Το Μουσείο των τύψεων

 "...Οι σοφιστείες κακώς θεωρήθηκαν φιλοσοφικά τερτίπια. Ήταν ανέκαθεν τα πιο έκπαγλα δείγματα κομψότητας της σκέψης. Τα καλύτερα σοφίσματα είναι σαν τα έργα τέχνης: δεν πρέπει να κρίνονται με... πώς να το πω... ωφελιμιστικούς όρους. Ένα ωραίο σόφισμα είναι ωραίο ανεξάρτητα από το πόσο ευάλωτο είναι σε μια συστηματική πολιορκία της λογικής".

Δεν είναι τυχαίο το ότι διάβασα τη συλλογή διηγημάτων του Αχιλλέα Κυριακίδη αμέσως μετά το πέρας της ανάγνωσης των Μυθοπλασιών του Μπόρχες. Ο Κυριακίδης σ' αυτά τα έξοχα πεζά συνδιαλέγεται με τον Αργεντίνο δημιουργό, του οποίου έχει μεταφράσει σχεδόν όλα τα πεζά.
Ανάμεσα στα διηγήματα υπάρχουν διαμαντάκια που χρήζουν και δεύτερη ανάγνωση, όπως το "The ender", "Η λέσχη της μυστικής μελαγχολίας", "Με τον Φούνες" και τα "Κτερίσματα".
Στο τρίτο από αυτά περιγράφεται μια φανταστική συνάντηση με τον διάσημο ήρωα ("Φούνες ο Μνήμων") του Μπόρχες, που διέθετε την απεριόριστη μνήμη:

"_Δεν συναντηθήκαμε στην πραγματικότητα αλλά σε μια γωνιά της μυθοπλασίας. Συναντηθήκαμε στη μνήμη μας. Ή καλύτερα συναντήθηκαν οι μνήμες μας.
_Πώς μπορεί να συντονιστεί, όπως λέτε, η μνήμη μου με τη δική σας; Τη δική σας!
_ Η μνήμη κάθε ανθρώπου είναι η μοναδική ισχυρή εκδοχή του χρόνου. Για να συντονιστούν, λοιπόν, δύο άνθρωποι, δεν αρκεί παρά να υπάρχει ο ένας στη μνήμη του άλλου. Κι η συνάντηση γίνεται πάντα στο παρόν, τη στιγμή που πυροδοτείται η ανάμνηση".