"Ο κόσμος του Προυστ" σε μετάφραση Μήνας Πατεράκη-Γαρέφη είναι μια θαυμάσια συλλογή οκτώ δοκιμίων, που έχουν γράψει μερικοί από τους επιφανέστερους ειδικούς πάνω στο έργο του Προυστ. Όλα τους εξαιρετικά, ωστόσο ξεχώρισα τα δοκίμια του Νικολά Γκριμαλντί, του Ραφαέλ Αντοβέν και φυσικά, του Ζαν-Υβ Ταντιέ. Παραθέτω ένα απόσπασμα από το δοκίμιο του πρώτου:
"Εάν στον Σταντάλ η παρουσία μπορεί να εκπληρώσει αυτό που ο έρωτας μας είχε κάνει να προσμένουμε, στον Προυστ, αντιστρόφως, η παρουσία του ερώμενου προσώπου καθιστά απλώς πιο αισθητή την αγεφύρωτη απόσταση που χωρίζει το εξωπραγματικό που πλάσαμε στη φαντασία μας από το πραγματικό που συλλαμβάνουμε με τις αισθήσεις. Κατά συνέπεια, είτε υποφέρουμε νιώθοντας ασύλληπτο το πρόσωπο που αγαπάμε, είτε υποφέρουμε νιώθοντας τόσο διαφορετικό από ό,τι το είχαμε φανταστεί το πρόσωπο που συλλαμβάνουμε. Δεν υπάρχει λοιπόν ευτυχισμένος έρωτας: ή υποφέρουμε επειδή δεν έχουμε στην κατοχή μας αυτό που ποθούμε, ή υποφέρουμε επειδή δεν ποθούμε αυτό που έχουμε στην κατοχή μας... Ο έρωτας στον Προυστ είναι η προσμονή μιας ευτυχίας που σπεύδει να απομακρυνθεί στο μέτρο που την πλησιάζουμε".
[Το χρυσόψαρο στη γυάλα το έχω ονομάσει Αλμπερτίν...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου