Κάποια στιγμή θα φτιάξω μια λίστα με τα πιο αγαπημένα μου διηγήματα. Εκεί, ανάμεσα στους Νεκρούς του Τζόυς, τον Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς και το Πόση γη χρειάζεται ο άνθρωπος του Τολστόι, τον Κολυμβητή του Τσίβερ, τον Μπάρτλεμπι τον γραφιά του Μέλβιλ, τον Ξεπεσμένο δερβίση και τον Κακόμη του Παπαδιαμάντη, το Μόνον της ζωής του ταξείδιον του Βιζυηνού, τη Γυναίκα της Ζάκυθος του Σολωμού, το Πίστομα του Θεοτόκη και τον Βασιλέ του Γκράβαλη, θα είχε αναμφίβολα και μια θέση ο Νότος του Μπόρχες.
Ένα αριστούργημα, που αισθάνεσαι την ανάγκη να το ξαναδιαβάσεις αμέτρητες φορές και κάθε φορά να διαισθάνεσαι τον Αργεντίνο δημιουργό να σου απευθύνει εκείνο το περίφημο ερώτημα προς τον αναγνώστη του (από τη Βιβλιοθήκη της Βαβέλ): "Εσύ που με διαβάζεις, είσαι σίγουρος πως καταλαβαίνεις τη γλώσσα μου;"
Στον Νότο ο κόσμος της πραγματικότητας και της αυταπάτης ή του ονείρου συγχέονται με τρόπο απαράμιλλο και τελικά τίποτα δεν είναι βέβαιο για τον αναγνώστη αλλά ενδεχομένως και για τον ήρωα του διηγήματος... Το μόνο βέβαιο είναι η δικαίωση του Μπόρχες όταν στο ακροατήριο του Πανεπιστημίου του Μπελγκράνο, στο Μπουένος Άιρες, υποστήριζε πως "η ανάγνωση είναι μια μορφή ευτυχίας"!
Αν ωστόσο κάποιος επιμένει να βρει μιαν επιστροφή από τον Νότο, θα του παρέθετα ένα απόσπασμα από μια άλλη διάλεξη, όπου ο, γηραιός πια, Μπόρχες έλεγε:
"Υπάρχουν οι δύο ακόλουθοι τρόποι για να βλέπουμε τα πράγματα: αυτός που έχει την πεποίθηση ότι τα όνειρα αποτελούν μέρος της εγρήγορσης, και τον άλλον, που έχει την υπέροχη πεποίθηση των ποιητών, πως όλη η ξυπνητή ζωή μας είναι ένα όνειρο. Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις δύο... Μπορεί να είμαστε ξύπνιοι, μπορεί να κοιμόμαστε και να ονειρευόμαστε, όμως η πνευματική μας λειτουργία είναι η ίδια... Όπως λέει και ο Σαίξπηρ, είμαστε από την ύλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου