Άννα, σορόρ...

Η γραφή της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ είναι διαυγής, κρυστάλλινη, φινετσάτη και απόλυτα πειθαρχημένη. Καμία επιτήδευση, κανένας "νεωτερισμός". Έχεις την αίσθηση στα κείμενά της ότι τα πάντα κυλούν στους αιώνιους ρυθμούς της φύσης. Για μένα η Γιουρσενάρ είναι μια κλασική στον εικοστό αιώνα...

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από τα σημειωματάρια που κρατούσε κατά τη σύνθεση των Απομνημονευμάτων του Αδριανού.
"Η ουσία, η δομή του ανθρώπου δεν αλλάζει ποτέ. Τίποτα δεν είναι σταθερότερο από την καμπύλη ενός ταρσού, από τη θέση κάποιου τένοντα ή από το σχήμα του μεγάλου δάχτυλου του ποδιού. Αλλά υπήρχανε εποχές που τα παπούτσια παραμορφώνανε λιγότερο. Στους αιώνες για τους οποίους μιλώ, βρισκόμαστε πολύ κοντά στην ελεύθερη αλήθεια του γυμνού ποδιού".

Πριν από λίγο καιρό διαβάζοντας την Αινειάδα, στο 4ο βιβλίο, είδα αυτό τον θαυμάσιο στίχο, ο οποίος μου εντυπώθηκε, ίσως και γιατί μου θύμισε τον τίτλο του βιβλίου της Γιουρσενάρ:
"Anna soror, quae me suspensam insomnia terrent!"
(Άννα, αδελφή μου, όνειρα στρεβλά άγρυπνη μες στη νύχτα με αγχώνουν).
Η Διδώ ξεκινά να περιγράψει στην αδελφή της, Άννα, την εντύπωση που της έκανε ο Αινείας. Ερωτεύτηκε αλλά ο έρωτάς της την φοβίζει και προκαλεί εφιάλτες... Ήδη, λοιπόν, από τις πρώτες φράσεις αισθανόμαστε τη δυσοίωνη εξέλιξη αυτού του συναισθήματος.
Στο οπισθόφυλλο της έκδοσης (από το επίμετρο της ίδιας της Γιουρσενάρ) αναγράφεται: "Όσο για το Anna, soror..., ο τίτλος κατά το πρότυπο του Γκρέκο, του ταιριάζει αρκετά καλά, ως έμμεση αναφορά στον σπασμωδικό και τρεμάμενο τρόπο του μεγάλου ζωγράφου από το Τολέδο, σαν μια λαμπάδα που αναλίσκεται πολύ γρήγορα". Ειλικρινά δεν ξέρω αν ο τίτλος αναφέρεται μόνο σ΄αυτό αλλά προσωπικά, γνωρίζοντας, πάλι από το οπισθόφυλλο, την υπόθεση του μυθιστορήματος θα μου ταίριαζε περισσότερο μια αναφορά στην Αινειάδα και στον άτυχο έρωτα της βασίλισσας της Καρχηδόνας.