V.

Το V. του Τόμας Πίντσον εκδόθηκε το 1963, όταν ήταν μόλις 26 χρονών. Χρειάστηκε να επιστρατεύσω όλο μου το κουράγιο για να το ολοκληρώσω, εν μέσω διακοπών, και να μην το παρατήσω. Πολλά πρόσωπα, πολλές ιστορίες, πολλές κοιλιές, πολλή ανακατωσούρα, πολλή ψυχεδέλεια. Ωστόσο, θεωρώ ότι αποζημιώθηκα γιατί κάθε φορά που ήμουν έτοιμος να το αφήσω, έφτανα σε ένα κεφάλαιο γεμάτο από αριστουργηματικές σελίδες. 

Ο Πίντσον δείχνει ασυγκράτητος, μέσα σε 700 σελίδες πρέπει να πει όλα όσα τον προβληματίζουν. Από τη μία ο Στένσιλ, που έχει εξαπολύσει τις έρευνές του για την V. σε όλα τα μήκη και πλάτη του χώρου και του χρόνου σα να θέλει να καταλάβει, αν όχι ποια ήταν η V., τουλάχιστον την εποχή του, μια εποχή σκληρή, ανελέητη, όπου η "ανθρωπιά" ήταν δυσεύρετη. Και από την άλλη ο Προφέιν και η ιδιότυπη σχέση του με την τεχνολογία και τα αντικείμενα, που τα θεωρεί την κύρια αιτία των προβλημάτων του: Η τεχνολογία θριαμβεύει, όλοι προσκολλώνται στα "άψυχα" αντικείμενα (βλ. την σχεδόν σεξουαλική σχέση της Ρέιτσελ με το αυτοκίνητό της), τα "αυτόματα" παίρνουν τη θέση των ανθρώπων, ακόμη και αυτοί οι τελευταίοι αλλάζουν μορφή κατά βούληση (πλαστική χειρουργική)... και σταδιακά τα πράγματα αντιστρέφονται: τα αντικείμενα τείνουν να γίνουν άνθρωποι και οι άνθρωποι αντικείμενα.

Θα μπορούσα να γράφω δεκάδες σελίδες για τα θέματα που θέτει ο Πίντσον στο πρώτο του μυθιστόρημα. Όπως για παράδειγμα τις ωμότητες (και γενοκτονία) που διέπραξαν οι Γερμανοί στη Νότιο Αφρική πολύ πριν το Ολοκαύτωμα (σφαγή 60.000 Χερρέρο). Το έργο εκτυλίσσεται κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 50, δηλ. μετά τη ναζιστική λαίλαπα, αλλά ο συγγραφέας ανατρέχει στο παρελθόν και ανακαλύπτει τα προεόρτια... Σε όλη την έκταση του μυθιστορήματός του ο Πίντσον αναδεικνύει τα προβλήματα του αιώνα "των άκρων". "Είμαι ο εικοστός αιώνας" λέει κάπου ένας ήρωάς του. Και όλα αυτά μέσα από μια χαώδη, πολύπλοκη αφήγηση, γεμάτη από σκηνές ανθολογίας και με μια "τρέλα" μοναδική! Ένα είδος βορειοαμερικάνικου μαγικού ρεαλισμού: κυνηγοί αλιγατόρων στους υπόνομους της Ν. Υόρκης, ένας ιερέας που αποφασίζει ότι οι αρουραίοι θα κληρονομήσουν τη γη και επιχειρεί να τους προσηλυτίσει στον χριστιανισμό, ένας ψυχοδοντίατρος, η ανακάλυψη της μυστηριώδους παραδεισένιας Βεϊσσού κάπου στην Ανταρκτική, κ.λπ. 

Διάβαζα και ήταν σαν να βρισκόμουν μες στο καλειδοσκόπιο ενός παλαβού αλλά ιδιοφυούς μουσικού της τζαζ. Σε κάθε μετακίνηση ολίγων μοιρών πλημμύριζα με νέα χρώματα και σχήματα. Άλλοτε τα απολάμβανα και άλλοτε ήθελα να ξεφύγω από αυτό το αλλόκοτο σύμπαν.