να σκεφτεί κανείς το "Λογοτεχνικό ημερολόγιο" του Πωλ Λεωτώ ή τα Ημερολόγια του Σάμιουελ Πιπς, του Ανρί Φρεντερίκ Αμιέλ και του Ζυλιέν Γκρην με τις χιλιάδες σελίδες, για να καταλάβει τι εννοώ... Στη γλώσσα μας έχουν μεταφραστεί ελάχιστα ημερολόγια. Πρόχειρα θυμάμαι ένα κακομεταφρασμένο του Κάφκα, ένα λειψό αλλά καλομεταφρασμένο του Σταντάλ και τίποτε άλλο. Ημερολόγια όπως αυτό του Ζιντ, του Τζέημς Μπόσγουελ, του Γκόμπροβιτς, της Βιρτζίνια Γουλφ, του Ζυλ Ρενάρ, του Μούζιλ, του Κίρκεγκωρ και τα περίφημα "Τετράδια" του Πωλ Βαλερύ περιμένουν υπομονετικά τον εκδότη τους... Αυτή την τύχη δεν την είχε ούτε το θαυμάσιο λιλιπούτειο ημερολόγιο του Παβέζε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου